Sinds afgelopen donderdag zijn Judith en ik weer autobezitters. In juli 2004 hield onze Ford Escort het voor gezien, en aangezien we toen net een nieuw huis hadden gekocht, bij Judith net kanker geconstateerd en ik net heel fijn mijn baan was kwijtgeraakt, besloten we om voorlopig maar even autoloos door het leven te gaan. Dat ging heel prima. Forensen deden we allebei met de trein en verder wonen we dicht bij het centrum, boodschappen gaan net zo makkelijk op de fiets (tas aan het stuur, tas op mijn rug: klaar) en zo nu en dan huurden we een auto als we verre reizen naar bijvoorbeeld Drenthe of Benthuizen maakten (ouders).
Maar gezien het feit dat met een kindje je wereld erg klein kan worden, en gezien het feit dat het toch wel erg lekker is om met dat kindje achterin ‘even’ naar het strand te rijden of naar het bos, ging de kogel toch door de kerk, en zijn we nu de trotse en vooral blije bezitters van een zilveren (grijze) Peugeot 206. 
Zowel voor mij als voor Judith geldt dat een auto een gebruiksvoorwerp en geen statusobject is, dus nee, we hebben niet de spannendste of meest blitse auto gekozen. Wel eentje die lekker rijdt, en ons van A naar B brengt, en waar Nummer Drie vrolijk achterin haar eerste autoervaring kan opdoen.
Donderdag hebben we de auto ingewijd door naar de McDrive te rijden, vrijdag zijn we ’s avonds een stukje naar Katwijk en Noordwijk gereden, en vandaag hebben we eindelijk weer eens de opgestapelde troep in onze schuur naar het 
milieupunt kunnen brengen. En morgen en volgende week maken we inderdaad ‘lange’ reizen naar Drenthe en Benthuizen wegens de verjaardagen van onze beide moeders.
Ontbreekt er nog maar één ding in onze auto en dat is Nummer Drie die achterin de auto mee mag met onze reizen. Op dit moment reist ze nog in de buik, maar nog maar een klein poosje en ze mag achterin meereizen naar verre bestemmingen en leuke plaatsen. De Maxicosi is al besteld.
PS. De kleur was wat ons betreft natuurlijk niet belangrijk, maar zoals uit deze laatste foto blijkt, heeft het grote voordelen om een auto te hebben met een groot spiegelend dak.
PPS. de eerste drie foto’s zijn (c) Judith
Goh. Ruilt m’n ene zwager z’n 206 in voor een Citroën, koopt m’n andere er een 😉 Blijkbaar is ’t een zwagermodel!
Maar ik kan me goed voorstellen dat jullie weer een auto hebben gekocht. Met Nummer Drie plus alle spullen die ze nodig heeft in het OV is ook geen pretje…
gefeliciteerd met jullie nieuwe aankoop,heel veel veilige kilometers toegewenst,.
Oef wauwie! Mooie foto!!!!
Geniet van jullie nieuwe auto! En groot gelijk: het belangrijkste is dat hij lekker moet rijden!
Sterkte met de laatste loodjes pappa!
Hoi!
We hopen jullie en de auto komend weekend te zien. Tot dan!
Liefs.
Echt een kei leuke auto! Ik moest hard lachen om het inwijden bij de McDrive..!
Grappig: ook wij zijn autoloos, en de door jou genoemde argumenten zijn precies de onze. Sterker nog: als wij nu een auto zouden kopen, zou dat waarschijnlijk ook een 206 zijn. Alleen is er bij ons nog altijd geen reden voor. Gefeliciteerd met deze aankoop! 🙂
Steeds als ik denk: ‘Nu zijn ze helemaal klaar voor de komst van Nummer Drie’, komt er toch weer iets bij. ;-0
En tja, auto’s, vaak erg makkelijk, maar ik zie ze toch ook vooral als een ‘noodzakelijk kwaad’.
Als ik dat zo lees Jaco, over dat jij je baan net kwijt was, er net een huis gekocht was en de auto het begaf, maar bovenal dat bij Judith kanker was geconstateerd, dan denk ik dat je leven toen heel wat moeilijker was dan nu. Wat mooi dat je nu kan zeggen dat alles beter is op zoveel fronten… soms is het niet zo gek om daar dankbaar voor te zijn bedenk ik me opeens heel spiri…
Geweldig die laatste foto.
En toch wel lekker he weer een auto, is zoveel makkelijker, bijvoorbeeld als je even naar katwijk wilt.
En wat dacht je eerdaags als de kleine er is, die pakken luiers zijn groot hoor op de fiets.
Kijk dat is mooi…weer een eigen tuut!
Altijd handig.
En wat een schitterde vuurtorenfoto!!
Sterkte met het laatste stukje…
liefs, Corry