Categoriearchief: Ida

Verbazend

Nog geen zestien maanden geleden veranderde ons leven alsbij toverslag. Opeens waren we een gezin, waarin aandacht, geld en tijd gedeeldmoest worden met z’n drieën, en twee van die drie verantwoordelijk waren voorelke stap, elke keuze van de derde. Die derde heeft in die bijna zestienmaanden een hoop keuzes al naar zich toegetrokken, al zijn er nog veel dingenwaarin ze geen barst te zeggen heeft. Maar dát ze gaat spelen en waarmee, daarhebben wij nog maar weinig invloed. Dat ze vrolijk of chagrijnig of actief ofknuffelig of manisch is: wij hebben er geen grip op.

En dat ze zich te pletter leert en elke dag met nieuwedingen aankomt, dat is niet te voorkomen, net zo min als een vloedgolf. Haarwoordenschat bedraagt ondertussen al zo’n tien woorden, waarvan de laatste ‘ap’een interessante semantiek heeft, want het betekent zowel ‘leeg’ als ‘op’ en insommige gevallen ook ‘genoeg’. Elke dag verbazen wij ons weer hoeveel ze alniet is veranderd in die zestien maanden, of zelfs in de 25 maanden van haarbestaan sinds haar conceptie, of zelfs in de afgelopen week.

Maar ook de verandering bij mijzelf is verbazend. Afgelopenwas ik op bezoek bij mijn zus en onder mijn toezicht viel Ida’s nichtje op destoep wat resulteerde in een kleine huilbui. Tot mijn grote verbazing greep ikhaar reflexmatig beet en hield haar tegen me aan om haar te troosten, en totmijn nog grotere verbazing accepteerde ze dat ondanks het feit dat haar moedernog geen meter verder stond. Twee jaar geleden had ik niet zo gereageerd, wasik terughoudender geweest, minder aanrakerig en schutteriger. Verder ben ikbesluitvaardiger dan voorheen, een direct gevolg van het voortdurend maken van keuzesvoor iemand anders, al is het ook heerlijk om Ida gewoon lekker haar gang telaten gaan. De laatste tijd heeft ze de gewoonte aangeleerd om je aan je vingermee te trekken als ze je hulp even nodig heeft, bijvoorbeeld om een deur opente maken of haar ergens op te tillen: heerlijk. En dat is een andereverandering die mij en Judith beide opviel deze week: we genieten meer en doen allebei veelvaker gek.

Eén van de mooiste geluiden die je kan horen in het leven ishet lachen van je kind, en dus zijn we als ouders vaak bezig om dat geluid uitdeze toch wel ernstige en afwachtende dreumes te onttrekken. Met dankbaargevolg. Gekke bekken trekken, kiekeboe spelen, rare geluiden maken, Ida op haarkop houden: elke keer weer iets nieuws verzinnen want Ida is een Tweelingen endus snel verveeld, wat het een moeilijke maar inspirerende taak maakt om haarte vermaken. Vandaag heb ik haar maar het hele stuk naar de bloemenzaak laten lopen:een groot succes. Sommige stukjes aan de hand, andere gewoon los met af en toebijsturen door haar hoofd de goede kant op de bewegen en ons vrouwtje istevreden.

Het is ongelofelijk en verbazend hoe makkelijk het ouderschapsoms is, en soms ook hoe zwaar en vermoeiend het ook is, maar dat het buitenkijf staat dat het fijn is om een meisjeals Ida te hebben dat heel af en toe momentjes heeft dat ze lekker bij je opschoot zit met haar duimpje in haar mond en haar troostdoekje, of als ze moe isen je haar naar haar ledikantje draagt haar hoofd op je schouder laat rustenvoor een seconde of twee, en zich dan weer nieuwsgierig omdraait of uit jearmen probeert te draaien. En nog een maandje en er ligt alweer een tweedeexemplaar in haar wiegje boven. Verwondering is het begin van de wijsheid. Nou,dan staat ons nog een hoop wijsheid te wachten.

Uitje Kinderdagverblijf

Afgelopen donderdag is Ida voor het eerst op een ‘school’reis geweest: het kinderdagverblijf van Ida organiseerde een uitje naar boerderij ’t Geertje in/bij Zoetermeer. Als papa vind ik het belangrijk en vooral leuk om daarbij betrokken te zijn, dus ben ik meegereden als chauffeur, zodat ik twee andere kindjes in de auto had naar Zoetermeer toe. Bij de boerderij hebben Ida en haar vriendjes heerlijk genoten van de dieren, de ruimte, de speeltuin en de pannenkoeken, en na enkele uren daar te hebben doorgebracht reden we gevieren weer terug naar het kinderdagverblijf. Na vijf minuten waren al mijn passagiers diep in slaap gevallen, wat voor mij een teken was van een geslaagd dagje uit. Hieronder de foto’s als bewijs.

Van de Partij

Zowaar liet Ida ons vandaag tot acht uur uitslapen. Gisteravond hadden we de kamer al volgehangen met slingers, waaronder de slingers waarop elke drie vlaggetjes Ida’s naam prijkte, een verlaat geboortepresentje van mijn neef Ronald. Dat vond ze al prachtig, en al doende haar ogen uit te kijken, probeerde ze ons te bewegen haar naar die slingers op te tillen om ze aan haar destructieve neigingen bloot te stellen. Dat ging helaas niet door, maar het uitpakken van haar nieuwe zand-/waterbak wel, en zowel de bak als het pakpapier vonden gretig aftrek. Daarna zijn we druk bezig geweest het huis voor te bereiden op de komst van beide paren grootouders die om één uur zouden komen.

Na het uitpakken van de cadeautjes en het innemen van de lunch was het tijd voor de taart. Deze hadden we gisteravond al gemaakt, en vanochtend al passend versierd. Uitblazen zat er nog niet in, maar met beide handjes de taart grijpen uiteraard wel. Taart is een aantrekkelijke ervaring die in haren, kleren, op de grond en in het kleed gesmeerd dient te worden en dat de rest van de aanwezigen dat spul wil opeten, dat moeten ze zelf maar weten. Na een middagslaapje (van Ida, de rest bleef wakker), volgde nog een wandeling naar het Van Der Werfpark en ter afsluiting een fotosessie van ouders en grootouders die weer huiswaarts keerden. En het was nog lang onrustig in Ida’s hoofd, zo bleek uit het feit dat het heeel lang duurde voor ze de slaap kon vatten. En morgen weer zo’n spannende dag…..




364 dagen

Een jaar geleden was ik een paar uur thuis van mijn werk en zat ik tegen het plafond. Niet zoveel als Judith die nagenoeg letterlijk tegen het plafond zat en om de zoveel minuten een wee moest verwerken. Een meer accurate beschrijving van mijn toestand een jaar geleden is dan ook dat ik niet tegen het plafond zat, maar in bed lag. Het leek mij verstandig nog even rust te pakken voor een naar alle waarschijnlijkheid lange nacht, en in retrospect was dat een verstandige beslissing. Twee uur later belden we naar het ziekenhuis en vier uur later reden we door nachtelijk Leiden om onze opwachting te maken in de verlossingskamers.

Om half vijf ’s middags de volgende dag werd Ida geboren, en het duurt nu dan ook nog enkele uren of Ida’s eerste verjaardag breekt aan. Haar naamgenoot was vanochtend nog in het nieuws, maar Ida is gelukkig geen missing link, maar wel een extreem schattige bijna-ex-baby. Vanaf morgen heet Ida officieel een dreumes, en komen haar beide grootouders langs om haar vorderingen te controleren. En die zijn er legio. Al voor onze vakantie in België deed Ida al enkele voorzichtige stapjes, maar tegenwoordig legt ze steeds grotere afstanden af ‘zonder handen’. Ida liep dus al met 11 maanden en dat is behoorlijk snel voor een baby. Hier hangen twee nadelen aan: wie loopt kan ook vallen, en het gebeurt dan ook meerdere malen per dag dat wij Ida moeten troosten of moeten volsmeren met Arnicazalf op haar blauwe plekken. Nota bene maandag viel ze op een onontdekt scherp uiteindje van het één of ander met als gevolg dat de ze op de foto’s van haar eerste verjaardag mag pronken met een aanzienlijk korstje midden op haar neus. Het andere nadeel is dat ze steeds vaker aan de gang gaat met zaken die ze niet mag, en vooralsnog heeft Ida nog niet veel op met grenzen. Het gefrustreerde en woedende baby’tje dat we dan moeten afleiden en het verbodene moeten laten accepteren verschilt enorm met het pasgeboren passieve wonderkindje dat we een 364 dagen geleden mee naar huis mochten nemen, maar blijft zeer lief en schattig en meer van dat soort superlatieven.

Vandaag mocht Ida haar verjaardag al vieren op het kinderdagverblijf, alwaar we ons fototoestel mochten achterlaten, zodat we ook nog een leuk kijkje hebben achter de schermen. Het dreigt een geweldig leuke dag te worden morgen, dus ik hoop snel een verslag te mogen schrijven. Welk cadeau zouden papa en mama hebben gekocht voor hun ondeugende dochtertje…..?

Paspoort

Sinds hedenochtend 10.20 uur is Ida Elise de trotse bezitter van een paspoort ("niet in staat te ondertekenen", 0,78 m lang: 2,4 cm meer dan werkelijk, zo bleek dinsdag op het consultatiebureau). Nog anderhalve week en wij gaan dan ook gedrieën naar België om aldaar een week lang een bungalow te bevolken. Wij hopen weluitgerust en heelhuids terug te keren op 10 of 11 mei.

Een groot gapend gat

Een groot gapend gat is er langzamerhand aan het ontstaan inmijn weblog, wat een naïef persoon zou kunnen doen denken dat er in deafgelopen maanden niets belangwekkends is gebeurd. Terwijl het tegendeel waaris: er is haast teveel gebeurd om in een update samen te vatten en deontwikkelingen van de afgelopen maanden zijn aanzienlijk te noemen. Ida heeftzich bijvoorbeeld enorm ontplooid tot een actief kruipende, brabbelende en bijtijden ondeugende baby. De keren dat ik onze keukenkastjes weer heb moetenvullen met alle spullen die zij er ter lering ende vermaak uit heeft getrokkenzijn niet meer te tellen. Zichzelf staande houden tegen tafels, banken ofknieën heeft voor Ida geen geheimen meer, en het gebeurt steeds vaker dat dezesteun los wordt gelaten en dat zij zich na enkele seconden beseft dat ze alleenstaat, en van de weeromstuit omvalt. Achter wagentjes, schuivende tafeltjes ofstoelen en welwillende nichtjes loopt zij onhandig maar dolenthousiast, en wijverwachten dan ook dat het niet heel lang meer gaat duren voor ze gaat lopen, ennog meer butsen en builen oploopt dan ze nu al doet.

Morgen gaan we een paspoort ophalen voor Ida wegens onsweekje in een bungalow in België dat wij hebben geboekt over twee weken, en omdie reden heeft ze haar eerste officiële pasfoto op zak. Nou ja, wij tenminste.Op het kinderdagverblijf floreert Ida als geen ander. Als de nieuwsgierige baby die zij is, verlustigt zijzich in het kijken naar andere kindjes, staan en lopen en aan één stuk door hetleven becommentariëren. Twee broertjes van 1 en 3 hebben zich al geïnteresseerdin haar getoond (‘ik vind Ida wel lief!’), dus een huwelijksaanzoek zal nietlang op zich laten wachten. Wat een teleurstelling zal blijken voor deze herenis dat Ida zich nog steeds niet graag laat kussen of knuffelen. Wij hebben onserin geschikt haar bij elke gelegenheid die zich voordoet stiekem een kusje ofknuffeltje toe te stoppen, maar er is nog geen seconde voorbij, of ze wendthaar hoofd af, of worstelt zich los, want de rest van de wereld is toch wel heelinteressant allemaal.

Daarnaast is bekend geworden dat de huiswerkklassen die ikcoördineer niet meer door het stadsdeel betaald gaan worden, hetgeen mijnfunctie nogal op de tocht heeft gezet. We zijn bezig om te kijken of de scholenwillen gaan betalen voor onze diensten, maar ik heb er een hard hoofd in. Gelukkigwas ik al op zoek naar een nieuwe baan, aangezien ik graag wat dichter bij huiswilde werken, en het stopzetten van de subsidie heeft de zaken alleen maar ineen stroomversnelling gezet, maar op dit moment ben ik dus nog hard op zoeknaar een nieuwe baan. In de afgelopen maanden heb ik menige brief verstuurd, en ook al enkele gesprekken gehad, maar tot nog toe ben ik nog niet concreet aan de slag gekomen

En dan zijn er nog ontwikkelingen die het niet verdienen omop de grote hoop gegooid worden, en een apart logje vergen. Hierover dus in hetvolgende logje meer!

Groei

Het is alweer maanden geleden dat ik direct schreef over Ida. Niet omdat er geen ontwikkelingen waren, misschien wel omdat er teveel ontwikkelingen tegelijkertijd waren. Het is ongelooflijk wat zo’n klein wonderwezentje allemaal voor vaardigheden opdoet in de loop der tijd. Kruipen door de kamer is een kunstvorm die Ida geperfectioneerd heeft, al moeten we het technisch geloof ik tijgeren blijven noemen. Kruipen gaat op handen en knieën, en tijgeren op ellebogen en met minder hulp van de benen, en al kan Ida prima op handen en knieën vooruitkomen, tijgeren geeft haar op een parketvloer de edge om zich snel op haar buik in de interessantste richting te draaien. Daarnaast heeft ze sinds anderhalve week ontdekt hoe ze zichzelf kan optrekken aan bepaalde objecten, en sinds een halve week hoe ze zich daarna staande kan houden. En sinds anderhalve dag dat ze zo dus langs de rand van de bank kan lopen! Oh, en sinds anderhalf uur kan ze zich ook aan de bank optrekken, en durft ze de enge overstap van bank naar tafel (langs een nogal brede armleuning).

Ook vocaal ontwikkelt ze zich met interessante stappen. Zeer uiteenlopende vormen van kraaien, gillen en huilen ontwikkelen zich waar je bij staat, en baa-baa (ik ben tevreden) en maa-maa (ik wil getroost worden) worden ogenschijnlijk steeds bewuster ingezet. En Judith en ik konden laatst onze oren niet geloven toen ze na een opmerking van Judith (‘moet jij zo gapen?’) "gaa"- "pun" uitstootte. Misschien is het een toevalstreffer, maar toeval is hoe de meeste ontwikkelingen zich inzetten, nietwaar? Daarnaast begint het er ook steeds meer op te lijken dat ze doorkrijgt dat huilen betekent dat ze opgepakt en getroost gaat worden, wat het bedritueel vooral overdag problematischer heeft gemaakt, want hoe moe ze ook is, in bed is het minder gezellig en minder appellerend aan babynieuwsgierigheid, en dus een reden voor drama.  Laten doorhuilen is het devies, maar een vader (en moeder) vindt zoiets hartverscheurend om te doen.

Eten is een aspect dat ons veel hoofdbrekens heeft gekost. Sinds 21 november ‘mag’ Ida vast voedsel, wat niet betekent dat ze hier vooral initieel ook maar de minste belangstelling voor toonde. Tenminste, niet in de betekenis dat wij flesjes konden afbouwen en Ida in plaats daarvan konden volstouwen met hapjes, boterhammen, crackers en diksap uit de tuitbeker. Interessant was het wel voor Ida om te kijken hoe papa en mama keer op keer met hapjes op de proppen kwamen, waarvan hare majesteit welwillend soms wat op haar samengeperste lippen liet smeren, maar de rest met resolute en gedecideerde gebaren of bewegingen wegduwde, wegblies, over de tafel smeet of op andere manieren duidelijk maakte dat het nu wel tijd was voor haar flesje. Misschien een wat overdreven beschrijving van de situatie van de afgelopen maanden, maar op veel ogenblikken de waarheid. Gelukkig waren er voedselsoorten die haar wel konden bekoren. Potjes mango waren niet aan te slepen. yoghurt bleek een groot succes. Pap niet, potjes met olvarit-achtige maaltijden niet, en zelfgemaakte babyvoeding, keurig uit een boekje met liefde door papa en mama in elkaar gepureerd, ook niet. Crackers, soepstengels,  liga’s en dergelijke lieten zich nieuwsgierig betasten en hanteren, en ook zo nu en dan in de mond stoppen, maar zodra er stukken in de mond achterbleven was kokhalzen het resultaat met als doel om zo snel mogelijk deze rare mondvulling over haar truitje te laten lopen.

Sinds eind december heeft Ida in een prefase van een groeispurt gezeten, wat betekent dat ze nukkig en kribbig was, en slechts met zeer grote moeite tot slapen te brengen was ’s avonds. Ik heb heel wat nachtelijke autoritjes met haar moeten maken om haar tot rust te brengen, waarvan één keer om 04.00 uur ’s ochtends, wat naast een bijzondere ervaring ook gewoon saai en doodvermoeiend was. Naast de gewone nadelen van een aanrijding was het (bijna) ontbreken van vervangend vervoer dan ook een grote bron van stress om bovenstaande reden. En toen het op mijn verjaardag de laatste keer was dat ze dit nodig had, kreeg ze heftige diarree voor anderhalve week en daarna heftige griep met hoge koorts en erbarmelijke jank- en kreungeluiden die in onze ouderharten staken. En toen, van de ene op de andere dag: was Ida weer de hele dag vrolijk, actief, ondernemend, charmant en ging haar ontwikkeling met reuzensprongen vooruit. Inclusief eten, want ze blijft weliswaar kieskeurig, en de avondhapjes gaan maar zeer mondjesmaat naar binnen, ze blijven er wel, en zelfs de grote stukjes worden hoe langer hoe meer doorgeslikt in plaats van uitgespuugd. Potjes mango blijven favoriet.

En last but not least vindt de groei natuurlijk ook gewoon fysiek plaats. Ida weegt met haar 8,5 maand al ruim 8,3 kg en meet al 73,2 cm van top tot teen. Nog steeds lang en slank dus. Ondanks het feit dat zowel ik als Judith de afgelopen week ziek zijn geweest, en de zorg voor het gezin daarmee af en toe bijzonder zwaar werd, is het nog elke dag genieten met grote slokken van ons kleine wonderwezen!

Ida Mobiel

Naar het schijnt horen baby’s dit pas zo rond de zeven à acht maanden te doen, maar er is geen stoppen meer aan. Ida kruipt. Nog niet zo snel of ontzettend effectief, maar hard genoeg om een tijdschrift bij te houden dat door haar nog wat bruuske motoriek vaak een stukje verder wordt gelanceerd in plaats van in haar grijpgrage handjes te belanden om daar verorberd te worden. Motivatie genoeg om zich in een relatief korte tijd al enige meters te kunnen verplaatsen. Nu nog een kwestie van finetunen en vaardigheden bestendigen, en volgend jaar kan ze meedoen met de Damloop!

Troonbestijging

Voor onze vorstin is een nieuwe troon besteld en bezorgd, die als we de aantijgingen mogen geloven ruim 12 jaar mee zal gaan. Ida kan nu met ons meeëten aan tafel, en nog twee weekjes wachten en dat eten zal niet langer alleen bestaan uit melk. Als Ida een half jaar oud is, mag ze namelijk langzaamaan overstappen op vast voedsel! Volgens mij kan ze maar net dat geduld opbrengen.