Een week geleden ben ik ingestort. Na een avondje drinken leek het allemaal nog goed te gaan, maar ik ging door een kleinigheid volledig door het lint, en op de één of andere manier barstte mijn muur, die ik de afgelopen tweeëneenhalf jaar overeind had weten te houden, uiteen.
Ik kon het niet meer aan. In de afgelopen jaren heb opeenvolgend moeten kampen met het volgende: een depressie na jaren studeren, een mishandeling op straat, het kopen van een huis, het opvangen van Judith toen het zeer slecht met haar ging, het kwijt raken van een baan, het kampen met de borstkanker van Judith, het kampen met de chemokuur van Judith, het verlies van een tweede baan, werkloosheid, het kampen met de bestraling van Judith, het kampen met de hormoonbehandeling van Judith, het kampen met de immuuntherapie van Judith, onze gedwongen in de ijskast gezette kinderwens, het krijgen van een nieuwe baan, onbegrip van mijn familie, gebrek aan steun van mijn familie, het kwijtraken van goede vrienden, een conflict met mijn broer dat hij niet wilde uitpraten, een conflict met mijn zus dat zij niet wilde uitpraten, een conflict met mijn ouders door het onbegrip dat ik hierover ontving, het besluiten te stoppen met contact met mijn familie, en stress op mijn werk door een toename van de verantwoordelijkheden, ziekte en onvoorziene omstandigheden. En dit zijn nog maar de grote lijnen. Over de kleine lijnen zou ik een heel boek kunnen schrijven.
Ik heb al deze jaren hard gewerkt om vol te houden, om sterk te zijn, voor Judith en voor mijzelf. Ik heb nooit durven toegeven dat het teveel voor me zou zijn, omdat ik bang was dat ik…, ja waarvoor eigenlijk? Bang om mezelf kwijt te raken, bang om gek te worden, bang om alles los te laten, bang om alleen te zijn in mijn hoofd, bang om toe te geven. En nu het gebeurd is, ben ik nog steeds bang. Langzaam durf ik nu toe te geven dat het genoeg is, dat ik de spanning niet meer aankan, dat de prestatie die ik heb geleverd nu gecasht mag worden, dat ik nu de zaken even los kan laten. Maar het blijft moeilijk. Ik ben zwak, heb weinig energie, kan grote emoties nu niet aan, kan niet tegen onder druk gezet te worden, kan geen keuzes maken. Alles valt me zwaar.Ik ben nu een week thuis geweest, en zou op dit moment mijn werk nog niet aankunnen, al ga ik maandag wel die kant op om bepaalde zaken te regelen.
En hoe nu verder? Dat ik instort betekent niet dat de zaken zich automatisch oplossen. Het betekent dat ik mij bewuster ben van mijn grenzen, en ook van het feit dat ik ze heb, en dat als ze overschreden worden, de wereld niet vergaat. De wereld is niet beter geworden, ik kan haar ook niet beter aan, ik kan nu alleen eerder ophouden met waar ik vroeger verder zou gaan. Misschien is dat toch wel de definitie van beter aankunnen, ik weet het niet.
Een van mijn interesses is de tarot. De kaart waar ik aan moest denken bij het schrijven van deze blog is De Toren. De omschrijving van catharinaweb heb ik pas opgezocht nadat ik het stukje had geschreven.
“De Toren geeft aan dat we ons ergens zeker van waanden maar dat de muren van ons bouwwerk plotseling gaan wankelen. Het kan om onze overtuigingen gaan, maar ook om onze zekerheden op gebied van werk, of -niet in de laatste plaats- te maken hebben met onze persoonlijke relaties en vriendschappen. In alle gevallen toont De Toren ons dat deze zaken ons zekerheid hebben gegeven maar dat we ze nu ontgroeid zijn. Vaak zijn het verrassende voorvallen of gedachteflitsen die het oude uiteen laten vallen. In eerste instantie kunnen we dat als vreselijk ervaren, maar als we de eerste schok te boven zijn merken we opgelucht van oude ballast bevrijd te zijn. [..] “