Sommige seizoenen of momenten in de dag hebben hun eigen geur en sfeer. Maandagnacht rook het knisperig koud en herfstig, met ondertonen van vallende bladeren en naderende vorst, toen ik naar buiten liep om de vuilnis naar het einde van de straat te brengen. Normaliter doe ik dit niet ’s nachts, maar Judith was al wakker vanaf 2330 uur en ik drie uur later, doordat de weeën waren begonnen. Een man kan niet zo gek veel betekenen als er weeën plaatsvinden, dus na het inpakken van de spullen ben ik maar naar buiten gelopen met de vuilniszakken. Een laatste keer door deze straat als vader van een enig kind, de laatste keer de man van een zwangere vrouw, op de vooravond van de rest van mijn leven.

Om 0415 uur belde ik mijn ouders om Ida op te halen en een uur later arriveerden we in het ziekenhuis. De tocht en tijd tot dan toe liepen een soort van geroutineerd, zakelijk, soepel, paniekloos. Maar zwanger van verwachtingen: wie zou er aan het einde van deze keten van gebeurtenissen haar opwachting maken? Siri Felicia, het herfstkind.

Wat een mooie dochter ben je, Siri! Je slaapt de hele dag door, en als je wakker bent, kijk je enigszins lodderig om je heen, en laat je je koeioneren door ons en door je grote zus. Ida is dol op je, en vindt alle poespas om je heen interessant en maar een klein beetje irritant; het is ook lastig en wennen als je even niet 100% van de aandacht krijgt zoals doorgaans. Maar verder krijg je kusjes en speeltjes van je grote zus, en word je regelmatig enigszins hardhandig over je hoofdje geaaid. Het delen van haar koninkrijk is dus weinig problematisch, al worden de hofdienaren wel goed bezig gehouden.

Zoals jij je een baan door je moeder streed, zo snel en heftig, de oerkrachten die bij haar loskwamen, de eigen wereld waarin ze opging om jou in ons midden te zetten, er zijn geen woorden om die voldoende recht te doen, daarvoor kan een gelukkige vader alleen zijn hoofd buigen. Met een glimlach van oor tot oor, want ook het geluk om de vader te zijn van zo’n prachtvrouwtje en haar schitterende wonderzus Ida is onuitputtelijk.

En in deze dagen, wanneer de regen tegen de ramen dreunt, en de bladeren je om de oren vliegen, zoeken wij gevieren naar een nieuw dag- en nachtritme. Nog twee dagen en we moeten het voortaan stellen zonder die fantastische mensen die kraamverzorgers zijn, twee handen minder in huis, maar gelukkig twee volwassenen die hun beste beentje voorzetten en steeds handiger worden om de aandacht te verdelen en twee kinderen die hun beste beentje voorzetten om zo lief, schattig en aandachtsvragend mogelijk te zijn. So far so good.