– Voor de niet te bevatten blijheid van mijn kant hoop ik genoeg trots te hebben uitgesproken in het vorige logje, en in de logjes van de komende jaren.
– Voor details verwijs ik naar Judith’s web-log.

Dit is een hypothetisch log, en de helft van een tweeledig logje, voordat ik opmerkingen als misleiding en valsheid in geschrifte naar mijn hoofd geslingerd krijg. Maar het logje is voor 50% op de waarheid gestoeld, want woensdag zullen wij naar alle waarschijnlijk te horen of wij in mei een meisje of een jongetje tegemoet mogen zien als onze oogappel.

Want wat als dit groeiende mensje, dat Judith nu al bijna 20 weken met zich meezeult, een jongetje blijkt te zijn? Hoe zal ik het dulden dat er nog een mannetje in huis is, dat alle aandacht van de liefde van mijn leven opslorpt, dat zal dwepen, met haar zal willen trouwen, dat mij als bedreiging van zijn toekomst zal zien, als een concurrent, en zijn charmes tot het op uiterste zal inzetten om alle vrouwen naar zijn hand te zetten. De verleidingskunsten van het kind zijn onverslaanbaar, schattiger dan kinderen vind je ze niet tenslotte. En waar blijf ik dan? En dan zul je zien dat ik geacht wordt om dit joch te helpen een mannelijke identiteit te vinden. Ik zal hem moeten leren voetballen, ik zal hem moeten leren boeren, winden laten, een band plakken, automerken herkennen, (op de band plakken na moet ik dat ook nog allemaal eerst leren), uitleggen wat buitenspel is, weerbaar maken, stoer, maar gevoelig, met aandacht voor anderen, maar ook sterk in de schoenen staand. Ik voorzie een huis vol autootjes, afgrijselijke robotachtige wezens, nog meer autootjes, nog meer robotachtige wezentjes, de grond bezaaid met meccano, lego en playmobil (wat in het geval van een meisje trouwens ook gewoon het geval kan zijn), en dat alles is nog uitstekend te overzien.

Maar dan begint de puberteit, en zal ik op een bepaalde manier van een concurrent moeten veranderen in een een rolmodel waaraan hij de kunsten van het leven kan afkijken. En zoals dat hoort zal hij zijn eigen weg willen zoeken en dus de grenzen van het mogelijke aftasten, experimenteren dat het een lieve lust is, muzieksoorten leren kennen waar ik stuk voor stuk een hekel aan zal hebben, nare en flauwe vriendjes over de vloer hebben die allemaal een verkeerde invloed op hem hebben, en hoe meer ik daartegen doe, hoe meer invloed ze zullen hebben, dagenlang gruwelijke spellen op de computer doen, continu op MSN, zeuren om het ene na het andere nieuwste mobieltje, computerspel, sportschoen, eisen dat ik hem en zijn vrienden wekelijks naar de voetbalwedstrijd breng, waar ik tegen wil en dank met de overige vaders in conclaaf moet omdat mijn zoon nu eenmaal beter speelt dan de hunne.

En tijdens het opgroeien zal Nummer Drie erachter komen dat hij niet op mij moet lijken, maar op zichzelf, en de enige manier waarop een puber dat kan ontdekken is door zich continu te vergelijken met de mannen om hem heen, en trots te zijn op hoe anders hij is dan die anderen. En dus (want zo werkt de logica van een puber) een hekel krijgen aan iedereen die niet is zoals hij, en dus aan mij. Hoe langer hoe meer zal hij mij haten, ook omdat ik hem grenzen opleg die hij niet wil, maar wel nodig heeft, omdat ik hem natuurlijk nooit genoeg zakgeld geef en met belachelijke argumenten kom als ‘moet je maar voor sparen’ of ‘zoek maar een baantje’.

En dan over achttieneneenhalf jaar is het zover: zoonlief gaat het huis uit. Studeren, of werken, of op wereldreis, het maakt niet uit, het moment komt daar waarop wij hem met de auto brengen naar de plek waar hij zal leren iemand anders te worden dan hij tijdens de puberteit was: zichzelf. Ik voel de brok in mijn keel nu al zitten, de tranen achter mijn ogen, en ook de onmetelijke trots op dat joch dat in de lente van 2008 ter wereld kwam, en nu zijn eigen bijdrage aan de wereld zal brengen.

Dit is een hypothetisch log, en de helft van een tweeledig logje, voordat ik opmerkingen als misleiding en valsheid in geschrifte naar mijn hoofd geslingerd krijg. Maar het logje is voor 50% op de waarheid gestoeld, want woensdag zullen wij naar alle waarschijnlijk te horen of wij in mei een jongetje of een meisje tegemoet mogen zien als onze oogappel.

En wat betekent het voor een aanstaande vader als het oneindig lieve mormeltje dat nu parasiteert op Judith en haar zo vreselijk moe maakt een meisje blijkt te zijn? Ik voorzie een toekomst met veel roze. Een prinsessenperiode, veel K3-achtige meisjesbandjes, een Spicegirl-achtige periode, het willen van ballet, pony’s, veel schattige dingetjes, vlechtjes, haren in een staartje en komen kijken naar het schooltoneel waar ze een schattige rol in een schattig pakje heeft. Allemaal te verhapstukken, maar dan moet de puberteit nog beginnen.

Dan begint het pas echt. Want er bestaat altijd nog de kans dat meneer Freud gelijk had, wat betekent dat dit meisje onbewust verliefd zal worden op mij, Judith tegelijkertijd uit jaloezie zal haten en doodwensen, om die rollen tijdens de puberteit volslagen om te draaien en een vurige haat mijn kant op zal sturen, mij zal verachten, en pas op haar 25e een glimpje van een idee zal krijgen dat dat gevoel niet wederzijds was, maar dat het zeggen van ‘nee’ tegen iedere gril geen haat is, maar liefdevolle en aartsgeduldige bescherming tegen de boze buitenwereld.

En verder in de puberteit: een muzieksmaak waar ik naar alle waarschijnlijkheid alleen maar braakneigingen bij kan krijgen, allerlei ontluikende neigingen, waar het haten van haar vader nog de minste van is, uren in de badkamer, zeuren om meer zakgeld, kleedgeld, later naar huis komen dan ik ooit heb gemogen en dan wat ik haar heb verteld (dat wordt dus ergens in de middaguren), thuiskomen met de meest afgrijselijke puisterige wezens, met wie ze haar leven dreigt te delen en naar wie ik dagelijks geïnteresseerd moet informeren, aangezien bij het uitblijven van enige interesse nog grotere stukken in de relatie zich in het geheim zullen afspelen en hoe moet ik dat joch (of die meid) anders op andere ideeën krijgen in onderonsjes (‘zo, nu Nummer Drie even naar het toilet is zal ik je even wat babyfoto’s van haar laten zien’ ‘heb je wel condooms bij je? Anders laat ik je even zien waar wij ze bewaren.’). Experimenten met drugs, urenlange kwebbelpartijen aan de telefoon, dagenlang op de MSN als ik er geen stokje voor steek, slapeloze pyjamaparty’s en vooral: jarenlange zorgen over van alles en nog wat, om haar met een hart vol angst en beven uiteindelijk op haar 18e achter te laten op haar eerste kamer met niets dan een matras, een koffer met kleren en een vreselijke durf om de wereld aan te kunnen in haar eentje.

God, ik ben nu al trots.

Een kleine 33 jaar geleden werd ik geboren, thuis, en vlak na mijn geboorte werd ik in een rieten wieg gelegd, die mijn vader met stevige haken aan het plafond had gehangen. Diezelfde wieg staat nu bij ons thuis, voorlopig gevuld met alle lieve en schattige zwangerschapscadeatjes die we tot nu toe hebben mogen ontvangen. Maar dat is een situatie van tijdelijke aard. Want als alles goed gaat zal deze wieg over een klein half jaar ook de eerste slaapplaats zijn van Nummer Drie.