Het is alweer maanden geleden dat ik direct schreef over Ida. Niet omdat er geen ontwikkelingen waren, misschien wel omdat er teveel ontwikkelingen tegelijkertijd waren. Het is ongelooflijk wat zo’n klein wonderwezentje allemaal voor vaardigheden opdoet in de loop der tijd. Kruipen door de kamer is een kunstvorm die Ida geperfectioneerd heeft, al moeten we het technisch geloof ik tijgeren blijven noemen. Kruipen gaat op handen en knieën, en tijgeren op ellebogen en met minder hulp van de benen, en al kan Ida prima op handen en knieën vooruitkomen, tijgeren geeft haar op een parketvloer de edge om zich snel op haar buik in de interessantste richting te draaien. Daarnaast heeft ze sinds anderhalve week ontdekt hoe ze zichzelf kan optrekken aan bepaalde objecten, en sinds een halve week hoe ze zich daarna staande kan houden. En sinds anderhalve dag dat ze zo dus langs de rand van de bank kan lopen! Oh, en sinds anderhalf uur kan ze zich ook aan de bank optrekken, en durft ze de enge overstap van bank naar tafel (langs een nogal brede armleuning).

Ook vocaal ontwikkelt ze zich met interessante stappen. Zeer uiteenlopende vormen van kraaien, gillen en huilen ontwikkelen zich waar je bij staat, en baa-baa (ik ben tevreden) en maa-maa (ik wil getroost worden) worden ogenschijnlijk steeds bewuster ingezet. En Judith en ik konden laatst onze oren niet geloven toen ze na een opmerking van Judith (‘moet jij zo gapen?’) "gaa"- "pun" uitstootte. Misschien is het een toevalstreffer, maar toeval is hoe de meeste ontwikkelingen zich inzetten, nietwaar? Daarnaast begint het er ook steeds meer op te lijken dat ze doorkrijgt dat huilen betekent dat ze opgepakt en getroost gaat worden, wat het bedritueel vooral overdag problematischer heeft gemaakt, want hoe moe ze ook is, in bed is het minder gezellig en minder appellerend aan babynieuwsgierigheid, en dus een reden voor drama.  Laten doorhuilen is het devies, maar een vader (en moeder) vindt zoiets hartverscheurend om te doen.

Eten is een aspect dat ons veel hoofdbrekens heeft gekost. Sinds 21 november ‘mag’ Ida vast voedsel, wat niet betekent dat ze hier vooral initieel ook maar de minste belangstelling voor toonde. Tenminste, niet in de betekenis dat wij flesjes konden afbouwen en Ida in plaats daarvan konden volstouwen met hapjes, boterhammen, crackers en diksap uit de tuitbeker. Interessant was het wel voor Ida om te kijken hoe papa en mama keer op keer met hapjes op de proppen kwamen, waarvan hare majesteit welwillend soms wat op haar samengeperste lippen liet smeren, maar de rest met resolute en gedecideerde gebaren of bewegingen wegduwde, wegblies, over de tafel smeet of op andere manieren duidelijk maakte dat het nu wel tijd was voor haar flesje. Misschien een wat overdreven beschrijving van de situatie van de afgelopen maanden, maar op veel ogenblikken de waarheid. Gelukkig waren er voedselsoorten die haar wel konden bekoren. Potjes mango waren niet aan te slepen. yoghurt bleek een groot succes. Pap niet, potjes met olvarit-achtige maaltijden niet, en zelfgemaakte babyvoeding, keurig uit een boekje met liefde door papa en mama in elkaar gepureerd, ook niet. Crackers, soepstengels,  liga’s en dergelijke lieten zich nieuwsgierig betasten en hanteren, en ook zo nu en dan in de mond stoppen, maar zodra er stukken in de mond achterbleven was kokhalzen het resultaat met als doel om zo snel mogelijk deze rare mondvulling over haar truitje te laten lopen.

Sinds eind december heeft Ida in een prefase van een groeispurt gezeten, wat betekent dat ze nukkig en kribbig was, en slechts met zeer grote moeite tot slapen te brengen was ’s avonds. Ik heb heel wat nachtelijke autoritjes met haar moeten maken om haar tot rust te brengen, waarvan één keer om 04.00 uur ’s ochtends, wat naast een bijzondere ervaring ook gewoon saai en doodvermoeiend was. Naast de gewone nadelen van een aanrijding was het (bijna) ontbreken van vervangend vervoer dan ook een grote bron van stress om bovenstaande reden. En toen het op mijn verjaardag de laatste keer was dat ze dit nodig had, kreeg ze heftige diarree voor anderhalve week en daarna heftige griep met hoge koorts en erbarmelijke jank- en kreungeluiden die in onze ouderharten staken. En toen, van de ene op de andere dag: was Ida weer de hele dag vrolijk, actief, ondernemend, charmant en ging haar ontwikkeling met reuzensprongen vooruit. Inclusief eten, want ze blijft weliswaar kieskeurig, en de avondhapjes gaan maar zeer mondjesmaat naar binnen, ze blijven er wel, en zelfs de grote stukjes worden hoe langer hoe meer doorgeslikt in plaats van uitgespuugd. Potjes mango blijven favoriet.

En last but not least vindt de groei natuurlijk ook gewoon fysiek plaats. Ida weegt met haar 8,5 maand al ruim 8,3 kg en meet al 73,2 cm van top tot teen. Nog steeds lang en slank dus. Ondanks het feit dat zowel ik als Judith de afgelopen week ziek zijn geweest, en de zorg voor het gezin daarmee af en toe bijzonder zwaar werd, is het nog elke dag genieten met grote slokken van ons kleine wonderwezen!