Zowaar liet Ida ons vandaag tot acht uur uitslapen. Gisteravond hadden we de kamer al volgehangen met slingers, waaronder de slingers waarop elke drie vlaggetjes Ida’s naam prijkte, een verlaat geboortepresentje van mijn neef Ronald. Dat vond ze al prachtig, en al doende haar ogen uit te kijken, probeerde ze ons te bewegen haar naar die slingers op te tillen om ze aan haar destructieve neigingen bloot te stellen. Dat ging helaas niet door, maar het uitpakken van haar nieuwe zand-/waterbak wel, en zowel de bak als het pakpapier vonden gretig aftrek. Daarna zijn we druk bezig geweest het huis voor te bereiden op de komst van beide paren grootouders die om één uur zouden komen.

Na het uitpakken van de cadeautjes en het innemen van de lunch was het tijd voor de taart. Deze hadden we gisteravond al gemaakt, en vanochtend al passend versierd. Uitblazen zat er nog niet in, maar met beide handjes de taart grijpen uiteraard wel. Taart is een aantrekkelijke ervaring die in haren, kleren, op de grond en in het kleed gesmeerd dient te worden en dat de rest van de aanwezigen dat spul wil opeten, dat moeten ze zelf maar weten. Na een middagslaapje (van Ida, de rest bleef wakker), volgde nog een wandeling naar het Van Der Werfpark en ter afsluiting een fotosessie van ouders en grootouders die weer huiswaarts keerden. En het was nog lang onrustig in Ida’s hoofd, zo bleek uit het feit dat het heeel lang duurde voor ze de slaap kon vatten. En morgen weer zo’n spannende dag…..

Een jaar geleden was ik een paar uur thuis van mijn werk en zat ik tegen het plafond. Niet zoveel als Judith die nagenoeg letterlijk tegen het plafond zat en om de zoveel minuten een wee moest verwerken. Een meer accurate beschrijving van mijn toestand een jaar geleden is dan ook dat ik niet tegen het plafond zat, maar in bed lag. Het leek mij verstandig nog even rust te pakken voor een naar alle waarschijnlijkheid lange nacht, en in retrospect was dat een verstandige beslissing. Twee uur later belden we naar het ziekenhuis en vier uur later reden we door nachtelijk Leiden om onze opwachting te maken in de verlossingskamers.

Om half vijf ’s middags de volgende dag werd Ida geboren, en het duurt nu dan ook nog enkele uren of Ida’s eerste verjaardag breekt aan. Haar naamgenoot was vanochtend nog in het nieuws, maar Ida is gelukkig geen missing link, maar wel een extreem schattige bijna-ex-baby. Vanaf morgen heet Ida officieel een dreumes, en komen haar beide grootouders langs om haar vorderingen te controleren. En die zijn er legio. Al voor onze vakantie in België deed Ida al enkele voorzichtige stapjes, maar tegenwoordig legt ze steeds grotere afstanden af ‘zonder handen’. Ida liep dus al met 11 maanden en dat is behoorlijk snel voor een baby. Hier hangen twee nadelen aan: wie loopt kan ook vallen, en het gebeurt dan ook meerdere malen per dag dat wij Ida moeten troosten of moeten volsmeren met Arnicazalf op haar blauwe plekken. Nota bene maandag viel ze op een onontdekt scherp uiteindje van het één of ander met als gevolg dat de ze op de foto’s van haar eerste verjaardag mag pronken met een aanzienlijk korstje midden op haar neus. Het andere nadeel is dat ze steeds vaker aan de gang gaat met zaken die ze niet mag, en vooralsnog heeft Ida nog niet veel op met grenzen. Het gefrustreerde en woedende baby’tje dat we dan moeten afleiden en het verbodene moeten laten accepteren verschilt enorm met het pasgeboren passieve wonderkindje dat we een 364 dagen geleden mee naar huis mochten nemen, maar blijft zeer lief en schattig en meer van dat soort superlatieven.

Vandaag mocht Ida haar verjaardag al vieren op het kinderdagverblijf, alwaar we ons fototoestel mochten achterlaten, zodat we ook nog een leuk kijkje hebben achter de schermen. Het dreigt een geweldig leuke dag te worden morgen, dus ik hoop snel een verslag te mogen schrijven. Welk cadeau zouden papa en mama hebben gekocht voor hun ondeugende dochtertje…..?

Sinds hedenochtend 10.20 uur is Ida Elise de trotse bezitter van een paspoort ("niet in staat te ondertekenen", 0,78 m lang: 2,4 cm meer dan werkelijk, zo bleek dinsdag op het consultatiebureau). Nog anderhalve week en wij gaan dan ook gedrieën naar België om aldaar een week lang een bungalow te bevolken. Wij hopen weluitgerust en heelhuids terug te keren op 10 of 11 mei.

Het is alweer maanden geleden dat ik direct schreef over Ida. Niet omdat er geen ontwikkelingen waren, misschien wel omdat er teveel ontwikkelingen tegelijkertijd waren. Het is ongelooflijk wat zo’n klein wonderwezentje allemaal voor vaardigheden opdoet in de loop der tijd. Kruipen door de kamer is een kunstvorm die Ida geperfectioneerd heeft, al moeten we het technisch geloof ik tijgeren blijven noemen. Kruipen gaat op handen en knieën, en tijgeren op ellebogen en met minder hulp van de benen, en al kan Ida prima op handen en knieën vooruitkomen, tijgeren geeft haar op een parketvloer de edge om zich snel op haar buik in de interessantste richting te draaien. Daarnaast heeft ze sinds anderhalve week ontdekt hoe ze zichzelf kan optrekken aan bepaalde objecten, en sinds een halve week hoe ze zich daarna staande kan houden. En sinds anderhalve dag dat ze zo dus langs de rand van de bank kan lopen! Oh, en sinds anderhalf uur kan ze zich ook aan de bank optrekken, en durft ze de enge overstap van bank naar tafel (langs een nogal brede armleuning).

Ook vocaal ontwikkelt ze zich met interessante stappen. Zeer uiteenlopende vormen van kraaien, gillen en huilen ontwikkelen zich waar je bij staat, en baa-baa (ik ben tevreden) en maa-maa (ik wil getroost worden) worden ogenschijnlijk steeds bewuster ingezet. En Judith en ik konden laatst onze oren niet geloven toen ze na een opmerking van Judith (‘moet jij zo gapen?’) "gaa"- "pun" uitstootte. Misschien is het een toevalstreffer, maar toeval is hoe de meeste ontwikkelingen zich inzetten, nietwaar? Daarnaast begint het er ook steeds meer op te lijken dat ze doorkrijgt dat huilen betekent dat ze opgepakt en getroost gaat worden, wat het bedritueel vooral overdag problematischer heeft gemaakt, want hoe moe ze ook is, in bed is het minder gezellig en minder appellerend aan babynieuwsgierigheid, en dus een reden voor drama.  Laten doorhuilen is het devies, maar een vader (en moeder) vindt zoiets hartverscheurend om te doen.

Eten is een aspect dat ons veel hoofdbrekens heeft gekost. Sinds 21 november ‘mag’ Ida vast voedsel, wat niet betekent dat ze hier vooral initieel ook maar de minste belangstelling voor toonde. Tenminste, niet in de betekenis dat wij flesjes konden afbouwen en Ida in plaats daarvan konden volstouwen met hapjes, boterhammen, crackers en diksap uit de tuitbeker. Interessant was het wel voor Ida om te kijken hoe papa en mama keer op keer met hapjes op de proppen kwamen, waarvan hare majesteit welwillend soms wat op haar samengeperste lippen liet smeren, maar de rest met resolute en gedecideerde gebaren of bewegingen wegduwde, wegblies, over de tafel smeet of op andere manieren duidelijk maakte dat het nu wel tijd was voor haar flesje. Misschien een wat overdreven beschrijving van de situatie van de afgelopen maanden, maar op veel ogenblikken de waarheid. Gelukkig waren er voedselsoorten die haar wel konden bekoren. Potjes mango waren niet aan te slepen. yoghurt bleek een groot succes. Pap niet, potjes met olvarit-achtige maaltijden niet, en zelfgemaakte babyvoeding, keurig uit een boekje met liefde door papa en mama in elkaar gepureerd, ook niet. Crackers, soepstengels,  liga’s en dergelijke lieten zich nieuwsgierig betasten en hanteren, en ook zo nu en dan in de mond stoppen, maar zodra er stukken in de mond achterbleven was kokhalzen het resultaat met als doel om zo snel mogelijk deze rare mondvulling over haar truitje te laten lopen.

Sinds eind december heeft Ida in een prefase van een groeispurt gezeten, wat betekent dat ze nukkig en kribbig was, en slechts met zeer grote moeite tot slapen te brengen was ’s avonds. Ik heb heel wat nachtelijke autoritjes met haar moeten maken om haar tot rust te brengen, waarvan één keer om 04.00 uur ’s ochtends, wat naast een bijzondere ervaring ook gewoon saai en doodvermoeiend was. Naast de gewone nadelen van een aanrijding was het (bijna) ontbreken van vervangend vervoer dan ook een grote bron van stress om bovenstaande reden. En toen het op mijn verjaardag de laatste keer was dat ze dit nodig had, kreeg ze heftige diarree voor anderhalve week en daarna heftige griep met hoge koorts en erbarmelijke jank- en kreungeluiden die in onze ouderharten staken. En toen, van de ene op de andere dag: was Ida weer de hele dag vrolijk, actief, ondernemend, charmant en ging haar ontwikkeling met reuzensprongen vooruit. Inclusief eten, want ze blijft weliswaar kieskeurig, en de avondhapjes gaan maar zeer mondjesmaat naar binnen, ze blijven er wel, en zelfs de grote stukjes worden hoe langer hoe meer doorgeslikt in plaats van uitgespuugd. Potjes mango blijven favoriet.

En last but not least vindt de groei natuurlijk ook gewoon fysiek plaats. Ida weegt met haar 8,5 maand al ruim 8,3 kg en meet al 73,2 cm van top tot teen. Nog steeds lang en slank dus. Ondanks het feit dat zowel ik als Judith de afgelopen week ziek zijn geweest, en de zorg voor het gezin daarmee af en toe bijzonder zwaar werd, is het nog elke dag genieten met grote slokken van ons kleine wonderwezen!