Uren, minuten en dagen slepen zich voort, en die arme Judith heeft steeds meer te verduren. Nummer Drie wordt steeds zwaarder, en beweegt te weinig, of juist te veel en te heftig. Op een afstandje kan ik alleen maar kijken en erbij staan hoe ze pijn heeft in haar liezen, soms dubbelklapt van de buikkrampen, en als dat nou nog allemaal tot weeën zou leiden, dan zou het nog acceptabel zijn, maar er gebeurt niets van dat alles.

De uitgerekende dag is voorbij, de zondag van de Marathon (waarbij we bang waren dat we niet door de afsluitingen heen zouden komen) is voorbij, volle maan is voorbij (dat was vannacht), en Nummer Drie heeft zich nog niet aangekondigd. Het rommelt wel, maar meer dan dat ook niet. En elke keer als we in het ziekenhuis zijn voor controle, houdt de kleine zich lekker rustig (maar vertoont verder prima elk gewenste teken van leven, dus geen zorgen daar). Een kleine troost: stiekem hadden we gehoopt dat Nummer Drie geen Stier zou zijn, maar een Tweelingen, net als Judith. Natuurlijk was een klein stiertje net zo welkom geweest, maar een mens mag toch hopen, nietwaar? Maar vanavond om 18:01 springt de zon over van Taurus tot Gemini en een Tweelingen wordt het dus.

Dus: nog maar weer even geduld betrachten. Paardenmiddelen weten we niet meer, dus berusten is het enige dat we nog kunnen. Voor mij is dat betrekkelijk makkelijk. Ik kan naar mijn werk, ook al staan mijn werkzaamheden op een laag pitje wegens mijn gebrek aan concentratie. Maar Judith moet thuis in haar eentje tegen de muren oplopen. Kom maar uit je bol, Nummer Drie!!