Ik denk dat er weinig hoofdsteden in Europa zijn, of zelfs in de wereld, die een zo bizarre geschiedenis hebben als Berlijn. De stad van Hitler, de stad van het fascisme, het levende symbool van de Koude Oorlog, en ook de stad van de eenwording, de hoop, de vooruitgang.

Er loopt een litteken door Berlijn, dat langzaam, langzaamverdwijnt, verandert in gebouwen, parken, kantoren, al zal niemand hetlitteken ooit vergeten. Oost en west zullen altijd bestaan. Oh, desfeer zal veranderen, misschien over honderd jaar kent niemand meer deverschillen, behalve de verschillen die in iedere stad, tussen iederewijk of stadsdeel bestaan. Het verleden zal niet veranderen, maar hetheden wel. Berlijn is de stad die bewijst dat muren kunnen wordenneergehaald, dat vijanden juist broeders en zusters zijn en dat iedergedwongen isolement eindig is.

Berlijn is de stad waar men durfde te zeggen: het verleden ligtachter ons, we kunnen het nooit goed maken, nooit veranderen, maar wekunnen wel samen de toekomst tegemoet zien. We kunnen de verschillennooit veranderen, maar wel samen gaan kijken naar de overeenkomsten. Weweten dat iedere verschrikking uit het verleden geen garantie kanzijn dat het nooit meer gebeurt, maar we gaan er wel ons stinkende bestvoor doen. Berlijn is de stad van de hoop en misschien wel van detoekomst.

Berlijn is de stad die bewijst dat er soms geen andere oplossing isdan het plaatsen van een muur, en dat er op gegeven moment aan mureneen einde moet komen. Dat oude pijn moet verdwijnen voor nieuwevreugde, en daarmee moet samengaan. Berlijn is under construction en zal dat waarschijnlijk ook altijd blijven. In Berlijn gaan vreugde en verdriet hand in hand. Een lach en een traan: The Love Parade.

Komend weekend vertrekken Judith en ik voor een aantal dagen naar Berlijn. Zoals iedere reis iemand verandert, zullen we niet hetzelfde terugkomen, maar een blik op een andere wereld zal ons goed doen. Auf wiedersehen!