Dat we in een maalstroom van gezinsleven terecht zouden komen, dat hadden we wel zo’n beetje verwacht, maar het is onmogelijk om je een voorstelling te maken van de omvang van die maalstroom. Het is een dagtaak om alle ballen zo’n beetje in de lucht te houden, beide meisjes genoeg aandacht, liefde, eten en schone luiers te geven, maar het is het allemaal waard. De momentjes met Siri op schoot, al of niet met fles, het zien hoe Ida haar zusje adoreert, al heeft ze best zo nu en dan haar moeilijke momentjes als ze niet exact dat kan doen wat er in haar hoofdje omgaat (en wanneer kan dat nou voor u en ik?). De nachtelijke sessies, die Judith en ik uiteraard in ploegendiensten uitvoeren, en die ons desondanks toch beetje bij beetje slaapgebrek opleveren, maar die ook resulteren in een uur met een kleine, warme baby op schoot, die haar ogen de kost geeft (en maar niet gaat slapen, ook al wil jij dat zo graag), kronkelige bewegingkjes doet, zachtjes snurkt of ademhaalt en uiteindelijk in het volste vertrouwen in slaap valt. De tocht door het huis naar haar slaapkamertje, het in de wieg leggen, en daarna flesjes schoonmaken en dankbaar weer in bed kruipen met je slapende gade.
We wisten het niet, en al hadden we het geweten, dan was er niets anders geweest, ook dan was Siri gekomen, mochten we haar welkom heten, en stuurden we onderstaande kaartjes de wereld in, met hetzelfde ontwerp als het kaartje van Ida, maar met andere tekst, foto en kleuren uiteraard.