Vijf maanden lang loop ik voor het naar bed gaan naar Ida’s bedje toe, en geef haar een kusje. Ik luister (niet uit bezorgdheid, maar uit vertedering) naar haar hartje of naar haar ademhaling. Ik kijk hoe ze beweegt, of doodstil ligt, naar de houding die ze aannam toen ze in slaap viel (vaak met haar duimpje in haar mond), of die ze kreeg toen ze in haar slaap bewoog. Meestal komen er geen gedachten aan te pas, alleen een oneindig gevoel van liefde. Van tevredenheid, verwondering, trots, en heel af en toe een klein beetje zorgen. Hoe lang mag ik dit nog doen, mag ik nog genieten van dit soort momenten? Op haar 18e niet meer, dat staat vast, Op haar 16e, 14e niet meer, maar wanneer komt het keerpunt. Op welk moment is een vader die zijn affectie toont, en vol vertedering naar zijn dochter kijkt, gênant, en iets om te vermijden? Ach, we merken het wel, een grote zorg is het niet.

Andere vadermomenten: Ida de lucht in gooien (heeeel voorzichtig) en luisteren naar haar gekraai, gekke geluiden maken op haar buikje, haar de fles geven als ze al een beetje moe is, en haar gelukzalig in slaap zien vallen op je schoot. Ida krijgt heel soms een huilbui als ze zich te druk heeft gemaakt op het kinderdagverblijf en die ervaring moet verwerken. Ik ben dan alleen met haar thuis, en moet haar tegen me aan houden en strelen en op een geruststellende toon haar kalmeren. Als het lukt ben ik een gelukkig man, al is het moment zelf ook al een gelukservaring.

Gekke bekken trekken die niet de vaak voorkomende stoïcijnse ergens-anders-kijkende reactie krijgen (die óók vertederend is), maar een gulle lach veroorzaken. Kwijl over mijn handen als ik de wekelijkse worsteling met haar aanga om haar nageltjes te knippen. Het gevoel van triomf als ik haar poepluier heb verschoond zónder dat haar sokjes of voeten in de poep terechtkomen.

Zomaar een paar momenten uit het leven van een verse vader met een net zo vers kind. Uiteraard zijn er daarnaast ook nog gezinsmomenten: de zaterdag- en zondagochtenden waarin we met z’n drieën in bed liggen, de krant proberen te lezen, koffie drinken, tijdschriften verscheuren en opeten, ons verwonderen om onze dochter, proberen te kruipen, dwangmatig omrollen, gelukkig zijn door te kijken hoe ver we gekomen zijn in zo’n korte tijd en samen naar onze dochter kunnen kijken. Dat we twee jaar geleden nog omkwamen in wanhoop, en nu mogen delen in het grootste geluk dat er maar bestaat. Het leven is zo gek nog niet.