Ondanks, of misschien wel dankzij, Judith’s zwangerschap maken we regelmatig een wandeling in de omgeving van ons huis. Vaak nemen we dan ons fototoestel mee, wat altijd tot mooie plaatjes resulteert. De afgelopen week hebben we een aantal dieren gefotografeerd, waarvan één diersoort wel heel bijzonder is om aan te treffen in een Hollandse stad. Een aantal diersoorten zal niemand verbazen om tegen te komen in de stad. Deze zwaan houdt zijn nest bij het kruispunt van de Rijn en Schiekade en de Jan van Goyenkade.

Dit zijn de bijen in de Clusiustuin aan de Vijfde Binnenvestgracht. De werksters die naar binnen vliegen hebben duidelijk hun achterpoten dik gevuld met stuifmeel.

Ook deze meerkoet met jong was leuk om te zien, maar baarde weinig opzien. Maar het volgende dier dat we tegenkwamen wel.

Want van schildpadden in het wild in Nederland had ik nog nooit gehoord. Toch zaten deze drie heerlijk te zonnen op deze boomstam vlak onder de poort naar de Hortus Botanicus aan diezelfde Vijfde Binnenvestgracht.

De grootste kreeg het op gegeven moment te warm en ging een stukje zwemmen.

Dat zwemmen ging prima, maar het weer op de balk klimmen was lastiger. Tenminste, voor zijn broertjes of zusjes.

Die waren niet snel genoeg om hun evenwicht te bewaren en maakten dus een ongewenste frisse duik.

Met wat moeite klom de tweede er weer op, Nummer Eén hielde het proces in de gaten en de balk in evenwicht.

En als laatste klom de kleinste van het stel erop.

En in deze verhoogde staat van paraatheid lieten we de drie weer met rust.

Helaas is het verhaal van de roodwangschildpadden een trieste. Tot een aantal jaar terug waren deze dieren gewilde huisdieren, zo gewild zelfs dat het op gegeven moment verboden werd nog in ze te handelen, omdat ze bedreigd werden in hun natuurlijke habitat. En aangezien het nogal sterke dieren zijn, kunnen ze behoorlijk groot worden, zodat mensen ze in sloten of grachten dumpen als ze het terrarium zijn uitgegroeid. In Nederland kunnen ze overleven als ze een winterslaap houden, dus waarschijnlijk houden deze dieren zich zo in leven. Bijzonder dat ze dat kunnen, maar eigenlijk horen ze hier dus niet thuis. Maar leuke fotomomenten leveren ze weer wel op.

Van 1998 tot 2000 woonde ik in een gloednieuwe studentenflat in de Universiteitsenclave De Uithof in Utrecht. Ik had daar een fantastische splitlevel kamer van 30 m2, maar moest daarvoor wel een pioniersrol bekleden. Wij waren de eerste studenten die in deze uithoek van Utrecht gingen wonen, en moesten dus tal van voorzieningen ontberen. De supermarkt was geopend van 8.30 tot 17.30 uur, en voor de overige boodschappen moesten wij dus naar het centrum van Utrecht fietsen of bussen. Eten kon in de kantines van de universiteitsgebouwen, maar ook om een biertje te drinken moest de reis naar het centrum gemaakt worden. Tegenwoordig, tien jaar na dato, is er een hoop veranderd. Er zijn veel nieuwe studentenwoningen gebouwd, de voorzieningen zijn waanzinnig vooruit gegaan, en nu vaak ook open in het weekend, en daarnaast zijn er allerlei nieuwe andere gebouwen bijgebouwd in prachtige kleuren en vormen. Als liefhebber van architectuur keek ik dan ook mijn ogen uit. Hieronder een impressie.

In een wereldstad als New York, zou het heel gek zijn als je niet op elke straathoek geconfronteerd zou worden met kunst, of iets dat erop lijkt. Als afsluiter van mijn verslaggeving van onze tijd in New York daarom een fotolog in de stijl van Tagrijn en Leidse Glibber.

Onderstaand bol sierde ooit het plein tussen de Twin Towers. Kunstenaar Fritz Koenig besloot om na de aanslagen op 11 september het beschadigde kunstwerk niet te herstellen, maar het daarentegen in de huidige gehavende staat te laten voortleven als herinnering aan hen die vielen bij de aanslag. Oplettende lezertjes herkennen de roofvogel uit een eerder logje.

The New Museum doet zijn naam maar deels eer aan, want onderstaand gebouw werd geopend op de 30e verjaardag van de instelling, niet vreselijk nieuw dus. Het museum heeft geen vaste collectie, omdat het erop is gericht om alleen nieuwe kunst te tonen van verse, toonaangevende kunstenaars. Het nieuwe gebouw was nog geen maand open toen Judith en ik er waren, en is gebouwd midden in de drukke volkswijk The Bowery, om een duidelijk signaal te geven dat kunst en de maatschappij zeer nauw met elkaar zijn verwant.

Doordat het gebouw zo nieuw was, waren de toiletten, naast extreem esthetisch (en leeg!) ook nog bijzonder proper.

Op de asfalt tegenover het museum waren deze figuurtjes aangebracht. Lezersvraagje: kunst, of geen kunst?

De volgende dag besloten we langs het Guggenheim Museum te gaan. Een bezoek zou er niet inzitten, dus wilden we alleen even naar de prachtige creatie van Frank Lloyd Wright kijken en deze op de foto zetten. Het was dus behoorlijk teleurstellend toen het beroemde cirkelvormige hoofdgebouw in de steigers bleek te staan. Helaas pindakaas. Too bad sandwichspread.

Op naar het Museum of Modern Art dus maar. Dit fantastische museum herbergt een gigantische hoeveelheid kwaliteitskunstwerken, waaronder enkele zeer beroemde van Matisse, Mondriaan, Van Gogh, Warhol, Oldenburg en Pollock, in een schitterend, licht vormgegeven gebouw. En het allerbeste was: fotograferen mag! Hieronder de Broadway Boogie Woogie van Piet Mondriaan, waarin op een prachtige abstracte manier het ritme van deze drukke straat in New York is weergegeven. Het broertje, de Victory Boogie Woogie, heeft Mondriaan nooit afgekregen, maar het (bijna afgeronde) werk hangt nu mooi wel in het GEM in Den Haag.

Voor mijn eindexamen in 1993 heb ik een werkstuk over Andy Warhol geschreven, en ik was dus erg enthousiast om tegen de beroemde blikken Campbellsoep aan te lopen. Ik wist bijvoorbeeld niet dat er 32 verschillende waren vastgelegd door Warhol.

Onderstaande objecten waren deel van een tijdelijke tentoonstelling over het werk van Martin Puryear. Deze kunstenaar maakt prachtige houten objecten, die allemaal een spanningsveld met de ruimte eromheen, of erin, aangaan. Zo kun je je voorstellen dat het 5m hoge wiel (Desire, 1981) in onderstaande foto een gigantische cirkel om de centrale as zou kunnen draaien, en dan niet meer in de ruimte past waar het zich nu in bevindt.

In het voorjaar van 2007 bezochten Judith en ik Scheveningen, waar een intrigerende beeldengroep van Tom Otterness onze aandacht trok. Otterness is een geëngageerd artiest, voor wie een lichte maatschappijkritiek geen vreemd verschijnsel is, maar die toch zo’n toegankelijke en frivole stijl heeft dat zijn werk eigenlijk iedereen aanspreekt. Ik wist dat hij in New York op een aantal openbare plaatsen beeldengroepen had geplaatst, en we waren dus blij verrast toen wij het metrostration 14th Street binnenwandelden en zijn bekende beeldengroepjes zagen.

Wij hebben ondanks onze moeie benen nog een half uur rondgelopen op het station, kijkend in hoeken en gaten op zoek naar nog meer beeldjes.

En thuis aanbeland bleek dat we nog niet de helft hadden gevonden. Misschien nog een keertje terug?

We eindigen dit log zoals het begon. Onderstaand afgietsel is gemaakt van de wortels van één van de ontwortelde bomen tijdens het instorten van de Twin Towers. Als eerbetoon aan de gevallenen is dit werk gemaakt en niet ver van Wall Street tentoongesteld om niet te vergeten wat er in 2001 is gebeurd.

(zo, heb ik ook weer eens wat gedaan met mijn opleiding: Culturele en Maatschappelijke Vorming, afstudeerrichting Kunsteducatie)