Nog geen zestien maanden geleden veranderde ons leven alsbij toverslag. Opeens waren we een gezin, waarin aandacht, geld en tijd gedeeldmoest worden met z’n drieën, en twee van die drie verantwoordelijk waren voorelke stap, elke keuze van de derde. Die derde heeft in die bijna zestienmaanden een hoop keuzes al naar zich toegetrokken, al zijn er nog veel dingenwaarin ze geen barst te zeggen heeft. Maar dát ze gaat spelen en waarmee, daarhebben wij nog maar weinig invloed. Dat ze vrolijk of chagrijnig of actief ofknuffelig of manisch is: wij hebben er geen grip op.
En dat ze zich te pletter leert en elke dag met nieuwedingen aankomt, dat is niet te voorkomen, net zo min als een vloedgolf. Haarwoordenschat bedraagt ondertussen al zo’n tien woorden, waarvan de laatste ‘ap’een interessante semantiek heeft, want het betekent zowel ‘leeg’ als ‘op’ en insommige gevallen ook ‘genoeg’. Elke dag verbazen wij ons weer hoeveel ze alniet is veranderd in die zestien maanden, of zelfs in de 25 maanden van haarbestaan sinds haar conceptie, of zelfs in de afgelopen week.
Maar ook de verandering bij mijzelf is verbazend. Afgelopenwas ik op bezoek bij mijn zus en onder mijn toezicht viel Ida’s nichtje op destoep wat resulteerde in een kleine huilbui. Tot mijn grote verbazing greep ikhaar reflexmatig beet en hield haar tegen me aan om haar te troosten, en totmijn nog grotere verbazing accepteerde ze dat ondanks het feit dat haar moedernog geen meter verder stond. Twee jaar geleden had ik niet zo gereageerd, wasik terughoudender geweest, minder aanrakerig en schutteriger. Verder ben ikbesluitvaardiger dan voorheen, een direct gevolg van het voortdurend maken van keuzesvoor iemand anders, al is het ook heerlijk om Ida gewoon lekker haar gang telaten gaan. De laatste tijd heeft ze de gewoonte aangeleerd om je aan je vingermee te trekken als ze je hulp even nodig heeft, bijvoorbeeld om een deur opente maken of haar ergens op te tillen: heerlijk. En dat is een andereverandering die mij en Judith beide opviel deze week: we genieten meer en doen allebei veelvaker gek.
Eén van de mooiste geluiden die je kan horen in het leven ishet lachen van je kind, en dus zijn we als ouders vaak bezig om dat geluid uitdeze toch wel ernstige en afwachtende dreumes te onttrekken. Met dankbaargevolg. Gekke bekken trekken, kiekeboe spelen, rare geluiden maken, Ida op haarkop houden: elke keer weer iets nieuws verzinnen want Ida is een Tweelingen endus snel verveeld, wat het een moeilijke maar inspirerende taak maakt om haarte vermaken. Vandaag heb ik haar maar het hele stuk naar de bloemenzaak laten lopen:een groot succes. Sommige stukjes aan de hand, andere gewoon los met af en toebijsturen door haar hoofd de goede kant op de bewegen en ons vrouwtje istevreden.
Het is ongelofelijk en verbazend hoe makkelijk het ouderschapsoms is, en soms ook hoe zwaar en vermoeiend het ook is, maar dat het buitenkijf staat dat het fijn is om een meisjeals Ida te hebben dat heel af en toe momentjes heeft dat ze lekker bij je opschoot zit met haar duimpje in haar mond en haar troostdoekje, of als ze moe isen je haar naar haar ledikantje draagt haar hoofd op je schouder laat rustenvoor een seconde of twee, en zich dan weer nieuwsgierig omdraait of uit jearmen probeert te draaien. En nog een maandje en er ligt alweer een tweedeexemplaar in haar wiegje boven. Verwondering is het begin van de wijsheid. Nou,dan staat ons nog een hoop wijsheid te wachten.
