Zowaar liet Ida ons vandaag tot acht uur uitslapen. Gisteravond hadden we de kamer al volgehangen met slingers, waaronder de slingers waarop elke drie vlaggetjes Ida’s naam prijkte, een verlaat geboortepresentje van mijn neef Ronald. Dat vond ze al prachtig, en al doende haar ogen uit te kijken, probeerde ze ons te bewegen haar naar die slingers op te tillen om ze aan haar destructieve neigingen bloot te stellen. Dat ging helaas niet door, maar het uitpakken van haar nieuwe zand-/waterbak wel, en zowel de bak als het pakpapier vonden gretig aftrek. Daarna zijn we druk bezig geweest het huis voor te bereiden op de komst van beide paren grootouders die om één uur zouden komen.

Na het uitpakken van de cadeautjes en het innemen van de lunch was het tijd voor de taart. Deze hadden we gisteravond al gemaakt, en vanochtend al passend versierd. Uitblazen zat er nog niet in, maar met beide handjes de taart grijpen uiteraard wel. Taart is een aantrekkelijke ervaring die in haren, kleren, op de grond en in het kleed gesmeerd dient te worden en dat de rest van de aanwezigen dat spul wil opeten, dat moeten ze zelf maar weten. Na een middagslaapje (van Ida, de rest bleef wakker), volgde nog een wandeling naar het Van Der Werfpark en ter afsluiting een fotosessie van ouders en grootouders die weer huiswaarts keerden. En het was nog lang onrustig in Ida’s hoofd, zo bleek uit het feit dat het heeel lang duurde voor ze de slaap kon vatten. En morgen weer zo’n spannende dag…..

Een jaar geleden was ik een paar uur thuis van mijn werk en zat ik tegen het plafond. Niet zoveel als Judith die nagenoeg letterlijk tegen het plafond zat en om de zoveel minuten een wee moest verwerken. Een meer accurate beschrijving van mijn toestand een jaar geleden is dan ook dat ik niet tegen het plafond zat, maar in bed lag. Het leek mij verstandig nog even rust te pakken voor een naar alle waarschijnlijkheid lange nacht, en in retrospect was dat een verstandige beslissing. Twee uur later belden we naar het ziekenhuis en vier uur later reden we door nachtelijk Leiden om onze opwachting te maken in de verlossingskamers.

Om half vijf ’s middags de volgende dag werd Ida geboren, en het duurt nu dan ook nog enkele uren of Ida’s eerste verjaardag breekt aan. Haar naamgenoot was vanochtend nog in het nieuws, maar Ida is gelukkig geen missing link, maar wel een extreem schattige bijna-ex-baby. Vanaf morgen heet Ida officieel een dreumes, en komen haar beide grootouders langs om haar vorderingen te controleren. En die zijn er legio. Al voor onze vakantie in België deed Ida al enkele voorzichtige stapjes, maar tegenwoordig legt ze steeds grotere afstanden af ‘zonder handen’. Ida liep dus al met 11 maanden en dat is behoorlijk snel voor een baby. Hier hangen twee nadelen aan: wie loopt kan ook vallen, en het gebeurt dan ook meerdere malen per dag dat wij Ida moeten troosten of moeten volsmeren met Arnicazalf op haar blauwe plekken. Nota bene maandag viel ze op een onontdekt scherp uiteindje van het één of ander met als gevolg dat de ze op de foto’s van haar eerste verjaardag mag pronken met een aanzienlijk korstje midden op haar neus. Het andere nadeel is dat ze steeds vaker aan de gang gaat met zaken die ze niet mag, en vooralsnog heeft Ida nog niet veel op met grenzen. Het gefrustreerde en woedende baby’tje dat we dan moeten afleiden en het verbodene moeten laten accepteren verschilt enorm met het pasgeboren passieve wonderkindje dat we een 364 dagen geleden mee naar huis mochten nemen, maar blijft zeer lief en schattig en meer van dat soort superlatieven.

Vandaag mocht Ida haar verjaardag al vieren op het kinderdagverblijf, alwaar we ons fototoestel mochten achterlaten, zodat we ook nog een leuk kijkje hebben achter de schermen. Het dreigt een geweldig leuke dag te worden morgen, dus ik hoop snel een verslag te mogen schrijven. Welk cadeau zouden papa en mama hebben gekocht voor hun ondeugende dochtertje…..?