Natuurlijk is Siri nu ook al een meisje. Een exemplaar van 5 maanden oud en twee dagen, dat lacht en draait en kreunt en poept en eet en op allercharmantste wijze iedereen voor zich inneemt door te pas en onpas een schandalig prachtige glimlach op te zetten waarmee zelfs het steenkoudste hart het smeltpunt bereikt. Een exemplaar dat tevreden door het leven gaat, wat onregelmatig slaapt overdag, maar dit ’s nachts volledig revancheert door meer dan het klokje rond te slapen. Een exemplaar dat op geheel eigen wijze haar plekje in het gezin heeft gevonden en ingenomen en niet meer is weg te denken. Zo’n exemplaar.

Maar wie zal zij zijn over vijf jaar, over tien jaar, over zeventien jaar en zeven maanden? Een pak tarotkaarten, een glazen bol, de teletijdmachine van professor Barabas, we kijken er niet naar om, maar trachten de toekomst te abstraheren uit het heden en het verleden. Gissend zien we een sociaal meisje voor ons, dat een scala aan vrienden om zich heeft verzameld, elk weekend logeert of logeergastvrouw is, en in de klas zowel de juffen als haar klasgenoten voor zich wint. Als ze wilde kon ze ze allemaal om de vinger winden, maar Siri is dienstbaar aan haar vriendschappen. Ze staat voor haar vriendinnetjes en vriendjes klaar, luistert naar ze, speelt op ze in, en weet ze ook te bewegen datzelfde voor haar te doen.

Uiterlijk doet haar niet zoveel, ze draagt leuke kleertjes, weet haar ouders te bewegen schattige en hippe jurkjes of broekjes voor haar te kopen, maar is geen merkenfreak of meeloopster. Tussen wat haar ouders voor haar kopen en wat ze zelf uitkiest, ligt een eigen stijl van kleren die niemand anders past dan haar, maar moeite heeft ze daar niet voor gedaan. Een borstel door het haar in de morgen, een tandenborstel over haar gebit en ze is klaar voor de dag. Een natuurlijke schoonheid.

Op school komt ze goed mee. Ze is slim, kan uitstekend luisteren, doet graag mee met projecten of gym, maar zal niet gauw uitblinken in bepaalde zaken. Haar interesse ligt niet in het academische vlak, maar op het sociale. Oudergesprekken gaan dan ook vooral over het kletsen in de les en het ‘iets meer haar best doen’. Ze wil ook best, maar doet het gewoon niet, het is niet belangrijk.

Dansen doet ze graag, ze vindt het leuk als anderen naar haar kijken, en ze vindt het leuk om met anderen te bewegen. Muziek vindt ze heerlijk om naar te luisteren en ze houd van alle muziek, klassiek of pop, alternatief of mainstream, zolang het maar lekker klinkt. Verder zit ze op een teamsport, waarbij ze vooral de uitwedstrijden leuk vindt vanwege de gezellige autoritten ernaartoe.

Siri is een makkelijk kind, dat niet gauw ongehoorzaam zal zijn, of lastig, of humeurig. Opvoeden van Siri zal vooral inhouden haar een beetje te harden tegen teleurstellingen. Haar leren niet mee te lopen met anderen maar haar eigen ideeën te ontwikkelen. Eerlijk te zijn tegenover vrienden, ook al doet dat soms pijn om te doen of om eerlijkheid te horen. Haar te leren haar vertrouwen in de wereld te koesteren. Soms heeft ze een schop onder de kont nodig of een peper in de reet op het gebied van school en huiswerk, maar op alle andere vlakken zal ze juist een beetje afgeremd moeten worden, anders gaat ze veels te veel verplichtingen aan en komt ze niet genoeg toe aan zichzelf.

En dan de grootste zorg die een ouder kan hebben: met wat voor vriendje of vriendinnetje komt Siri thuis? We gaan er even gevoeglijk van uit dat ze met een mannelijke partner thuis komt, en dat ze met een partner thuis komt nogal waarschijnlijk zijn, want zo’n allemansvriendin is uiterst aantrekkelijk om het hof te maken, en al die aandacht zal zeker ook in goede aarde vallen, vrees ik. Als ouders sta je daarin vrij machteloos. Al eerder schreef ik over angstvisioenen van pukkelige pubers die serenades brengen onder ons nachtelijk raam of zwetend en angstig voor de deur staan in de hoop een glimp van onze pareltjes te mogen opvangen en vooral Siri zal daar maar al te blij mee zijn. Uiteraard zullen we haar in de opvoeding de nodige voorzichtigheid leren in de trant van ‘jongens denken maar aan één ding’, maar met enig angst en beven zien we deze periode wel tegemoet. De nu bedachte taktiek is er één van ophemelen tot het jongmens erbij neervalt en dat Siri zich wel geroepen móet voelen om enkele relativerende opmerkingen te maken over dat die jongen nou toch ook niet zó bijzonder is. Om dan quasi onschuldig te verzuchten dat als het écht haar keuze niet is, dat wij dan de knul met tranen in onze ogen de deur zullen wijzen en hopen dat het volgende pukkelige exemplaar wél schoonzoonfähig is voor ons lieve Sirike.

En zo worden kleine meisjes groot, en denkend aan al die jaren van peuter-, kleuter-, pre- en echte puberteit acht ik mijzelf een gelukkig mens als ik onze vijf maanden oude baby nog lekker tegen me aan mag houden, mag overstelpen met kusjes en liefdesuitingen en voorzien van schone luiers en royale flessen melk. Het leven mag nog even simpel zijn.

Dat we in een maalstroom van gezinsleven terecht zouden komen, dat hadden we wel zo’n beetje verwacht, maar het is onmogelijk om je een voorstelling te maken van de omvang van die maalstroom. Het is een dagtaak om alle ballen zo’n beetje in de lucht te houden, beide meisjes genoeg aandacht, liefde, eten en schone luiers te geven, maar het is het allemaal waard. De momentjes met Siri op schoot, al of niet met fles, het zien hoe Ida haar zusje adoreert, al heeft ze best zo nu en dan haar moeilijke momentjes als ze niet exact dat kan doen wat er in haar hoofdje omgaat (en wanneer kan dat nou voor u en ik?). De nachtelijke sessies, die Judith en ik uiteraard in ploegendiensten uitvoeren, en die ons desondanks toch beetje bij beetje slaapgebrek opleveren, maar die ook resulteren in een uur met een kleine, warme baby op schoot, die haar ogen de kost geeft (en maar niet gaat slapen, ook al wil jij dat zo graag), kronkelige bewegingkjes doet, zachtjes snurkt of ademhaalt en uiteindelijk in het volste vertrouwen in slaap valt. De tocht door het huis naar haar slaapkamertje, het in de wieg leggen, en daarna flesjes schoonmaken en dankbaar weer in bed kruipen met je slapende gade.
We wisten het niet, en al hadden we het geweten, dan was er niets anders geweest, ook dan was Siri gekomen, mochten we haar welkom heten, en stuurden we onderstaande kaartjes de wereld in, met hetzelfde ontwerp als het kaartje van Ida, maar met andere tekst, foto en kleuren uiteraard.