Zoals jullie waarschijnlijk op de log van Judith zullen gaan zien (neem ik aan) zijn we vandaag met de tuin bezig geweest. Lekker nieuwe planten gehaald bij het tuincentrum en een aantal oude planten, waar we ons al maanden, zo niet jaren, aan ergerden eruit geflikkerd. Omdat we geen auto hebben is het soms een beetje passen en meten om alle zaken naar huis te krijgen. Op deze foto zie je hoe wij dat dan aanpakken.
Maandelijks archief: augustus 2007
Cuando Sale La Luna (Rotterdam)
|
Cuando sale la luna Cuando sale la luna Als de maan tevoorschijn komt, Als de maan tevoorschijn komt, Dit gedicht van Federíco García Lorca stond op onze deur in Hotel Bazar in Rotterdam. Naast een heerlijk verblijf in ons prachtige, Zuidamerikaanse penthouse (met balkon en een gigantisch bed!), zijn wij er ’s avonds op uit gegaan om te genieten van een nacht in een stad die niet bang is voor hoogbouw of schoonheid. De sfeer in Rotterdam is niet te duiden. Naast een haven die nuchterheid oplevert, een handelscentrum dat zakelijkheid en hoogbouw oplevert, zoveel kunstenaars, muzikanten en musea die vernieuwingsdrang opleveren en zoveel culturen die zowel spanningen als diversiteit opleveren, is het enige dat echt blijft hangen de onduidbaarheid: Rotterdam is niet te plaatsen. Maar genieten? Dat kan je er volop. Onze fototoestellen hebben niet stilgestaan, we hebben heerlijk gegeten en gedronken, de ogen de kost gegeven en we zijn helemaal klaar voor de volgende acht jaar! |
|
8
|
Acht jaar geleden, op 19 augustus 1999, om 10:34 uur besefte ik dat die rare kronkels in mijn buik die ik in Judith’s buurt kreeg niet alleen een vorm van vriendschap waren, maar doodgewoon het bewijs dat ik verliefd op haar was. Aangezien zij mij kort daarvoor op het hart had gedrukt vooral niet verliefd op haar te worden, had ik zorgvuldig ervoor gewaakt dat dat zou gebeuren, zelfs toen Judith zelf mij verteld had dat ze zich niet aan haar eigen waarschuwing kon houden. Gelukkig hield ze voet bij stuk en het resultaat is 8 jaar (minus één dag) verkering. 8 jaar lief en leed. Van beide hebben we onze portie wel gehad. Allebei zijn we veranderd in die tijd. Zijn we beschadigd geraakt, wijzer geworden, voorzichtiger geworden, wantrouwiger, maar ook vooral veel sterker. Wat kan ons nu nog overkomen? Ja, heel veel natuurlijk, maar we weten nu wat we aankunnen, en hoe. En godzijdank zijn we ook niet helemaal veranderd. Zijn we nog steeds de Judith en de Jaco op wie we verliefd werden 8 jaar terug. En ben ik Judith nog steeds dankbaar voor haar vasthoudendheid destijds. En zij mij ook. Dat gaan wij dit weekend dus lekker vieren, en wel in Rotterdam. Een aantal jaar geleden hebben wij een heerlijk duo nachten mogen logeren in een geweldig leuk hotel en dit jaar hebben wij daar in de nacht van zaterdag op zondag een Zuidamerikaans ingerichte luxekamer gereserveerd. Tot zondagavond dus maar weer! |
Vertrouwen in het eigen product?
Bijna tien jaar lang al worden foto’s, gemaakt op een digitale camera niet alleen opgeslagen met beelden, maar ook nog met allerlei andere informatie in het zogenaamde EXIS-gedeelte. Iedereen heeft wel eens in Windows met zijn muis gezweefd boven een fotobestand en gezien dat hij is gemaakt met een Canon, een Kodak of een Sony camera. Daarnaast wordt de belichting, de ISO-waarde, de witbalans en nog veel meer opgeslagen om later te kunnen raadplegen. Het is altijd leuk om foto’s te downloaden van internet, en te zien dat de foto die je voor je hebt door hetzelfde merk camera is gemaakt dan die jij gebruikt.
Vanwege mijn nieuwe camera heb ik eindelijk Picasa maar eens geïnstalleerd op mijn computer, en ben ik de afgelopen dagen bezig geweest om de afbeeldingsbestanden op mijn computer te sorteren en op te ruimen. Het bleek dat ik al zo’n 500 foto’s van mijn mobiele telefoon had slingeren in mapjes met uiteenlopende namen als ‘tijdelijk’, ‘opruimen’, ‘nog een keer bekijken’ enzovoorts. Nu dus niet meer, gelukkig. Maar na het opruimen leek het mij leuk om met Picasa eens te kijken naar de ‘vreemde’ bestanden, die ik had opgepikt van het internet. Zo ook de foto’s van mijn nieuwe Samsung camera, die ik in het logje van afgelopen donderdag had geplaatst.
Deze had ik keurig en legaal gedownload vanaf de site www.samsungcamera.com. Je zou verwachten dat een bedrijf als Samsung, dat toch een redelijk goede naam heeft op het gebied van digitale camera’s, voor het reclamemateriaal zich niet afhankelijk van andere fabrikanten opstelt. Maar de techniek is onverbiddelijk en waarschijnlijk heeft het reclamebureau van Samsung andere ideeën wie de beste cameras maakt: Canon dus.
Openluchtauto
|
|
Al zo’n drie jaar hebben wij geen auto meer, dus huren wij regelmatig auto’s, bijvoorbeeld voor vakantie, of voor familiebezoek in Drenthe. Al jaren zijn wij vaste klant bij Hertz en afgelopen vrijdag liep ik daar naar binnen om de gereserveerde auto op te halen voor ons bezoekje aan de ouders van Judith. Ik had een categorie A gereserveerd (bv. Ford Ka of VW Polo) en reageerde dus wat verbaasd toen de verhuurder mij vroeg of ik interesse had in een cabrio. ‘Het wordt mooi weer dit weekend, en ik moet hem toch met iemand meegeven.’ was zijn redenering. ‘Prima,’ zei ik en zodoende hebben wij dus zowel gisteren als vandaag heerlijk met een open dak mogen rijden, voor de prijs van een Ford Ka. Nou ben ik geen autofreak, en het kan me over het algemeen niets schelen in wat voor bolide ik mij moet voortbewegen, maar dit is toch echt een bijzondere rijervaring: de wind in je haren, de weg onder je wielen door en de wereld langs je heen. Heftig hoor. Mocht die jackpot ooit onze kant op komen, dan is dit misschien wel wat. |
Verandering
Hoe verandert iemand? En hoe merkt iemand dat hij verandert? Is verandering een constante, zijn we niet van moment tot moment iemand anders, en denken we alleen maar dat we dezelfde zijn? Iedere dag verandert iemand, dus een vakantie van twee weken verandert je 14 keer zoveel? En wat als die reis naar Berlijn leidt, en vervolgens naar Dresden en Leipzig? Maakt dat uit?
Ik ben aan het nadenken geweest in al die steden over de verschrikkingen van de mensheid, hoe een volk een leider kan kiezen die op een bijna subtiele wijze het lot van het Duitse volk afhankelijk heeft gemaakt van de vernietiging van de Untermenschen. Door stelselmatig de Joden steeds meer verschrikkingen in de schoenen te schuiven, door ze zwart te maken, ze in een hoek te drijven waar ze zich niet meer uit konden werken zonder zichzelf nog zwarter te maken. Hoe een volk daarin meegaat, meebrult, meedenkt, meedoet. Hoe moet het zijn om in een land te leven dat in oorlog met de wereld is, dat besloten heeft dat de wereld een betere plek wordt als dit land er de scepter zwaait? Ga je elke dag naar kantoor, naar school, naar de bank, naar de fabriek alsof er niets aan de hand is? Denk je elke ochtend aan overwinningen, of maak je je elke ochtend wakker van de zorgen over je zoons die op het slagveld zijn?
Hoe zwak is de mensheid om met deze ideeën mee te gaan? Hoe dichtbij staan wij daar zelf als westerse mensen? Hebben we dezelfde ratio die we ons toedichten, of hoeft het noodlot maar te knipogen en lopen we achter mensen aan als Wilders en Bush en drijven we bevolkingsgroepen of landen steeds verder de hoek in?
Maar wat mij het meeste verbaast over Duitsland is het feit dat wanneer het ene totalitaire regime overhoop is gegooid, het volgende alweer op de stoep staat. Natuurlijk, geen regime uit de 20e eeuw kan op tegen de nazi’s (alhoewel: Stalin? Mao? Mugabe? Pol Pot?) op het gebied van wreedheid, maar het communistische regime in Oost Duitsland kon er ook wat van. uiteraard nog afgezien van de rest van het Warschaupact. Judith en ik hebben in Leipzig zo’n acht uur met wijdopen ogen van verbazing en ontzetting en ook plezier rondgekeken in het DDR-museum in Leipzig (een echte aanrader). Ongelooflijk wat een leugens, wat een propaganda, wat een huichelarij, wat een ontzettende kleinering van ‘het volk’, wat een achterhouden van alles wat progressief is. Hoe konden mensen zo leven?
Natuurlijk hadden de mensen het ‘goed’, voor een bepaalde waarde van ‘goed’. Er was nauwelijks werkeloosheid, de mensen hadden te eten, ze woonden in verwarmde huizen. Maar er was geen vrijheid, mensen konden geen keuzes maken, ze hadden geen invloed op hun eigen leven, alles werd bepaald door de staat, van de wieg tot het graf. En al vanaf de wieg werden de kinderen gehersenspoeld. Ik heb kinderboeken gezien voor kinderen van 5, 6 jaar waarin militarisme werd verheerlijk "De soldaat staat voor ons op wacht, later als ik groot ben ga ik ook mijn land verdedigen". Hoe langer hoe meer raak ik ervan overtuigd dat Animal Farm en Brave New World maar een fractie van ons verwijderd zijn.
En dan wordt het land ‘bevrijd’, wordt het samengevoegd met het ‘vrije’ westen. En krijgen al die miljoenen mensen te horen: ‘de afgelopen veertig jaar hebben jullie als achterlijken geleefd en ga het nu maar snel doen zoals wij, dan zijn jullie brave burgers’. ‘Onze manier is de beste en wij gaan ons best doen jullie en de hele wereld ervan overtuigen dat het op onze manier moet.’ Waar heb ik dat eerder gehoord?
In Duitsland is de cirkel rond, en overal op de aarde hoor je telkens dezelfde geluiden. Respecteer ons, doe zoals wij, wij hebben de enige waarheid, wij zijn goed en zij zijn het niet. Hoe dichtbij Hitler en Honecker staan Bush en Wilders? Hoe dicht staat ieder volk bij de Duitsers? Hoeveel moet er gebeuren voor wij dezelfde verschrikkingen begaan, in de naam van vrede en vrijheid?
Nieuw Apparaat
| Sinds afgelopen dinsdag ben ik de trotse bezitter van mijn eigen camera. Na lang zoeken ben ik vreselijk (maar niet vleselijk) verliefd geworden op de Samsung L70. Een camera die waanzinnig klein is en letterlijk in mijn handpalm past en die een einde brengt aan mijn al jaren durende afhankelijkheid van Judith’s camera. Kortom, vanaf heden zullen er ook op mijn blog logjes gewijd zijn aan fotografie of aan onderwerpen die ik zelf op de gevoelige plaat heb vastgelegd.
|