Sindsseptember 2005 werk ik al weer in Amsterdam Zuidoost, in de volksmonddoorgaans de Bijlmer genoemd. Er zijn mensen die met het stadsdeelweglopen, en er zijn (waarschijnlijk groter in getale) mensen die erhet liefste nooit komen, en er toch een heleboel van af denken teweten. Elk jaar opnieuw moet ik mijn stagiairs bij het kennismakingsgesprek ervan overtuigen datde Bijlmer a) niet eng is, b) geen achterbuurt en c) toch interessantgenoeg om hier een hele boeiende stage te lopen.

Waarschijnlijkbestaat er in Nederland geen wijk of stadsdeel waarover zoveelvooroordelen bestaan als over de Bijlmer, en aangezien ik er toch eengroot deel van mijn tijd doorbreng, en al heel wat kilometers hebafgelegd over alle fietspaden, leek het me leuk om een aantal logjeste wijden aan dit stadsdeel.

Stadsdeelde Bijlmer is bedacht in de jaren zestig, toen Le Corbusier zijninvloedrijke ideeën over wonen, werken en winkelen bedacht. Datmoest allemaal apart, en verschillende gebieden in een wijk moesteneen duidelijke functie hebben. Het wonen in flats zou de mensendichter bij elkaar brengen, en de vele natuur om de flats heen zoueen prettige woonomgeving creëren. Al het autoverkeer zou rijdenover verhoogde rijbanen, en alle auto’s zouden uit het zichtgeparkeerd worden in gratis parkeergarages bij de flats. Door deverhoogde rijbanen zou er alle ruimte zijn voor voetgangers enfietsers om veilig overal heen te kunnen. Hoogwaardig openbaarvervoer zou de mensen de gelegenheid bieden om snel en goedkoop inhet hart van Amsterdam te komen, al zou dat niet nodig zijn, wantonderin alle flats zouden winkeltjes komen. De Bijlmer zou, kortom,een stukje paradijs op aarde worden. In 1963 ging de eerste schop deaarde in, en in 1966 werden de eerste flats opgeleverd.

(wordt vervolgd)

Wie is nummer één in een relatie? Ik weet het, dat is een retorische vraag, want het goede antwoord is: allebei. Maar stel dat je moest kiezen? Wie van jullie twee komt dan op de eerste plaats?

Voor mij is het antwoord makkelijk: dat is Judith. De Nederlandse taal komt superlatieven tekort om aan te geven wat ik voor haar voel, wat ik voor haar over heb, hoe fantastisch ze wel niet is, sterker nog, het enige grote nadeel dat Judith heeft in haar persoon is dat ze mij in deze machteloze positie dwingt. De positie waarin ik haar de hemel in wil prijzen, maar waarin geen hemel het waard is om haar in te plaatsen. En mocht ik haar er al in willen plaatsen, dan zal ik mijzelf met alle macht tegenhouden, want Judith hoort niet in de hemel, die hoort bij mij, naast mij, hier op aarde.

Judith is voor mij de nummer één aller tijden, de koningin van mijn hart, de godin van mijn tempel. Meer woorden kan ik er niet voor vinden, ze zijn er ook niet, zelfs al zou ik ze in bloed levensgroot op het

Goldfrapp: Number 1

Wie is nummer één in een relatie? Ik weet het, dat is een retorische vraag, want het goede antwoord is: allebei. Maar stel dat je moest kiezen? Wie van jullie twee komt dan op de eerste plaats?

Voor mij is het antwoord makkelijk: dat is Judith. De Nederlandse taal komt superlatieven tekort om aan te geven wat ik voor haar voel, wat ik voor haar over heb, hoe fantastisch ze wel niet is, sterker nog, het enige grote nadeel dat Judith heeft in haar persoon is dat ze mij in deze machteloze positie dwingt. De positie waarin ik haar de hemel in wil prijzen, maar waarin geen hemel het waard is om haar in te plaatsen. En mocht ik haar er al in willen plaatsen, dan zal ik mijzelf met alle macht tegenhouden, want Judith hoort niet in de hemel, die hoort bij mij, naast mij, hier op aarde.

Judith is voor mij de nummer één aller tijden, de koningin van mijn hart, de godin van mijn tempel. Meer woorden kan ik er niet voor vinden, ze zijn er ook niet, zelfs al zou ik ze in bloed levensgroot op het

Goldfrapp: Number 1

Vandaag was het de laatste dag op de studiezalen. De hele week ben ik al druk bezig met afrondende werkzaamheden, maar ik wilde eigenlijk vanmiddag nog even langs de zalen om afscheid van de leerlingen te nemen. Één studiezaal ging bowlen met de leerlingen en één studiezaal had niks bijzonders georganiseerd, maar ik wilde toch nog even langs gaan. Keihard gewerkt om al mijn zaken af te ronden en op het moment dat ik weg wilde en naar buiten keek, leek het of de dijken waren doorgebroken. Een enorme wolkbreuk was losgebarsten en no way dat ik daar doorheen zou fietsen.
Toen de breuk eenmaal voorbij was, was het bowlen afgelopen (of nou ja, het zou afgelopen zijn als ik de 20 minuten ernaar toe was gefietst), dus ben ik nog even naar de andere zaal geweest. Onderweg naar de school bleek dat de afwatering al het water niet meer aankon (zie foto’s). Aangekomen op de studiezaal bleken slechts vijf leerlingen (van de normaal 35) daar rustig te werken. Dus onverrichter zake weer terug.

Ik ben nodig toe aan de zomervakantie. Nog maar een paar weken…

’s Avonds heb ik met 13 van mijn begeleiders heerlijk Chinees gegeten in het centrum. Altijd een mooie afronding van een bewogen jaar.

Ik merk dat er weinig uit mijn handen komt. Zowel geestelijk als fysiek ben ik aan het kwakkelen. Ik heb al minstens een maand niet naar behoren kunnen hardlopen. Eerst een blessure aan mijn knie, daarna een ander soort blessure aan mijn knie, nu herstellende van een griepje en daar nog steeds erg moe van. Van al mijn wilde plannen om eind juni 10 km te kunnen hardlopen komt weinig terecht als mijn lichaam niet wil meewerken.
Ook op mijn werk kan ik mijn draai niet vinden. Als ik goed in mijn vel zit, dan barst ik van de ideeën en de inspiratie, en heb ik energie en inzicht om anderen te helpen en te ondersteunen. Maar het lijkt of ik vastzit, en er komt weinig uit mijn handen.
En dan thuis. Ook thuis komt er weinig uit mijn handen. Ik ben stil, ik praat weinig, ik kan mijn vinger niet leggen op de redenen waarom ik me gestagneerd voel, en daarmee hoe ik dat gevoel kan aanpakken. Ik weet dat ik dingen moet doen, gesprekken moet aangaan, zaken moet neerleggen waar ik geen invloed op heb, over dingen heen moet stappen, maar het lukt me allemaal niet. Een maand geleden dacht ik dat ik er bijna was, dat ik de zaken bijna op een rijtje had, naar de toekomst kon kijken, weer dingen durfde, en om de een of andere reden is dat weer opgeschort en voelt het terug bij af. Het voelt net als het hardlopen. Ik wil het graag, ik weet wat ik ervoor moet doen, maar mijn gezondheid houdt al mijn inspanningen tegen.

Lees verder Stagnatie →

Dat het leven oneerlijk is, daar is iedereen nu vast wel van overtuigd. Maar hoewel de grote dingen als ziekte, dood en andere tegenslagen je leven vormen, geven juist de kleine dingen je het idee dat er complotten tegen je worden gesmeed.
Zo kan ik mij in de afgelopen drie jaar al drie TV-series herinneren die in mijn ogen tot in den oneindigheid hadden mogen draaien, maar de producenten lieten zich niet verblinden door artistieke kwaliteit en een stevige fanbasis en lieten zowel Firefly als Carnivale en Enterprise stoppen voordat de schrijvers er een zinnig einde aan konden schrijven. Firefly was een schitterende crossover van western en science fiction, die een prachtige stoffige, humoristische, menselijke sfeer gaf in een genre dat over het algemeen braaf en moralistisch is en vaak meer om technische snufjes lijkt te gaan dan om de mensen die ermee om moeten gaan.

Een ander vlak waarbij zaken een voortijdig einde kennen is de supermarkt. Hoe vaak is het wel niet voorgekomen dat ik eindelijk een favoriete smaak chips, een ontzettend lekkere dropsoort, heerlijk brood of een uitzonderlijk lekkere kaassoort had gevonden, ik daar een aantal maanden van mocht genieten, en dat het vervolgens uit het assortiment gehaald wordt, klaarblijkelijk omdat het merendeel van de mensheid mijn smaak niet deelt en ik mijn heil dus maar elders moet zoeken. Aan de ene kant een geruststellende gedachte dat mijn smaak de massa’s niet bekoort, aan de andere kant de wrange nasmaak van het feit dat ik dus voortaan maar moet vreten wat anderen lusten.

Op de NOS nieuwsfeed stond het volgende:

"Binnenkort is China het land dat de  meeste koolstofdioxide veroorzaakt. Het Internationaal Energie Agentschap zegt dat China door de economische groei volgend jaar de VS voorbij zal streven."

Dat verontrust mij om twee redenen. 1) Zoals mijn vermoedens al waren, blijkt de VS inderdaad de grootste vervuiler ter wereld. 300 miljoen Amerikanen samen vervuilen op dit moment nog net iets minder dan de 1,3 miljard Chinezen en dat is een prestatie van jewelste. En 2) China zit nu nog maar aan het begin van de economische groei. Hoe zal dat wel niet zijn als China op de top zit?

Ik ga de komende tijd nog maar even extra van de natuur genieten.

Al sinds jaar en dag ben ik fan van het werk van de Aardman Studio’s, een baanbrekende animatiestudio in Engeland. Deze hebben bijzonder veel prachtige en vooral leuke filmpjes gemaakt. Ze zijn bekend van onder andere clips voor Peter Gabriel en Nina Simone, reclamefilms en van de bioscoopfilms ”Wallace and Gromit and the Curse of the Wererabbit" en "Chicken Run". Hieronder een voorbeeld van hun soort humor en animatie.

Sinds kort is een nieuwe kinderserie uit van Aardman: Shaun the Sheep. Shaun was één van de hoofdpersonen van de Oscarwinnende korte film ‘A Close Shave’, waarin Wallace en Gromit het opnamen tegen een schapendief. Kennelijk vond de BBC dit wat sullige en veelvretende schaap schattig genoeg voor een eigen serie (en terecht), dus zijn er nu 40 korte filmpjes gemaakt, die misschien de scherpe humor missen, maar wel weer schitterend in elkaar zijn gekleid en leuk genoeg zijn om regelmatig een gniffel aan je lippen te doen ontlokken. Zie hier een voorproefje.

Door Kronkel werd mijn aandacht gevestigd op de Franse regisseur Michel Gondry (Science of Sleep en The Eternal Sunshine of the Spotless Mind). Ik ging even googlen en kwam erachter dat hij zijn carrière begon als reclamefilmer en muziekvideoregisseur voor onder andere Björk, Beck, The Chemical Brothers en Massive Attack. Onderstaand filmpje is van Cibo Mato, de band waar Miho Hatori (zie een eerder logje) eerst deel van uit maakte. Erg tof in elkaar gezet, waarschijnlijk moet je twee of drie keer kijken om alle details te kunnen ontwaren.

Lees verder Michel Gondry →

Vanwege mijn (parttime) werk in Archeon ben ik al weer zes jaar geïnteresseerd in de geschiedenis van het Romeinse rijk. Groot was dan ook mijn vreugde dat twee jaar geleden de BBC een samenwerking aanging met HBO en RAI om een prachtige serie te maken over het leven in de Romeinse tijd.

Lees verder Rome →