In december is er sprake van een terugblikgeweld van jewelste. Natuurlijk is het goed en gezond om zo nu en dan de balans op te maken, al hóeft dat natuurlijk niet per se in de laatste maand van het jaar. Je kan net zo goed op 17 februari voor jezelf een lijstje maken wat er veranderd is sinds 17 februari van het vorige jaar. Maar lang, lang geleden is er nu eenmaal gezamenlijk vastgesteld dat zo rond de zonnewende (een natuurlijk keerpunt voor de natuur, midden in de winter en met vooruitblikken naar de lente die helaas nog wel even op zich laat wachten) het jaar ten einde is en gekeken wordt wat dat jaar ons bracht, en wat het nieuwe jaar ons brengen zal.

Foto door Judith

Hoe kijk ik terug op mijn 2010? Met enige weemoed uiteraard. 2010 was het jaar waarin Ida uitgroeide van dreumes tot peuter, en dat ging gepaard met spraakwatervallen van jewelste, waarin de ene kwinkslag de andere volgt en waarover je continu om aan het grinniken bent, ware het niet dat ik ook wel eens moe wordt van het 1000e ‘Waarom doe je dat?’ of ‘Wat doe je?’. En Siri groeide uit van baby tot dreumes, en sloot daar naar alle waarschijnlijkheid alle baby-periodes in ons huishouden mee af. Én ze confronteert ons dagelijks met het feit dat de tijd almaar voortschrijdt en onomkeerbaar is. Godzijdank doet ze dat op een zeer charmante en eigenzinnige wijze, met de nodige kreten, gekir, op-je-af-geren-om-een-knuffel-te-halen-om-4-seconden-later-weer-weg-te-rennen-met-andere-plannen en ook gefrustreerd gebrul, want ze heeft veel sterker dan Ida dat had een eigen willetje en laat ons dat weten ook. Ik merk dat ik sterk uitkijk naar de tijd dat Siri zich verbaal wat beter kan uiten, omdat dat volgens mij wat effectiever is dan de kreten van ‘Die! Die!’ of ‘Kreuuunuhnuhnuhnwaah!’ die ze nu uitslaakt. De contouren van de eerste woordjes zijn al hoorbaar (bal, mama, papa, wijzen naar zichzelf=’Siri’, kreungeluid laten horen en lichtjes door de benen buigen=het wóórd ‘poepen’). Aan de andere kant zal ik op dat vlak toch wel steeds meer het onderspit gaan delven, vrees ik. Ik ben nu eenmaal iemand die anderen laat uitspreken als hij iets wil zeggen en ik kan je zeggen dat dat bij peuters niet altijd een goede tactiek is.

Op mijn werk hebben ook de nodige verschuivingen plaatsgevonden. We hebben zowel intern als extern met grote veranderingen moeten worstelen, en voor mij was de balans tussen werk en privé daarin vrij lastig om te handhaven. Gelukkig werk ik vanaf november een dagje minder dankzij het ouderschapsverlof en ga ik in 2011 ook inhoudelijk een aantal uitdagingen aan op het gebied van communicatie en nieuwe media en dat zijn zeer inspirerende onderwerpen voor mij!

Natuurlijk zijn er ook onderwerpen waarover ik minder tevreden ben in het afgelopen jaar, maar dat zijn zaken voor mijzelf om aan te werken, of te laten liggen tot ik er meer ruimte voor heb, daarmee zal ik jullie niet vermoeien.

Rest mij niets anders jou, de trouwe (of gloednieuwe) lezer van dit log een prachtig, sprankelend, leerrijk en positief 2011 toe te wensen. Geniet van de oudejaarsavond en ga het nieuwe jaar met een glimlach in!

Concept and Animation by PES. Follow PES on Twitter: http://twitter.com/PESfilm

Voor alle lezers van mijn blog die zoveel geduld hebben getoond en klaarblijkelijk nog steeds wel eens langskomen ondanks dat er maar weinig te lezen en bijzonder veel te raden is geweest, en alle toevallige passanten en iedereen die ik dan nog vergeten ben (bijvoorbeeld iedereen die mijn blog níet leest):

Een warm, fantastisch, inspirerend, leerzaam, lekker, fijn, prettig, uitdagend, gelukscreërend, liefdevol, avontuurlijk, ervaringsrijk en bovenal een gelukkig 2010 toegewenst!

Een zonnige dag en ontluikende krokussen op de Bijlmerdreef: altijd
een mooie reden voor een lentelog. De winter loopt eindelijk ten einde!

En vanochtend, zes dagen na de aanrijding, heb ik de auto weer mogen ophalen. Hij ziet er weer uit als nieuw, alleen de bestaande deukjes en krassen zitten er nog op, maar ik had niet verwacht dat die ook
verwijderd zouden worden.

Soms word je weer herinnerd waarom je ook al weer verzekerd was. En dat SUV-achtige auto’s misschien hele fijne auto’s zijn voor de bezitters, maar niet voor de mensen die al of niet door hun eigen fout in een onaangename aanraking met deze auto’s terechtkomen. Zoals vandaag, toen ik nietsvermoedend op mijn vrije dag naar Amsterdam toog, om daar een praktijkbegeleidersdag en een stagemarkt mee te maken in de hoop volgend jaar weer nieuwe stagiairs te mogen ontvangen. Op de A4 bij Roelofarendsveen besloot een redelijke groep auto’s te stagneren, zodat ik een deel van deze weg al filerijdend mocht afleggen. En toen iets teveel op de voertuigen links en rechts van mij lette, en te weinig op de SUV-achtige auto die voor mij reed, afremde, en wiens reservewiel zich vervolgens ogenschijnlijk tergend langzaam, maar toch razendsnel door mijn motorkap liet omhelzen.

Helemaal mijn schuld, en gelukkig een relaxt echtpaar dat nogal laconiek deed over het geheel, en vrij ontspannen met mij de schadeformulieren ging invullen. Goed, een formulierenronde, een wegsleephalfuur en een uur wachten-op-de-taxi-en-naar-huis-gebracht-worden later was ik weer thuis en als het goed is krijgen we maandag te horen of onze auto total-loss is, of dat er nog wat gerepareerd kan worden en rijden we tot die tijd rond in een lenertje van het garagebedrijf. Ik heb de werving van mijn toekomstige stagiairs aan mijn huidige moeten overlaten, en heb verder maar proberen te genieten van een onverwachte vrije dag.

Alle trouwe lezers, die wellicht langzamerhand teleurgesteld raken in de lage informatiedichtheid op dit weblog, wens ik een fantastisch en heerlijk 2009 toe. Dat al je wensen in vervulling mogen komen, behalve één, want er moet altijd wat te dromen overblijven, nietwaar?

De reden dat ik reageer is omdat ik een eenzame, zielige viezerik ben, die geen vrienden heeft en ook geen vriendin kan krijgen en dus nog maagd is…
Omdat ik zo lelijk en dom ben, val ik andere mensen maar lastig en om mijn eigen minderwaardigheid te compenseren, kraak ik andere mensen af en maak denigrerende opmerkingen. Ik weet niet beter dan te verwoesten en heb nog nooit van mijn leven iets goeds gedaan of iets moois voor elkaar gekregen.

Ik vraag je medelijden en hoop dat je op die momenten dat je geniet van het gezelschap en de aandacht van mensen die van je houden, toch even aan mij denkt.

Vergeef me mijn zieligheid.

Je Rudi

Enook op het niet-materiële vlak gaan de zaken vooruit in de Bijlmer. Natuurlijkblijven de achterstanden bestaan, niet voor niets heeft ministerVogelaar Zuidoost bestempeld als één van de’krachtwijken’, met de mogelijkheid tot meer geld voor ontwikkelingen wegwerken van achterstanden. Nog steeds barst het van deeenoudergezinnen, van de kinderen die worden opgevoed door buren engrootouders, voor wie de ouders geen tijd en aandacht hebben. Nogsteeds gebeurt het dat achtjarigen op hun jongere broertjes en zusjesmoeten oppassen, dat kinderen zonder ontbijt op school komen, ofzonder enige kennis van het Nederlands in groep éénterechtkomen, natuurlijk is er nog veel schooluitval, werkeloosheid,criminaliteit en illegaliteit.

Overdit laatste is in 2004 een indringende documentaire gemaakt, waarineen beeld werd geschetst van zo’n 9000 illegalen (10% van de bewonersvan Zuidoost) die hier een keihard bestaan hebben en volledigafhankelijk zijn van hun eigen informele netwerk. Aldeze mensen werken, hebben kinderen, een woning. Ze brengen hunkinderen naar de illegale opvang (er zijn 16 officiële en zo’n40 informele crèches), doen hun boodschappen bij informelewinkeltjes, werken bij illegale werkgevers. Het is ongelooflijk om tebedenken dat 10% van de bewoners van een stadsdeel niets of zeerweinig te maken heeft met onze samenleving. En hoe je het ook wendtof keert: die samenleving is er ook verantwoordelijk voor. Al dezemensen hebben banen bij legale bedrijven die illegalen in diensthebben, en mensen die een verblijfsvergunning krijgen wordengesommeerd om Nederland binnen 24 uur te verlaten. Hoe? Dat mogen zezelf uitzoeken, geld voor een vliegticket krijgen ze niet. Hetmerendeel van deze mensen verdwijnt dus in de illegaliteit.

Ermoet nog hard worden gewerkt in de Bijlmer om het het paradijs temaken waarvoor er zeker potentie bestaat. Maar daarvoor is het welnodig dat er met een positief en krachtig gevoel naar de toekomstgekeken kan worden. Ik en mijn collega’s in het (jeugd)welzijnswerk dragenhier een klein steentje aan bij, en veel zelforganisaties, waaronderveel kerken en ook moskeeën proberen de bewoners het gevoel tegeven dat er wél een toekomst is. En inderdaad zie je door alle positieve initiatieven en door de vrolijke inslag van veel bewoners de Bijlmer steeds meer het dansende, zingende, muziekmakende, etende en kokende stadsdeel is waar mensen bulken van het talent en waar in de toekomst hoogstwaarschijnlijk net zoveel problemen zullen zijn als in ieder ander stukje Nederland.

Einde (van deze serie)

De Bijlmer bleef met problemen kampen. Tot4 oktober 1992, toen een vliegtuig van de Israëlischemaatschappij El Al neerstortte op de flats Groeneveen en KleinKruitberg. Een afschuwelijke ramp, met alle bekende gevolgen,traumas, verscheurde gezinnen, tientallen onderzoeken, parlementaireenquêtes en ga zo maar door. Maar in zekere positieve zin werdhet stadsdeel wel met de neus op de feiten gedrukt. Want het bleekdat het nauwelijks bekend was hoeveel mensen er nou eigenlijk in dieflats woonden.

De schatting voor het dodental begon in de honderden,maar werd later bijgesteld tot 43 doden, een klein aantal voor eendergelijke omvangrijke ramp, maar nog steeds een gok, want hoeveelillegalen er in die ramp om zijn gekomen is nooit met zekerheid tezeggen. Aan deze onbekendheid met de bewoners wilde het stadsdeel watdoen, en er werden plannen gemaakt om de Bijlmer op de schop tegooien. De flats zouden ofwel gerenoveerd ofwel neergehaald worden envervangen door laagbouw. De Bijlmer zou weer een stadsdeel wordenwaar mensen met plezier wonen, en waar bewoners de kansen grijpen omhet voor zichzelf beter te maken.

Enop dat punt zijn we nu beland. Nog maar weinig van de kenmerkendeachthoekige flats van de oorspronkelijke plannen staan overeind, ende een na de ander wordt hernieuwd opgeleverd, of afgebroken, en deBijlmer probeert op te krabbelen uit het dal van de jaren zeventig entachtig.

Zuidoostis een levendig stadsdeel, met een schat aan nationaliteiten, die elkhun bijdrage leveren aan het leefklimaat. Jaarlijks worden er veelfestivals georganiseerd, bewoners kunnen op allerlei manieren werkenaan hun talenten en capaciteiten, op scholen, muziekscholen,dansscholen, in buurthuizen, op het ROC of de economische faculteitvan de HvA. De Arenaboulevard en de Arena zelf doen hettegenovergestelde van wat het oogmerk van de metro naar het centrumwas: mensen uit heel Amsterdam komen naar de Arena, de Mediamarkt,naar de Heineken Music Hall, naar de grote Pathé bioscoop,naar de Woonmall, of gewoon naar de Amsterdamse Poort zelf. Langzaammaar zeker worden de lelijke flats van vroeger vervangen dooruitdagende en interessante architectuur.

(wordt vervolgd)

Bij het opleveren van de eerste flats bleek dat de werkelijkheid hardnekkiger was dan de idealenvan de gemeente Amsterdam. Want in die periode werden ook de grotewoonwijken in Almere en Purmerend opgeleverd en wat bleek? Mensenwoonden liever met hun gezinnetje in een huis met een tuin, met deauto veilig voor de deur, dan in een kale, winderige flat in een wijkwaar het nog jaren onrustig zou zijn met bouwverkeer en nognauwelijks openbaar vervoer (de metro zou pas in 1973 verschijnen).Dus de flats bleven leegstaan. Om het financiële debacle nog eenbeetje te temperen werd er bezuinigd op veel van de mooie plannen. Erkwam geen dure laagbouw tussen de flats, er kwamen geen winkeltjes,de parkeergarages bleven achterwege en een beetje kort door de bochtbleven er slechts wat kale flats achter, met maar weinig bewoners.

Diesituatie bleef zo’n beetje bestaan tot 1975. Toen werd Surinamezelfstandig, en veel inwoners van dat land zagen de toekomst in eennieuw en onervaren land niet zo zitten. Daarom besloten zij teverhuizen naar de hoofdstad van het rijk waarin zij al die jarenhadden geleefd: Amsterdam. Een stad die zich niet goed raad wist metal die mensen, en ze daarom in al die prachtig leegstaande flats inde Bijlmer dumpte. Op zich geen slechte oplossing, ware het niet datal die mensen uit Suriname niet zo goed raad wisten met het wonen inNederland. Ik zeg niet dat het voor iedereen gold, maar het gebeurde dat mensen hun vuilnis over de rand van het balkon gooiden. Hetgebeurde dat ze vuurtjes stookten in de woonkamers om hun eten tekoken. Het gebeurde dat ze niet wisten waar een WC of een douche voorwas. En probeer mensen maar eens uit te leggen dat werkelozeninderdaad een uitkering kunnen krijgen, maar dat het natuurlijk welde bedoeling is dat je je best doet om een baan te vinden (als je dieal vond natuurlijk in die tijd). En met een flinke depressie voor de deur,probeerde de gemeente ervan te maken wat ze kon, stuurde een legertjewelzijnswerkers erop af, die maar moesten zorgen dat de nieuwebewoners van de Bijlmer zich een beetje aan de regels hielden.

Allesbij elkaar een mooi recept voor een achterstandswijk, en zoontwikkelde de Bijlmer zich ook: tot een een wijk waarin veelwerkeloosheid was, veel kansloosheid, laaggeschoolde mensen, veeleenoudergezinnen, kinderen die met weinig structuur werden opgevoed,met taalachterstand, met ontwikkelingsachterstanden, jongeren dieweinig goede voorbeelden in hun omgeving zagen, veel illegalen, veelcriminaliteit, etcetera. Deze situatie bleef zo bestaan gedurende dejaren tachtig, en er werd eigenlijk weinig gedaan om hier veranderingin te brengen. De Bijlmer werd wel uitgebreid met o.a. de gebiedenGaasperdam en Gein, waarin (want dat hadden ze ondertussen welgeleerd) voornamelijk laagbouw werd gebouwd, de Amsterdamse Poortwerd gebouwd, inclusief een redelijk aantrekkelijke locatie voorbedrijven, waaronder het hoofdkantoor van de ING-bank waarmee er een prestigieus gebouw op de kaart werd gezet van het architectenbureau Alberts& Van Huut. Maar de achterstanden en alle illegaliteit en criminaliteit bleven.

(wordt vervolgd)