Maar nee. Er waren wat voortekenen, gisteren, en vannacht, maar helaas is de kans nu wel heel miniem geworden dat Twida wordt geboren op haar uitgerekende dag. De flessen tonic en de ananasharten zijn alweer ingezet, maar een beetje halfslachtig, aangezien ze er vorig jaar ook niet wisten te zorgen dat Ida op tijd werd geboren. Toen moesten we nog 8 lange, lange dagen wachten voordat Ida het levenslicht zag, nu hopen we stiekem op een iets korter scenario, want ons incasseringsvermogen ligt toch wat lager dankzij slapeloze nachten (beide partijen) en een heel lief, maar aandachtsvragend -nog heel eventjes enig kind en daar dus van profiterend- oudste dochtertje.
De klok tikt voort, inspiratie en concentratie nemen af, maar het wachten is gelukkig eindig. Nog even geduld dus, ook voor jullie ;-P

Zoals ik donderdag al aankondigde was het gisteren weer een spannende dag. Om 14.30 mochten Judith en ik naar het LUMC voor de 20-weken-echo. Spannend, want er wordt gekeken naar de groei en ontwikkeling van de ongeboren vrucht: de niertjes, of het hartje vier kamers heeft en een tussenschot, of de navelstreng drie bloedstromen bevat, of de voetjes, beentjes, armpjes en handjes allemaal goed ontwikkeld zijn, of de ruggengraat binnen en buiten is dichtgegroeid en en passant wordt gekeken of de primaire geslachtskenmerken op streek zijn. Voor de onoplettende lezers betekent dit dat de echoscopist ook kan zien of Nummer Vier een Twida of een Twido wordt, en mochten de ouders dit ook willen weten, dan wordt dit bekendgemaakt.

En het is ons dus bekend…… Ida krijgt in oktober een ZUSJE!!! Nog een week of twintig wachten en Nummer Vier of Twida zal haar opwachting maken, en het huishouden met ons mogen delen. Net zoals we stiekem toch een beetje hoopten. Ongeveer een week geleden werden we nog op het verkeerde been gezet door een paranormaal iemand die ons meedeelde dat ze geen vrouwelijke energie opving uit Judith’s buik en het idee kreeg (maar geen garantie gaf) dat Twida een jongetje zou zijn, maar om de één of andere reden kreeg dat idee gevoelsmatig geen voet aan de grond, en gelukkig maar. Vandaag zijn we gedrieën (gevieren) naar het centrum gewandeld om een eerste, gematigd roze, rompertje te kopen voor Twida. Voor een groot deel zal ze de kleertjes van Ida prima aankunnen, maar een paar nieuwe kleertjes konden we ons niet weerhouden om aan te schaffen.

Eén nadeel kleeft er natuurlijk wel aan al die meiden in huis: over een jaar of twaalf zal het mij totaal onmogelijk zijn om tijd door te brengen in de badkamer. De ene tiener is er nog niet uit, of de andere staat uren onder de douche, zich op te tutten voor de spiegel, te twijfelen over haardracht, puistjes of het merk dagcrème, papa’s scheermesjes te gebruiken of gewoon weg te dromen over hoe perfect haar ouders haar wel niet op de wereld hebben gezet en hoe moeilijk het is om al haar bewonderaars van zich af te slaan. Ik zal dit lot dragen met opgeheven hoofd, en hoop dat onze dames zich houden aan de afspraak die Judith en ik ooit met elkaar maakten: op hun 18e gaan ze het huis uit, en hebben wij onze badkamer weer terug!

Een nieuwe lente, een nieuw geluid en nieuwe wezentjes die overstelpt gaan worden met liefde, zorg en vertederende weblogjes. De andere reden dat het de afgelopen maanden wat stilletjes was op mijn (en Judith’s weblog) is dat er sinds eind januari iets heel bijzonders groeit in Judith’s buik: als hij of zij bijzonder stipt van aard is, dan wordt op 12 oktober het broertje of zusje van Ida geboren!

Eigenlijk wilden we al eerder van start, maar het onderzoek van Judith in september gooide roet in dat eten, aangezien er in januari nog een mammografie gemaakt moest worden, en dat mag niet als zwangere vrouw. Vandaar dat wij onze zinnen hadden gezet op een periode van -pak hem beet- zes maanden na januari waarin we weer pogingen tot zwangerschap zouden doen. En wat schetste onze verbazing? Net als bij Ida in de zomer van 2007 was het raak bij de eerste eisprong!

En nu groeit er dus een tweede wonderwezentje in Judith’s buik dat onze wereld een graadje minder op de kop zal zetten, want ondertussen zijn we al redelijk ervaren ouders, maar wat niet met minder liefde of aandacht opgenomen zal worden in ons midden. Praktisch gezien moet er nog het nodige veranderen. Ons huis is niet te klein, maar moet wel heringericht worden. De kamer van Nummer Vier is op dit moment nog in gebruik als boekengevulde studeerkamer, en in onze woonkamer zal dus een boekenkast van jewelste verrijzen om deze functie over te nemen. Daarnaast moeten we zoeken naar een oplossing voor onze was, die in deze kamer altijd staat te drogen.

En dan is het nog enorm afwachten hoe Ida zal reageren op haar broertje of zusje. Als Nummer Vier wordt geboren is Ida ongeveer 17 maanden, zal ze waarschijnlijk al kunnen lopen, en is ze al behoorlijk gewend aan kinderen om haar heen, maar hoe ze zal reageren op een tweede wezentje dat veel aandacht vraagt in huis, dat is nog maar de vraag. Hoe dan ook is het ontzettend leuk en bijzonder om te beseffen dat er over een tijdje twee van die vrolijke, naieve en wonderlijke mensjes door dit huis zullen bewegen. Een heerlijke, maar intensieve toekomst lacht ons toe!

Door een object hoger te tillen, krijgt het potentiële energie. Die energie kan dan vrijkomen wanneer het object weer naar beneden gaat. Je kunt je voorstellen dat de bewoner van een flat zonder lift, behoorlijk wat potentiële energie in zijn pand stopt: elke keer boodschappen, de krant, het eten in zijn buik: het raakt allemaal gevuld met energie.

Ik heb afgelopen weekend ons bovenverdieping flink gevuld met potentiële energie. Door ons nieuwe bed, onze nieuwe kast, de commode van Nummer Drie en een dekenlade onder ons nieuwe bed naar boven te sjouwen, heb ik de hoeveelheid energie in onze slaapkamer en de kamer van Nummer Drie flink opgestuwd. In totaal 391,4 kg heb ik van de Ikea in Delft naar onze slaapkamer mogen vervoeren, maar het mag gezegd worden dat ik het stuk tussen Delft en ons huis heb afgelegd in de auto van mijn ouders. Ik heb het wel allemaal in de auto getild trouwens, 248,5 kg afgelopen vrijdag en 142,9 kg de vrijdag ervoor (maar daar heeft Judith bij geholpen). Vervolgens heb ik er in totaal vier dagen over gedaan om dat allemaal in elkaar te zetten, inclusief het verplaatsen van kleding en oude meubelstukken.

Maar goed: het belangrijkste resultaat van deze energieopbouw is dat de kamer van Nummer Drie nu geheel en al is ontdaan van onze spullen, en dat wij nu onze kleren niet meer verspreid over verschillende kamers hebben liggen en hangen maar geconcentreerd in de grote slaapkamer van papa en mama.

Na jaren wachten, gedwongen op pauze worden gezet, geduld, ongeduld, hoop en vrezen, positief en negatief nieuws, en uiteraard veel van datgene dat je moet doen om tot dit eindresultaat te komen (wat zeker geen straf is), zal volgend jaar mei naar alle verwachting onze grootste wens uitkomen!

Sinds augustus, en dus afgelopen dinsdag precies 12 weken lang, is Judith zwanger, en ben ik, want zo gaan die zaken, net zo lang aanstaande vader.

Het is nog steeds niet te geloven, maar zo realistisch als het maar kan, en hoop, vrees, plezier en de enormiteit van een toekomst als ouders van een kind spelen omstebeurt een rol in ons leven sinds 11 september, de dag waarop de positieve zwangerschapstest werd geopenbaard.

In één woord: fantastisch!

En gelijk de verklaring voor mijn (en Judith’s) stilzwijgen de afgelopen tijd op onze weblogs: er was een hoop te vertellen, maar we wilden toch echt even de twaalfwekengrens over, voordat we het vertelden. In het verschiet liggen dus nog een aantal logjes die ik in de afgelopen tijd enigszins kladmatig heb geproduceerd, maar die ik het komende weekend dus met terugwerkende kracht zal plaatsen in bovenstaande categorie: Nummer Drie.