Al sinds februari maak ik dankbaar gebruik van de kinderopvang van de sportschool waarvan ik lid ben. 's Ochtends mag je, na reservering, om 9.00 of 10.00 je kind(eren) langsbrengen, waarna je anderhalf uur kan sporten alvorens je ze weer mag ophalen. Ida en Siri hebben het er prima naar hun zin, en het is ons vaste maandagochtendprogramma geworden. Ook hebben ze een goede band opgebouwd met juf Kat, die daar op maandag met haar Belgische accent de scepter zwaait.

Net als op het KDV doe ik zoveel mogelijk mee met de activiteiten die er om de opvang heen worden georganiseerd, en daarom had ik ook foto's meegenomen van de meisjes voor op de Fotorups. Zo kunnen de andere volwassenen en kinderen zien wie er allemaal op de opvang komen, een leuk en goed initiatief. De middag dat ik de foto's bracht was er even niemand aanwezig die draait op de kinderopvang, dus had ik de foto's in de ruimte gelegd: het spreekt vast vanzelf waarvoor die dienen, zo dacht ik. En dat was juist. Voor de zekerheid had ik hun namen nog even achterop geschreven, maar wat schetste mijn verbazing toen ik de maandag erna de foto van Ida zag prijken met daaronder de naam 'Lola'.

Een nogal bizarre vergissing die gelukkig snel werd goedgemaakt, maar ik kwam er al gauw achter wat daarvan de oorzaak was: mijn handschrift. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik moeite heb met de i van Ida. Die i schrijf ik tegenwoordig met een simpele verticale streep met uitloopje naar de d, en gepaard met een wat los geschreven d kan die inderdaad gelezen worden als een L, waardoor Ida Lola wordt.

Aangezien mijn naam met een J begint, heb ik mij bij de ontwikkeling van mijn handschrift gespecialiseerd in zwierige hoofdletters met joekels van krullen, en bij het schrijven van 'Jaco', 'Judith' en 'Siri' kan ik die vaardigheid natuurlijk goed botvieren. Helaas stelde Ida mij voor een probleem, en daar kwam ik achter toen ik de kerstkaarten voor 2008 schreef en tientallen keren Ida's naam moest schrijven: mijn hoofdletter i was niet naar tevredenheid.

Mijn eerste hoofdletter i was er een met twee schreven boven en beneden, maar hier was weinig zwierigheid in te vinden. Van de weeromstuit heb ik daarna de hoofdletter i van Judith overgenomen: die verticale streep, maar ook met deze i ben ik nooit tevreden geweest. Ik weet dat sommigen hoofdletters i schrijven als een korte J die niet onder de regel doorloopt, maar die ben ik nooit machtig geweest, gezien die joekels van krullen waardoor mijn hoofdletter i altijd weer een j werd. Daarom leg ik het probleem u voor, geachte lezer. Wie doet mij de gouden tip van de hand van een hoofdletter i, die past bij de twee J's en de S van de rest van ons gezin? Mijn onuitputtelijke dankbaarheid zal u ten deel vallen, zeker als ik in het vervolg mijn dochter niet meer in verlegenheid hoef te brengen met vragen als "Waarom noemen ze jou Ida als je Lola heet?"

Ik heb het maar geaccepteerd: vaak en uitgebreid loggen zit er voorlopig niet in. Met twee handvollen aan uiterst schattige meisjes blijft er weinig tijd en energie over om logjes te schrijven zoals ik ze wil: met tijd en aandacht en inspiratie geschreven en indien mogelijk doordacht en leuk. Het schrijven van een beetje logje waarover ik tevreden ben kost me veel energie en aandacht en mijn concentratievermogen ligt de afgelopen zeven maanden flink op zijn gat. Wellicht keert het ooit nog terug, het bloggen-zoals-ik-dat-wil, en misschien ook niet. In de tussentijd een fotoserie van onze oudste peuter, die aanstaande vrijdag alweer 2 jaar wordt, eindelijk een officiële peuter. Officieus deelt ze al veel trekjes met haar iets oudere medekindjes: ze is eigenwijs, druk aan het babbelen (dagelijks minstens tien woorden erbij, schat ik), zegt veelvuldig ‘nee’ en kan van hysterische huilbui naar uitgelaten schaterlachen naar heerlijk spelen en reageren op elke prikkel in de omgeving en andersom in zo’n drie seconden. Turbopeuter Ida:

En natuurlijk is ook Ida ook al een meisje, meer al dan Siri, die strikt genomen nog erg een blob is zonder bijzonder veel interactie behalve glimlachjes en flessen melk. Nee, interactie is het toverwoord met Ida vandaag de dag; een onuitputtelijke stroom woorden en bijna-woorden en nog-lang-geen-woorden-maar-wel-veel-urgentie verlaten haar mond en voorzien ieder moment met haar van een lopend commentaar en bijbehorende instructies. Nog gisteren wist zij mij duidelijk te maken om op youtube te willen kijken naar filmpjes van eendjes, nee, poesjes, nee poesjes buiten, nee poesjes in een doos, nee poesjes úit de doos en nú er weer in, ín, ín! Haar aandacht fladdert de hele kamer rond en zijzelf daar achteraan. Het is moeilijk om Ida vast te pinnen, en eigenlijk is het bij haar dan ook onbegonnen werk om een kijkje in haar toekomst te nemen, maar we doen het lekker toch!

Als Ida wat ouder is, is haar drijvende kracht nog steeds de nieuwsgierigheid, en de bevestiging die ze daar nog voor nodig heeft. Het zal voor haar niet heel moeilijk zijn om vriendjes en vriendinnetjes te maken, maar ook die vriendschappen zullen zijn gebaseerd op (wederzijdse) nieuwsgierigheid. Wat zal de ander nu eens gaan doen of verzinnen? En de interactie is dan ook gebaseerd op doen, en pas daarna op uitwisselen. Het zal me niets verbazen als Ida een meisje is dat wél in zeven sloten tegelijk loopt, aangezien die sloten barsten van uiterst interessante levensvormen die gevangen en bestudeerd moeten worden. Ida zal graag op avontuur gaan, en als zij niet uitvoerig geïnstrueerd wordt zal ze op avontuur blijven, en pas ver na etens- en zelfs bedtijd thuiskomen, vrees ik. Ida kent geen grenzen en geen beperkingen en geen angst en daarom is ze ook zo leuk om bij in de buurt te zijn.

Op school zal Ida prima meekomen, ze is slim en geïnteresseerd, maar het zal wel afhangen van de leraar of lerares of ze oplet of niet, want ze moet meegetrokken worden in het verhaal, anders gaat ze dagdromen en zit ze mijlenver met haar gedachten en aandacht. Boos zal een leraar er niet om worden, want niemand kan iemand zo goed ontwapenen als Ida met haar glimlach en stralende ogen, maar dit zal regelmatig onderwerp van gesprek zijn op de ouderavonden op school.

Vaste hobby’s zal Ida niet gauw hebben, eerder gaat ze snel van de ene sport op de andere, dan weer op toneel, dansen, of waar haar pet maar naar staat. Als er al een vaste hobby zich zal ontwikkelen, dan eentje die zichzelf keer op keer weer voedt, of waarmee ze veel afwisseling zal hebben. Teamsports zijn niets voor Ida, en ze is veel te eigenwijs om zich al te veel te laten sturen door een coach. Ik zie haar eerder doen aan vrijere expressie als dans of muziek, al weet ik niet of ze geduldig genoeg zal zijn om alle basisvaardigheden aan te leren voordat zich weer wat nieuws of interessants aandient.

De opvoeding van Ida zal zich richten op het aanleren van geduld en volharding. Haar trainen om zo nu en dan een rustpauze te nemen, te denken voor het springen en om eens haar best te doen langer dan vijf minuten (5 jaar), twee dagen (10 jaar) of een week (18 jaar) zich met iets bezig te zijn om te ontdekken dat langdurige ervaring vele nieuwe facetten van interesses, hobby’s en schoolvakken kunnen tonen. En bij Ida zullen we allerlei tactieken ter hand moeten nemen om haar de nodige normen en waarden bij te brengen, want zo stronteigenwijs als zij is, zal zij weinig aannemen wat ze niet zelf heeft ervaren, en met sommige dingen is dat nu eenmaal vrij lastig. Ik voorzie een hoop discussies aan de keukentafel, en verheug me daar ook danig op.

En ook Ida zal eens thuiskomen met uit de kluiten gewassen hompen hormonen in de vorm van jongetjes die met veel moeite haar aandacht zullen willen verwerven. Bij Ida maak ik me daar wat minder zorgen over, gezien de ervaringen die ze nu op het KDV opdoet met alle y-chromosomale bewonderaars die ze gevoeglijk negeert om heerlijk haar eigen gang te gaan, tot ze behoefte heeft aan die aandacht en dan ook geen enkele moeite heeft om die volledig haar ten dienste te laten staan. Kortom: ze zal de jongens om haar vinger winden, en niets doen waarin zij geen zin heeft. Ook bij Ida zal ik klaarstaan met vaderlijk advies wat puberjongens betreft, en ik zal mijn best doen dit zoveel mogelijk in reverse psychology te brengen, want één ding is duidelijk: alles wat Ida hoort zal ze in twijfel trekken en verdraaien in haar eigen voordeel. Een dochter van haar vader, kortom.

Bij Ida kan ik, of denk ik te kunnen, al veel concreter een beeld krijgen van wat voor betweterig, charmant avonturierstertje zij zal zijn over enkele jaren, maar ook bij Ida geniet ik met volle teugen van het moment. Van de dagelijkse nieuwe woorden die zij aanleert, de nieuwe vertragingstactieken om maar niet naar bed te gaan, de nieuwste woedeaanvalletjes omdat ze weer eens niet haar zin krijgt, en de liefdevolle, maar niet langer dan vijf aandachtsseconden durende, omgang met haar kleine zusje. Voorlopig mag Ida nog even lekker een prepeuter zijn en ons verrukken en vermoeien met haar aanwezigheid.

Niet gek gemaakt door de hype, en kritisch tegenover overmedicatie, hebben we toch besloten om ons in te laten enten tegen de Mexicaanse Griep. Helaas behoren wij met een baby onder de zes maanden tot een risicogroep en zouden wij het ons nooit vergeven als Siri besmet raakt door ons en om die reden blijvende aandoeningen krijgt aan bijvoorbeeld haar longen. Judith en ik hebben onze eerste prik twee weken geleden al gehaald, maar Ida moest vandaag. Zoals het een ware Ida betaamt gaf ze geen prik-kik en onderging ze het hele proces stoïcijns en met de gezonde belangstelling van een anderhalfjarige. En daarna lekker naar het kinderdagverblijf, waar het uitzonderlijk rustig was, want het merendeel van de kindjes stond waarschijnlijk nog in de sporthal, ondanks het uitblijven van grote rijen.