In 2002 zaten Judith en ik op een hip terrasje in Granada en tegelijkertijd keken we elkaar aan en zeiden: ‘Wat is dit voor muziek?’ Met mijn beste steenkolenspaans vroeg ik de naam aan de terrasmedewerker Het antwoord: La Mala Rodriguez. Het nummer dat we hoorden was ‘Tengo Un Trato’ en zowel Judith als ik merkten gelijk de aantrekkingskracht in de relaxte, flamenco-geörienteerde soepele hiphopflows van deze Sevillaanse rapster. Twee dagen later in Jaén aangekomen vonden we haar debuutalbum in een platenzaak, en na een week geduld konden we het daadwerkelijk ook afspelen in Nederland. Wat een geweldig album was dat. Lujo Ibérico heette het en direct bleek: La Mala is cool, ze is eloquent en geloofwaardig, kan als de beste een zinnig en vloeiend geluid voortbrengen, en weet ook nog eens de beste muziek daarbij te kiezen. Een soepele, kalige hiphopbeat, gelardeerd door flamencogitaar en andere Andalusisch getinte muziekelementen. Zoals het hoort bij Spaanse muziek hoor je er een halfgemeende, halfcynische snik onderdoor, die doet denken aan Fado.
Op haar tweede album Alevosía ging ze naar mijn mening iets te ver door in de richting van hardcorehiphop, en wilde ze tegelijkertijd meer melodie in muziek brengen die dat helemaal niet nodig heeft. Toch stonden ook op dit album een paar prachtnummers, met als gigantische uitschieter het geweldige en controversiele ‘La Niña’, met de in mijn oren beste hiphopbeat ooit.
En nu bleek ze zowaar twee maanden geleden een derde album te hebben uitgebracht: Malamarismo. Dit album is enigszins gericht op de Amerikaanse muziekmarkt, waardoor hier en daar een wat gladder geluid is ontstaan. Duidelijk hoorbaar zijn de invloeden van producers als Timbaland of Missy Elliott, maar haar muziek was altijd al gebaseerd op de (betere) Amerikaanse hiphop en ze is er prima in geslaagd haar eigen geluid een ontwikkeling door te laten maken, en dit staande te houden in een iets commerciëler setting. Zodoende heeft La Mala María een album weten te maken dat voor elk wat wils heeft: Spaanse lyriek, kwalitatieve hiphop, een authentiek Andalusisch geluid, en muziek die zowel hard in de auto als op de achtergrond op een hip terras in Granada niet misstaat. Zonder concessies te doen aan zichzelf. Uiteraard heeft ook Malamarismo uitschieters en wat mindere nummers. Tot de eerste categorie behoren de single ‘Nanai’, en het bonusnummer ‘Por La Noche’, tegenvaller is Miedo, maar dan vooral door de bijdrage van gastartiest Mahoma en ach, contrast moet er wezen. Korte conclusie: heerlijk album. Nu nog wachten of het ooit in Nederland verkrijgbaar zal zijn. Update: via import is het te verkrijgen, als je een wachttijd van twee weken kunt accepteren.
Hier kun je nummers beluisteren van alledrie de albums, de eerste drie van Lujo Ibérico, de vierde van Alevosía en de laatsten van Malaramismo.
Hier vind je de link naar haar myspace, en hier en hier zijn nog video’s van haar nummers te vinden. Beide video’s zijn overigens in Spanje geweerd van televisie, vanwege de onderwerpkeuze en de getoonde beelden.