Verhuisbericht (welkom hier)

Algemeen

De problemen bij web[streepje]log hebben natuurlijk niet geholpen bij het bijhouden van mijn weblog, maar natuurlijk was ik al lang voor die tijd niet meer actief hier. Nog steeds niet, en ik heb helaas nog steeds weinig energie/aandacht om mooie stukken te plaatsen over mijn/ons leven. Voor diegenen die deze weblog nog in hun feed hebben staan: het gaat goed met ons! Ida en Siri zijn nu ruim 3 resp. bijna 5 en kosten ons klauwenvol tijd, aandacht en geld, maar geven daar gelukkig veel humor, liefde en eigenwijsheid voor terug. Judith kampt nog wat met de gezondheid, maar blijft op de been, en ik modder wat aan om haar zoveel mogelijk te ontzien. Sinds 1 januari 2012 ben ik helaas werkeloos, al heb ik gedurende 2012 nog wel een aantal uur per week kunnen werken hier en daar. Sinds 1 januari 2013 ben ik volledig werkeloos, en ik ben nu druk bezig met het opbouwen van een eenmanszaakje.

Ik kan niet beloven of ik nog ga schrijven op dit weblog, maar ik vond het in ieder geval zonde om al het hier geschrevene verloren te laten gaan bij het verdwijnen van weblog.nl, dus heb ik mijn weblog verhuisd naar deze site.

Wie weet, wie weet schrijf ik hier in de toekomst nog wat meer, tot die tijd wens ik jou, als trouwe volger van dit weblog alle goeds voor de toekomst en hopelijk: tot ziens!

2010

Geen categorie

In december is er sprake van een terugblikgeweld van jewelste. Natuurlijk is het goed en gezond om zo nu en dan de balans op te maken, al hóeft dat natuurlijk niet per se in de laatste maand van het jaar. Je kan net zo goed op 17 februari voor jezelf een lijstje maken wat er veranderd is sinds 17 februari van het vorige jaar. Maar lang, lang geleden is er nu eenmaal gezamenlijk vastgesteld dat zo rond de zonnewende (een natuurlijk keerpunt voor de natuur, midden in de winter en met vooruitblikken naar de lente die helaas nog wel even op zich laat wachten) het jaar ten einde is en gekeken wordt wat dat jaar ons bracht, en wat het nieuwe jaar ons brengen zal.

Foto door Judith

Hoe kijk ik terug op mijn 2010? Met enige weemoed uiteraard. 2010 was het jaar waarin Ida uitgroeide van dreumes tot peuter, en dat ging gepaard met spraakwatervallen van jewelste, waarin de ene kwinkslag de andere volgt en waarover je continu om aan het grinniken bent, ware het niet dat ik ook wel eens moe wordt van het 1000e ‘Waarom doe je dat?’ of ‘Wat doe je?’. En Siri groeide uit van baby tot dreumes, en sloot daar naar alle waarschijnlijkheid alle baby-periodes in ons huishouden mee af. Én ze confronteert ons dagelijks met het feit dat de tijd almaar voortschrijdt en onomkeerbaar is. Godzijdank doet ze dat op een zeer charmante en eigenzinnige wijze, met de nodige kreten, gekir, op-je-af-geren-om-een-knuffel-te-halen-om-4-seconden-later-weer-weg-te-rennen-met-andere-plannen en ook gefrustreerd gebrul, want ze heeft veel sterker dan Ida dat had een eigen willetje en laat ons dat weten ook. Ik merk dat ik sterk uitkijk naar de tijd dat Siri zich verbaal wat beter kan uiten, omdat dat volgens mij wat effectiever is dan de kreten van ‘Die! Die!’ of ‘Kreuuunuhnuhnuhnwaah!’ die ze nu uitslaakt. De contouren van de eerste woordjes zijn al hoorbaar (bal, mama, papa, wijzen naar zichzelf=’Siri’, kreungeluid laten horen en lichtjes door de benen buigen=het wóórd ‘poepen’). Aan de andere kant zal ik op dat vlak toch wel steeds meer het onderspit gaan delven, vrees ik. Ik ben nu eenmaal iemand die anderen laat uitspreken als hij iets wil zeggen en ik kan je zeggen dat dat bij peuters niet altijd een goede tactiek is.

Op mijn werk hebben ook de nodige verschuivingen plaatsgevonden. We hebben zowel intern als extern met grote veranderingen moeten worstelen, en voor mij was de balans tussen werk en privé daarin vrij lastig om te handhaven. Gelukkig werk ik vanaf november een dagje minder dankzij het ouderschapsverlof en ga ik in 2011 ook inhoudelijk een aantal uitdagingen aan op het gebied van communicatie en nieuwe media en dat zijn zeer inspirerende onderwerpen voor mij!

Natuurlijk zijn er ook onderwerpen waarover ik minder tevreden ben in het afgelopen jaar, maar dat zijn zaken voor mijzelf om aan te werken, of te laten liggen tot ik er meer ruimte voor heb, daarmee zal ik jullie niet vermoeien.

Rest mij niets anders jou, de trouwe (of gloednieuwe) lezer van dit log een prachtig, sprankelend, leerrijk en positief 2011 toe te wensen. Geniet van de oudejaarsavond en ga het nieuwe jaar met een glimlach in!

Concept and Animation by PES. Follow PES on Twitter: http://twitter.com/PESfilm

Wie is Lola?

Ida

Al sinds februari maak ik dankbaar gebruik van de kinderopvang van de sportschool waarvan ik lid ben. 's Ochtends mag je, na reservering, om 9.00 of 10.00 je kind(eren) langsbrengen, waarna je anderhalf uur kan sporten alvorens je ze weer mag ophalen. Ida en Siri hebben het er prima naar hun zin, en het is ons vaste maandagochtendprogramma geworden. Ook hebben ze een goede band opgebouwd met juf Kat, die daar op maandag met haar Belgische accent de scepter zwaait.

Net als op het KDV doe ik zoveel mogelijk mee met de activiteiten die er om de opvang heen worden georganiseerd, en daarom had ik ook foto's meegenomen van de meisjes voor op de Fotorups. Zo kunnen de andere volwassenen en kinderen zien wie er allemaal op de opvang komen, een leuk en goed initiatief. De middag dat ik de foto's bracht was er even niemand aanwezig die draait op de kinderopvang, dus had ik de foto's in de ruimte gelegd: het spreekt vast vanzelf waarvoor die dienen, zo dacht ik. En dat was juist. Voor de zekerheid had ik hun namen nog even achterop geschreven, maar wat schetste mijn verbazing toen ik de maandag erna de foto van Ida zag prijken met daaronder de naam 'Lola'.

Een nogal bizarre vergissing die gelukkig snel werd goedgemaakt, maar ik kwam er al gauw achter wat daarvan de oorzaak was: mijn handschrift. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik moeite heb met de i van Ida. Die i schrijf ik tegenwoordig met een simpele verticale streep met uitloopje naar de d, en gepaard met een wat los geschreven d kan die inderdaad gelezen worden als een L, waardoor Ida Lola wordt.

Aangezien mijn naam met een J begint, heb ik mij bij de ontwikkeling van mijn handschrift gespecialiseerd in zwierige hoofdletters met joekels van krullen, en bij het schrijven van 'Jaco', 'Judith' en 'Siri' kan ik die vaardigheid natuurlijk goed botvieren. Helaas stelde Ida mij voor een probleem, en daar kwam ik achter toen ik de kerstkaarten voor 2008 schreef en tientallen keren Ida's naam moest schrijven: mijn hoofdletter i was niet naar tevredenheid.

Mijn eerste hoofdletter i was er een met twee schreven boven en beneden, maar hier was weinig zwierigheid in te vinden. Van de weeromstuit heb ik daarna de hoofdletter i van Judith overgenomen: die verticale streep, maar ook met deze i ben ik nooit tevreden geweest. Ik weet dat sommigen hoofdletters i schrijven als een korte J die niet onder de regel doorloopt, maar die ben ik nooit machtig geweest, gezien die joekels van krullen waardoor mijn hoofdletter i altijd weer een j werd. Daarom leg ik het probleem u voor, geachte lezer. Wie doet mij de gouden tip van de hand van een hoofdletter i, die past bij de twee J's en de S van de rest van ons gezin? Mijn onuitputtelijke dankbaarheid zal u ten deel vallen, zeker als ik in het vervolg mijn dochter niet meer in verlegenheid hoef te brengen met vragen als "Waarom noemen ze jou Ida als je Lola heet?"

Mijlpalen

Siri

Op 12 oktober 2010 stond Siri tussen mijn benen en besloot om een eindje verder te gaan kijken. Wat bijzonder was dat ze dit niet kruipend deed, maar door het zetten van haar eerste stapjes! Zo 'liep' ze verhoudingsgewijs slechts 2 weken achter op haar zus, die twee weken voor haar verjaardag haar eerste stapjes zette. Maar die achterstand is volledig ingehaald, want waar Ida vervolgens nog enkele weken erover deed om meer dan vijf stapjes achtereen te maken, loopt Siri nu al rustig (en trots als een pauw) van keuken naar woonkamer, iets dat de hashtag #trotsevader volledig verdiende.

Op 13 oktober 2010 was Siri dus officieel baby-af, want jarig. Toch wel een emotioneel moment, zo'n tweede mijpaal, want de kans is niet groot dat er nog een nieuwe baby in huis komt, aangezien de drukte van vandaag de dag ons toch echt wel even genoeg is. En dan zeg je als ouders tegen elkaar: 'voorlopig blijft ze voor ons tóch een baby, ze is nog zo baby-achtig', iets dat flink wordt geloochenstraft als ze dan als een echte dreumes door de kamer rondloopt.

Siri was verder niet bijzonder onder de indruk van haar eerste verjaardag. Alle foto's die we die dag van haar maakte toonden een Siri met een ernstige blik, iets dat de feestvreugde bij Ida trouwens niet wist te drukken. Ook op het kinderdagverblijf, waar ze die dag gewoon naar toe ging, werd haar verjaardag gevierd met cadeautjes en gezang. Helaas geen mooie verjaardagsmuts (misschien waren de leidsters dat vergeten, of gewoon niet zo handig) of slingers, maar wel weer een aantal pasjes door de ruimte.

Vanochtend hebben wij daarom voor haar wel een mooie muts gemaakt, en een taart versierd met een grote 1. En toen opa en oma op bezoek kwamen en zij konden genieten van wankelende eenjarige was de feestvreugde compleet. En dan komen morgen ook nog de andere omaopa (Idawoord). Siri en Ida genieten erg van het bezoek, zeker Ida die elke gelegenheid graag aangrijpt om 'Lang zal die leven' te gaan zingen, iets dat Siri ook weer leuk vindt, want ver voor het onvermijdelijke 'Hieperdepiep Hoera!' steekt ze beide handjes al met een brede grijns langs haar oren. En zo geniet elk meisje weer op haar manier van deze prachtige mijlpaal.

Fotogeniek

Ida, Siri

De twee meiden die op dit moment mijn hele leven leiden, doen dat op zeer intensieve wijze. Ida is een vrolijke en drukke peuter die de hele dag door aan het babbelen is en die afwisselend meewerkend en tegendraads is, precies zoals het moet op haar leeftijd. Ze vraagt veel aandacht en vindt het sóms moeilijk om die te delen met haar zusje. Siri is een zeer actieve baby. Sinds anderhalve maand kan ze kruipen en ze doet dat nu alsof ze nooit anders kon, verder loopt ze graag langs de bank, maar nog liever aan de vingers van een willekeurige volwassene die voorhanden is. Met de mogelijkheid fysiek de wereld te verkennen, is ook haar eigen wil ontwikkeld, die ze nu dan ook zeer luidkeels tot uiting kan brengen. De laatste week heeft ze het talent ontwikkeld om zó hard te krijsen dat haar mede-baby's op het kinderdagverblijf ervan in tranen uitbarsten. Wij hopen haar dit snel weer af te leren, want ook Ida (en wij zelf) zijn niet echt gediend van dit trommelvliezenteisteraartje (mooie voor galgje).

Te begrijpen is dat de behoeftes van deze dames regelmatig clashen, en helaas zijn ze nu beiden dusdanig vocaal om hier over hun misnoegen te uiten, dat het niet altijd even gezellig is in ons koninkrijk. Maar daar staat tegenover dat er een rijkdom is aan vertederende momenten waarbij de meisjes elkaar kusjes geven (Ida Siri) of bij elkaar op schoot klimmen (Siri Ida), of elkaar breed lachend aankijken. "Ik vind Siri lief" of "Ik gaat Siri aaien" horen wij vaak van Ida, naast "Ik wil niet dat Siri gilt" of "Siri moet weg". Het is een dynamisch bestaan hier in huis.

Hieronder de nieuwste foto's van de schoolfotograaf die ook een kinderdagverblijffotograaf is (nog een galgjewoord). Veel kijkplezier.


De mobiele generatie

Ida, Siri

Waarschijnlijk hebben onze ouders zich ook verbaasd hoe snel wij ons als kind bepaalde zaken eigen maakten. Zij groeiden op zonder TV, wij groeiden op zonder internet en moderne gadgets ter lering ende vermaak. Feit blijft dat Ida al sinds ik een iPhone heb geïnteresseerd is in dat ding en ermee kan lezen en schrijven, ware het niet dat ze nog niet kan lezen en schrijven natuurlijk. Maar unlocken, spelletjes opstarten en weer afsluiten, onbedoelde telefoontjes plegen en filmpjes kijken doet zij in een handomdraai. Dat was reden om een paar maanden geleden ook maar een iPod Touch te kopen, zodat we tegelijkertijd ons ding konden doen. Dat ging een poosje goed.

Maar nu ook Siri mobieler wordt, steeds beter tijgert, staat en zelfs loopt, en wat meer interesse krijgt voor de wereld om haar heen omdat ze die nu zelf dichterbij kan halen, blijkt dat ook zij te bekoren was met het toverspul van Apple. Dus misschien binnenkort een derde?

Hier de situatie vanmiddag. Gelukkig was het voor het eerst sinds maanden dat Ida weer eens met de iPhone speelde, dus een verdeelsleutel is nog geen probleem, maar hoe mobieler Siri wordt, hoe pregnanter dit vraagstuk. Wordt vervolgd dus.

(voor de liefhebbers: Siri en Ida spelen tegelijkertijd de leuke app Babysitter2go, een aanrader voor Ida's leeftijdsgroep en ook in een gratis versie te verkrijgen.)

Nederland-Slowakije

Ida, Siri

Het is nog maar de vraag of de onderstaande situatie vandaag zal lukken. Weliswaar kon ik zaterdag niet de verleiding weerstaan om twee WK-rompertjes mee te nemen, al is dit naast een eventueel pak jus d'orange het enige oranje dat je in ons huis zult aantreffen. En weliswaar interesseert het voetbal me niet bijster, al vind ik de wedstrijden waar NL in meespeelt stiekem wel leuk, dus áls het even lukt om zo nu en dan een blik te werpen, dan zal ik dat ook doen. Maar ja, het is 27 graden, in de tuin staat een zandbak en een badje met speeltjes en Ida vindt niets leukers om zowel het zand, het water als de speeltjes over en weer te transporteren. Siri zit daar graag naast en vermaakt zich met allerhande speeltjes en om zich heen kijken.

Daarnaast: anderhalf uur stil zitten? Ik denk het niet. Zowel Siri als Ida zijn niet van de volhouders op dat vlak. Eén positieve uitzondering: gisteren hebben we met vrienden een verbazende twee uur volgehouden op een zonnig terrasje, en dat was een aangename verrassing. Geen gedrein of gezeur, één wandelingetje in de omgeving voor Ida en verder vermaakten ze zichzelf prima. Fijne wedstrijd allemaal!

Dag 731

Ida, Siri

Vrijdag 21 mei mocht Ida haar derde levensjaar beginnen en vierden wij haar tweede verjaardag. Naast alle hektiek hadden Judith en ik gelukkig ook nog een paar momentjes waar we konden nadenken over hoe het twee jaar geleden was. Dat we in het holst van de nacht naar het ziekenhuis waren gereden en uren achtereen dachten en zeiden: ‘nu zal het wel niet zo lang meer duren’. De waarheid was wat ingewikkelder, want pas om kwart voor vijf ’s middags mochten wij Ida welkom heten in wat vanaf dat moment ons gezin was. We waren pas tegen twaalven thuis, dus écht van start met het gezinsleven gingen we pas de volgende ochtend toen Leolien de kraamverzorgster de scepter overnam en ons op het juiste ouderspoor zette.
Dag 2 was dus óók een belangrijke dag, dus wat doe je met de tweede verjaardag van díe dag? Je stapt met het hele gezin in de auto, rijdt naar de Zijldijk en neemt daar met z’n vieren het voetgangers- en fietspontje naar de overkant. Je maakt een mooie wandeling naar de molen aan de Broekpolder en weer terug naar het pontje en rijdt weer terug. Simpel en heerlijk.




Bloglacuneoorzaak 2

Siri

Zoals in het vorige logje al uitgelegd: ik heb het maar geaccepteerd dat ik voorlopig niet aan loggen-zoals-ik-wil toekom. In de tussentijd daarom ook van Siri een fotoblog. Siri groeit als kool en hoewel ze andere volgordes en tempo’s aanneemt op het gebied van haar ontwikkeling als haar oudere zus, gaat het zeer voorspoedig. Sinds een korte tijd kan ze behoorlijk goed rechtop zitten, en wil ze nu ook hoe langer hoe meer staan, wat beide alleen kan met een volwassene in de buurt of omringd door kussens, want erg stabiel is ze nog niet. Ze brabbelt ongeveer de hele dag baa! baa! baa! en houdt daarmee regelmatig haar zus uit haar slaap. Verder krijgt ze nu sinds een dikke maand potjes te eten en verorbert die met smaak. In tegenstelling tot Ida is Siri een fervent eetster, wat een hele opluchting is na Ida die minstens een half jaar erover deed om zonder hysterische huilbui een maaltijd achterover te slaan. Oh en die prachtige bos haar die ze bij haar geboorte had was bijna helemaal uitgevallen, dus heb ik haar vorige week maar meegenomen naar de kapper die met vijf knippen van de schaar een mooi kort koppie creëerde wat eigenlijk wel erg schattig staat!






Bloglacuneoorzaak 1

Ida

Ik heb het maar geaccepteerd: vaak en uitgebreid loggen zit er voorlopig niet in. Met twee handvollen aan uiterst schattige meisjes blijft er weinig tijd en energie over om logjes te schrijven zoals ik ze wil: met tijd en aandacht en inspiratie geschreven en indien mogelijk doordacht en leuk. Het schrijven van een beetje logje waarover ik tevreden ben kost me veel energie en aandacht en mijn concentratievermogen ligt de afgelopen zeven maanden flink op zijn gat. Wellicht keert het ooit nog terug, het bloggen-zoals-ik-dat-wil, en misschien ook niet. In de tussentijd een fotoserie van onze oudste peuter, die aanstaande vrijdag alweer 2 jaar wordt, eindelijk een officiële peuter. Officieus deelt ze al veel trekjes met haar iets oudere medekindjes: ze is eigenwijs, druk aan het babbelen (dagelijks minstens tien woorden erbij, schat ik), zegt veelvuldig ‘nee’ en kan van hysterische huilbui naar uitgelaten schaterlachen naar heerlijk spelen en reageren op elke prikkel in de omgeving en andersom in zo’n drie seconden. Turbopeuter Ida: