Al sinds jaar en dag ben ik verantwoordelijk voor wat er op tafel komt in huize Judith en Jaco. Al bij onze eerste echte afspraakje werd duidelijk dat als er al iemand een troonopvolger in de keuken zou zijn, dat ik die titel verdiende. Koken is nooit een hobby geweest van Judith, al moet ik zeggen dat áls ze kookt, dat ze dan een aantal heerlijke gerechten op tafel weet te zetten.

Maar de keuken, dat is mijn domein. Zelfs toen ik tijdens mijn instorting vorig jaar een tijdlang wat verantwoordelijkheden moest afschuiven, en Judith die van mij overnam, had ik grootse moeite om mij niet te bemoeien met wat er in de keuken plaatsvond. Eens in de zoveel tijd maken we halfhartige afspraken dat Judith ook weer eens in de week kookt, maar ik moet toegeven dat onze manieren van boodschappen doen en koken nogal onhandig op elkaar aansluiten en lastig compatible zijn. Judith doet graag de dag zelf boodschappen en bedenkt dus ook de dag zelf wat we gaan eten, en ik plan een week vooruit en doe een flinke hoeveelheid boodschappen op de zaterdag. Vandaar dat we vervolgens in  korte tijd weer in ons oude patroon vervallen: ik doe de boodschappen en kook, en Judith doet de was.

Indirect betekent dit ook dat ik min of meer verantwoordelijk ben voor ons huishoudbudget, en dat is een lastige. Beheer van geld is nooit mijn sterkste punt geweest, hoewel ik door Judith’s invloed op dit gebied een stuk verantwoordelijker ben dan voordat ik haar ontmoette. Toen ik in april/mei dit jaar dan ook een structureel tekort voorzag op onze gezamenlijke rekening, heb ik de gewoonte aangemeten de boodschappen binnen een weekbudget te passen. Niet dat dat altijd even goed ging, maar het hielp wel om de uitgaven binnen de perken te houden.

Judith’s zwangerschap heeft hier echter een flinke kink in de kabel gebracht Ten eerste eet Judith nagenoeg twee keer de normale hoeveelheid, en heeft ze zo ongeveer de hele dag honger (al is het de laatste tijd aan het afnemen). En in de tweede plaats is haar smaak nu wat exclusiever. Niet dat ze last heeft van de gebruikelijke zwangerschapscravings, maar het is hard werken om te zorgen dat ze een week lang altijd alles kan eten waar ze op dat moment behoefte aan heeft. Aan het budget dat ik in mei had ingevoerd, heb ik mij nu al twee maanden bij lange na niet weten te houden.

Hier ligt dus de tweede ‘mannenzwangerschap’. Naast het organiseren van kokend water, ben ik verantwoordelijk voor de jacht, en word ik er zonodig op uit gestuurd (niet expliciet, en zelfs niet impliciet door Judith, maar door mijn eigen instinctieve verantwoordelijkheidsgevoel) om vers fruit, Snelle Jelle’s, Goedemorgen! Drinkontbijten en afbakpistoletjes in huis te halen. Ik word er trouwens ruim om beloond, en zal er in mei ook zeker de vruchten van plukken. Dat scheelt dan weer wat vers fruit.