Zes dagen van Vaderdag verwijderd lag Jaco’s eerste papadag: de eerste dag dat ik langer dan een uurtje verantwoordelijk was voor de zorg van Ida. Ik zag die dag met plezier en vertrouwen tegemoet: Judith zou een dagje naar Den Bosch gaan voor een reünie van de Amazones, en ik zou dus thuisblijven met Ida. Even was er nog sprake (ik stelde dat voor) om Judith naar Den Bosch te brengen, zodat ze daar Ida even konden bewonderen, maar uit praktische overwegingen besloten we toch daarvan af te zien.
Het was een heel avontuur, en een bijzonder leerzame ervaring.
Belangrijkste les voor papa: plan niet teveel activiteiten als je voor een baby zorgt. Mijn plannen bestonden uit het draaien en ophangen van twee wassen, het wegbrengen van het oud papier en het glas, een paar kleine boodschapjes, Ida in bad doen en natuurlijk alle voedingen en verschoningen tussendoor. 
In de tijd die ik over had, wilde ik een film bekijken op ons nieuwe thuistheaterapparaat. In mijn planning was ik ervan uit gegaan dat Ida regelmatig zou slapen, maar Hare Majesteit besloot net vandaag om bijna de hele dag klaarwakker te blijven, en vooral heel veel aandacht te behoeven. Natuurlijk geef ik haar die met liefde, maar het is ondoenlijk want hartverscheurend om een tas met oud papier te vullen als Hare Majesteit smekend om aandacht in de box ligt. Ook een tussenoplossing – Hare Majesteit in de draagzak (wel heel gezellig) en dan verder met de klusjes – was geen succes, zeker niet toen ze twee keer dingen tegen haar hoofdje kreeg. Dus de oplossing: berusten, en accepteren dat niet alles lukt zoals je het wilt. En als je dat hebt bereikt als papa, dan heb je een heerlijke dag (al had ik die al, want ik was retetrots toen ik haar helemaal alleen in het badje had gedaan, aangekleed en de fles te geven zonder ook maar een kik te geven).
En achteraf is het me ook nog gelukt om alle klusjes te doen, al moesten de boodschapjes en de flessen pas toen de koningin-moeder weer terug was, en Ida na een dag missen weer in de armen kon sluiten. Toen was ons koninkrijk weer compleet, en konden we weer heerlijk genieten van elkaar.
Extra nieuwsflits: Ida lag vanmiddag op mijn schoot, toen haar ogen zich samenknepen, en haar mondhoeken omhoog gingen. Ik was even verward van dit plotselinge contactmoment, het leek even of het iemand anders was die op mijn schoot lag, maar toen drong het moment volledig tot mij door en klopte mijn hart in mijn keel: Ida heeft voor het eerst geglimlacht!
