Zowaar liet Ida ons vandaag tot acht uur uitslapen. Gisteravond hadden we de kamer al volgehangen met slingers, waaronder de slingers waarop elke drie vlaggetjes Ida’s naam prijkte, een verlaat geboortepresentje van mijn neef Ronald. Dat vond ze al prachtig, en al doende haar ogen uit te kijken, probeerde ze ons te bewegen haar naar die slingers op te tillen om ze aan haar destructieve neigingen bloot te stellen. Dat ging helaas niet door, maar het uitpakken van haar nieuwe zand-/waterbak wel, en zowel de bak als het pakpapier vonden gretig aftrek. Daarna zijn we druk bezig geweest het huis voor te bereiden op de komst van beide paren grootouders die om één uur zouden komen.

Na het uitpakken van de cadeautjes en het innemen van de lunch was het tijd voor de taart. Deze hadden we gisteravond al gemaakt, en vanochtend al passend versierd. Uitblazen zat er nog niet in, maar met beide handjes de taart grijpen uiteraard wel. Taart is een aantrekkelijke ervaring die in haren, kleren, op de grond en in het kleed gesmeerd dient te worden en dat de rest van de aanwezigen dat spul wil opeten, dat moeten ze zelf maar weten. Na een middagslaapje (van Ida, de rest bleef wakker), volgde nog een wandeling naar het Van Der Werfpark en ter afsluiting een fotosessie van ouders en grootouders die weer huiswaarts keerden. En het was nog lang onrustig in Ida’s hoofd, zo bleek uit het feit dat het heeel lang duurde voor ze de slaap kon vatten. En morgen weer zo’n spannende dag…..