Twee weken geleden besloten Judith en ik om eens op een andere plek dan op onze usual suspects te gaan wandelen. Het werd het Vlietland, vlak onder Voorschoten, waar we een prachtige wandeling hebben gemaakt en waar, dankzij het mooie licht en de schitterende omgeving, onze beide camera’s weinig stil hebben gestaan. En wij dus wel.
Do you remember the first kiss?
Stars shooting across the sky
To come to such a place as this
You never left my mind
In 2000 kwam het album Stories from the City, Stories from the Sea uit.PJ Harvey bezong op dit album de tijd dat zij in de stad New Yorkwoonde. Zoals de titel al verklaart in de vorm van 12 verhalen overliefde, angst, eenzaamheid en verlangen in de grootste stad die deWesterse wereld rijk is.
I’m watching from the wall
As in the streets we fight
This world all gone to war
All I need is you tonight
Al sinds 1999 wil ik met Judith naar New York. Voor die tijd taalde ik niet naar die stad, ik had genoeg aan de beelden in films, de teksten in liederen, de plaats van New York in ieders collectief bewustzijn, maar sinds 1999 wil ik de stad zien die Judith de hare noemt. Judith is hier eerder geweest, en voelde zich er meteen thuis. Ook astrologisch schijnt dit de stad voor haar te zijn, reden te meer voor mij om nieuwsgierig te zijn.
And I draw a line
To your heart today
To your heart from mine
A line to keep us safe
De beelden van New York zoals ik die in mijn hoofd heb, komen verrassend overeen met de beelden zoals ik die van Judith heb. New York is snel, New York is overweldigend, in New York bestaat er geen middenweg, compromisloos, óf liefde óf haat en dus, in mijn geval, onovertroffen liefde, een liefde die dieper gaat dan wat ook, een onuitputtelijke nieuwsgierigheid, het gevoel dat je alles kan, grenzeloosheid. Alles.
All through the rising sun
All through the circling years
You were the only one
Who could have brought me here
Ik kan niet zeggen of mijn beeld van New York overeenkomt met de werkelijkheid, dat gaan we zien vanaf 24 december aanstaande, maar Judith, ik en in de buik Nummer Drie gaan haar bezoeken, die stad van Lou Reed, van Frank Sinatra, van Andy Warhol, van Carrie Bradshaw, van Al Capone en Woody Allen. De stad die nooit slaapt en vooral de stad die nooit, maar dan ook nooit ook maar hoeft te proberen iets anders te zijn. New Judith.
And I draw a line
To your heart today
To your heart from mine
A line to keep us safe
(en weer een cijferlog 🙂 )
Vandaag is het een jaar geleden dat ik mijn eerste blog schreef. Toen nog een onzekere stap, omdat ik niet wist waarover ik allemaal zou kunnen bloggen. Zoals dat gaat op de digitale snelweg is ook een eerste weblog een relatief begrip, omdat ik af en toe op mijn hyves ook blogde (die blogs heb ik allemaal geïncorporeerd in dit weblog). En daarvoor had ik het verhaal over mijn beleving van de borstkanker van Judith al op Judith’s website geplaatst die we voor dit doel hadden opgezet.Dus ja, waar begint een weblog, en waar eindigt het?
Ik kan nu in ieder geval een beter antwoord geven over waar mijn web-log over gaat:
– Over mijn beleving van de borstkanker van Judith
– Over mijn eigen verwerking van de periode van borstkanker
– Over mijn beleving van de zwangerschap van Judith (sinds 14,5 weken alweer 🙂 )
– Over mijn muziekvoorkeuren
– Over mijn werk
– Over zaken in de media die me bezighouden
– Over mijn interesses als tarot, astrologie, kunst, wetenschap, geschiedenis en films
– En over dingen die ik dagelijks meemaak
Dit heeft geresulteerd in 102 berichten, waarvan er 19 ongepubliceerd, en 448 reacties, waarvan er 64 van mijzelf zijn, dus eigenlijk 384 in totaal, ietsjes meer dan 1 per dag gemiddeld, maar de reacties zijn eigenlijk pas vanaf 15 februari losgebarsten (de eerste reactie op mijn web-log die níet van Judith afkomstig was).
Een populariteitswedstrijd zal en wil ik niet winnen met mijn weblog. In eerste instantie schrijf ik dit voor mijzelf, en ik vind het leuk en zeer bemoedigend als andere mensen er plezier, inzichten, nieuwe ideeën of wellicht ergernis uit putten.
Sinds mijn entree in weblogland ben ik in aanraking gekomen met ontzettend veel leuke, interessante, prikkelende, ergerniswekkende, boeiende en de meeste ontzettend goed geschreven weblogs, en ik ben dan ook dolblij dat ik al die mensen achter de weblog voor een stukje heb leren kennen. Voor jullie allemaal: bedankt voor het inkijkje in jullie hoofd, en ik beloof bij deze om nog een poosje door te gaan met mijn log.
En in plaats van een plaatje van een filmpje over een taart!
Een hoop relevante en minder relevante getallen doen zich de laatste tijd voor als titel van mijn weblog. Maar al sinds 100 dagen groeit er in Judith een klein minimensje dat zich ooit zal openbaren als mijn zoon of dochter en zowel Judith als mij zal vereren met de respectievelijke namen ‘mama’ en ‘papa’. Dat is toch wel een extra cijfertitel waard, dunkt me.
foto’s afkomstig van respectievelijk:
deze site, deze site, deze site, deze site, deze site en deze site
Het grote voordeel van de digitalisering van de samenleving is het makkelijker bijhouden van je dagelijks leven. Ik houd mijn werktijdenregistratie altijd bij aan de hand van mijn treinkaartjes. Heb ik twee enkeltjes gebruikt, dan ben ik voor negenen vertrokken, met een retourtje heb ik gebruik gemaakt van de korting na negen uur. Maandelijks krijg ik een gespecificeerde rekening van mijn mobiele telefoon en kan ik nagaan welke gesprekken ik heb gevoerd en wie in mijn telefoonlijst de hoogste kosten met zich meebrengt (Judith ^_^). 
Voorts kan ik door het internetbankieren mijn uitgaven en inkomsten nauwgezet en realtime in de gatenhouden (en Judith zou ermee kunnen controleren hoe laat ik afreken bijde AH).
En sinds ik iPods heb, kan ik dus nauwgezet bijhouden welke nummers ik het meeste draai, welke nummers ik nooit draai, en wanneer ik naar welk nummer luisterde. Een onbeschrijflijk fijne hulp hierbij is Last.fm, een online service, die gekoppeld is met Itunes en die ook de nummers die je overdag op je iPod registreert. Zo weet ik via iTunes dat ik The Good, The Bad & The Queen in zijn geheel al 16 x heb gedraaid, Peeping Tom al 14x en Good News for People who Love Bad News van Modest Mouse gemiddeld 10x.
Via Last.fm weet ik dat The Smashing Pumpkins mijn meest gedraaide artiest is, op behoorlijke afstand gevolgd door Mala Rodriguez, Pink Floyd, Modest Mouse en dEUS.
En dit is allemaal niet waar, want het zijn maar momentopnames. Last.fm gebruik ik nu sinds 21 februari en pas vanaf juni wordt het iPodgebruik meegeteld. En hoewel ik iTunes sinds februari 2005 gebruik, heb ik enkele keren mijn computer opnieuw moeten installeren, en zijn de statistieken van mijn iTunes slechts geldig vanaf 14 juli 2006.
Maar ook momentopnames zijn van belang, en ik moest dan ook schrikken begin september toen ik zag dat 1167 van de ruim 4400 nummers op mijn iPod sinds mijn laatste update nog nooit waren gedraaid! Een deel daarvan waren nummers die ik daarvoor uiteraard wel allemaal al had gedraaid, en een deel ervan had ik overgenomen van de eigenaar van mijn vorige (tweedehands) iPod, en tot nog toe nooit beluisterd. Maar het was een hiaat dat ik niet op mij liet zitten, en na het maken van een slimme afspeellijst ben ik stevig bezig geweest om de nummers allemaal te beluisteren. Het voordeel was 
dat ik ook grote schoonmaak kon houden, aangezien een flink deel van de nummers het beluisteren inderdaad niet waard waren, en die kon ik dan gelijk van het apparaat verwijderen. Na drie weken intensief luisterplezier had ik de klus geklaard en waren alle nummers op mijn iPod minstens één keer beluisterd. Tijd dus voor stap twee, want tot mijn schrik ontdekte ik dat 2450 nummers op mijn iPod slechts één keer beluisterd waren. En hetzelfde liedje begon weer (sic).
Nu is het anderhalve maand later, en gisteren ben ik bij een vergelijkbaar punt aanbeland als begin september: nog 1167 nummers te gaan. Uiteraard ben ik niet volledig anaal-retentief te werk gegaan en heb ik in de tussentijd nummers verwijderd, albums toegevoegd (van o.a. Fatal Flowers, John Cale, Roísín Murphy, Zita Swoon en The Beach Boys), en daarnaast ook nummers gedraaid die niet in de bewuste lijst voorkwamen want het genieten van de muziek staat nog steeds voorop!
Conclusie: web 2.0 maakt het leven overzichtelijk, controleerbaar, en biedt ruimte aan een geheel nieuw scala aan onzinnige obsessies.
Al sinds jaar en dag ben ik verantwoordelijk voor wat er op tafel komt in huize Judith en Jaco. Al bij onze eerste echte afspraakje werd duidelijk dat als er al iemand een troonopvolger in de keuken zou zijn, dat ik die titel verdiende. Koken is nooit een hobby geweest van Judith, al moet ik zeggen dat áls ze kookt, dat ze dan een aantal heerlijke gerechten op tafel weet te zetten.
Maar de keuken, dat is mijn domein. Zelfs toen ik tijdens mijn instorting vorig jaar een tijdlang wat verantwoordelijkheden moest afschuiven, en Judith die van mij overnam, had ik grootse moeite om mij niet te bemoeien met wat er in de keuken plaatsvond. Eens in de zoveel tijd maken we halfhartige afspraken dat Judith ook weer eens in de week kookt, maar ik moet toegeven dat onze manieren van boodschappen doen en koken nogal onhandig op elkaar aansluiten en lastig compatible zijn. Judith doet graag de dag zelf boodschappen en bedenkt dus ook de dag zelf wat we gaan eten, en ik plan een week vooruit en doe een flinke hoeveelheid boodschappen op de zaterdag. Vandaar dat we vervolgens in korte tijd weer in ons oude patroon vervallen: ik doe de boodschappen en kook, en Judith doet de was.
Indirect betekent dit ook dat ik min of meer verantwoordelijk ben voor ons huishoudbudget, en dat is een lastige. Beheer van geld is nooit mijn sterkste punt geweest, hoewel ik door Judith’s invloed op dit gebied een stuk verantwoordelijker ben dan voordat ik haar ontmoette. Toen ik in april/mei dit jaar dan ook een structureel tekort voorzag op onze gezamenlijke rekening, heb ik de gewoonte aangemeten de boodschappen binnen een weekbudget te passen. Niet dat dat altijd even goed ging, maar het hielp wel om de uitgaven binnen de perken te houden.
Judith’s zwangerschap heeft hier echter een flinke kink in de kabel gebracht Ten eerste eet Judith nagenoeg twee keer de normale hoeveelheid, en heeft ze zo ongeveer de hele dag honger (al is het de laatste tijd aan het afnemen). En in de tweede plaats is haar smaak nu wat exclusiever. Niet dat ze last heeft van de gebruikelijke zwangerschapscravings, maar het is hard werken om te zorgen dat ze een week lang altijd alles kan eten waar ze op dat moment behoefte aan heeft. Aan het budget dat ik in mei had ingevoerd, heb ik mij nu al twee maanden bij lange na niet weten te houden.
Hier ligt dus de tweede ‘mannenzwangerschap’. Naast het organiseren van kokend water, ben ik verantwoordelijk voor de jacht, en word ik er zonodig op uit gestuurd (niet expliciet, en zelfs niet impliciet door Judith, maar door mijn eigen instinctieve verantwoordelijkheidsgevoel) om vers fruit, Snelle Jelle’s, Goedemorgen! Drinkontbijten en afbakpistoletjes in huis te halen. Ik word er trouwens ruim om beloond, en zal er in mei ook zeker de vruchten van plukken. Dat scheelt dan weer wat vers fruit.
Nu de borstkankermaand weer voorbij is, en we eindelijk het goede nieuws ook in de openbaarheid hebben geworpen, leek het me een goed moment om het interview uit de Pink Ribbon hier te publiceren en de bijbehorende foto. Mét toestemming van de auteur overigens. Het tijdschrift ligt overigens nog tot eind november in de winkels, dus als je nog een bijdrage wilt leveren aan behandeling van en voorlichting over borstkanker, ren dan naar die winkel, of bestel het blad op deze site.
Hij mocht niet instorten van zichzelf, maar het gebeurdetoch. Jaco (32) woont samen met zijn vriendin Judith (34), bij wie in augustus2004 een knobbeltje werd ontdekt in haar linkerborst.
"Eigenlijk wist Judith al meteen dat het knobbeltje in haar borstkwaadaardig was. Maar waar we nooit op hadden gerekend, was dat het een zeeragressieve, snelgroeiende en hormoongevoelige tumor bleek te zijn, waardoorJudith niet alleen een borstbesparende operatie kreeg, maar ook chemotherapie,bestralingen, een immuuntherapie met het medicijn Herceptin én een hormoonkuurwaardoor ze minstens twee jaar lang in een soort kunstmatige overgang zouworden gebracht. Of ze daarna nog vruchtbaar zou zijn, was nog maar zeer devraag. Het akelige was dat we op dat moment al een poosje bezig waren omzwanger te worden, we hadden -en hebben- een kinderwens. Zou die ooit vervuldworden? En zou ze wel weer helemaal beter worden? De artsen konden en wildendaar geen enkele uitspraak over doen.”
”Het was echt een rótperiode. Eerst drie maanden chemotherapie. Judith werdkaal, was moe en voelde zich doodziek. We waren voor die tijd een actief stel,beiden met een heel druk leven. We gingen vaak uit en Judith werkte minstenstwee avonden per week. Maar toen was ze ineens fulltime thuis en tot weinig instaat. Maar ik zat ook vrij slecht in mijn vel. Ik raakte door bezuinigingen endeel van mijn werk kwijt en heb noodgedwongen een freelance project aangenomendat veel tijd kostte. Ondertussen was ik natuurlijk ook op zoek naar nieuw werken bezig met de verbouwing van ons huis. En daarnaast dan nog alle telefoontjesvan vrienden en familie, ontelbaar veel ziekenhuisbezoeken en natuurlijk hethele huishouden. In die tijd stond ik daar overigens niet bij stil. Ik wilde ervoor 100% voor Judith zijn. En dus ging ik onvermoeibaar door.”
Van de hormoonkuur die volgde kreeg Judith overgangsklachten:stemmingwisselingen, huilbuien, stramme gewrichten en opvliegers. Ze was vaakdepressief en ongelukkig. Op een gegeven moment zei Judith tegen me dat ik maareen andere vriendin moest zoeken. Een gezonde vriendin, die niet zeurde, waarik leuke dingen mee kon doen en gewoon kinderen mee kon krijgen. Ik ging toentwijfelen: ergens wilde ik graag weg uit deze mallenmolen van ziekte enellende. Heel verwarrend, want ik hield toch veel van haar? Uit gesprekken metvrienden, bleek dat dit soort gevoelens helemaal niet zo gek waren. Natuurlijkwilde ik weg, wilde ik van de constante ziekenhuisgang af, van de ellende,bijwerkingen, pijn, frustraties, het onbegrip en gezeur. Ik wilde weg van dekanker, maar níet van Judith zelf! Ik heb toen ook bewust wat meer ruimte voormezelf genomen en dat hielp.”
”In december 2006 is Judith gestopt met de hormoonkuur. En in die periode benik ingestort. Ik kon letterlijk niet meer. Ik was op en heb me ziek gemeld. Datvond ik moeilijk. Verstandelijk lukte het me wel om het te zeggen: ‘Ja, ik hebeen moeilijke tijd gehad. Ja, ik heb mijzelf weggecijferd om voor Judith tezorgen. Ja, ik heb me groot gehouden, het huishouden verzorgd, de administratiegedaan, gewerkt, een nieuwe baan aangenomen, Judith beschermd tegen zoveelmogelijk zaken die haar moeite kosten, Judith ondersteund in haar zware strijdtegen kanker.’ Maar gevoelsmatig durfde ik het niet los te laten. Tweeëneenhalfjaar lang had ik mijn hoofd omhoog gehouden, heb ik mij sterker voorgedaan danik eigenlijk was, mijn eigen problemen weggewuifd en klaargestaan voor anderen.Het kostte me moeite om toe te geven dat ik het niet meer kon.
Langzaam krabbelen we op. Judith krijgt meer energie. Ze is onlangsvoor het eerst weer ongesteld geworden, dus dat geeft hoop voor haarvruchtbaarheid. Ze is weer aan het werk en onderneemt steeds meer dingen. Maarons leven zal nooit meer zo onbezorgd zijn als vroeger. We zijn vriendenkwijtgeraakt: vrienden die niet met ziekte en verdriet overweg konden. Anderevriendschappen zijn juist versterkt. En Judith heeft ook veel vriendinnengekregen via de Amazones, een steungroep voor jonge vrouwen met borstkanker.Daar heeft ze enorm veel aan gehad.
Het gaat goed met Judith en het gaat goed met ons. Ik durf eindelijk weer meteen beetje vertrouwen naar de toekomst te kijken."
(Uit: Pink Ribbon Magazine 2007. Tekst: Marieke ’t Hart, Top Santé. Foto: Patricia Steur www.patriciasteur.nl)
Na jaren wachten, gedwongen op pauze worden gezet, geduld, ongeduld, hoop en vrezen, positief en negatief nieuws, en uiteraard veel van datgene dat je moet doen om tot dit eindresultaat te komen (wat zeker geen straf is), zal volgend jaar mei naar alle verwachting onze grootste wens uitkomen!
Sinds augustus, en dus afgelopen dinsdag precies 12 weken lang, is Judith zwanger, en ben ik, want zo gaan die zaken, net zo lang aanstaande vader.
Het is nog steeds niet te geloven, maar zo realistisch als het maar kan, en hoop, vrees, plezier en de enormiteit van een toekomst als ouders van een kind spelen omstebeurt een rol in ons leven sinds 11 september, de dag waarop de positieve zwangerschapstest werd geopenbaard.
In één woord: fantastisch!
En gelijk de verklaring voor mijn (en Judith’s) stilzwijgen de afgelopen tijd op onze weblogs: er was een hoop te vertellen, maar we wilden toch echt even de twaalfwekengrens over, voordat we het vertelden. In het verschiet liggen dus nog een aantal logjes die ik in de afgelopen tijd enigszins kladmatig heb geproduceerd, maar die ik het komende weekend dus met terugwerkende kracht zal plaatsen in bovenstaande categorie: Nummer Drie.
Na jaren wachten, gedwongen op pauze worden gezet, geduld, ongeduld, hoop en vrezen, positief en negatief nieuws, en uiteraard veel van datgene dat je moet doen om tot dit eindresultaat te komen (wat zeker geen straf is), zal volgend jaar mei naar alle verwachting onze grootste wens uitkomen!
Sinds augustus, en dus afgelopen dinsdag precies 12 weken lang, is Judith zwanger, en ben ik, want zo gaan die zaken, net zo lang aanstaande vader.
Het is nog steeds niet te geloven, maar zo realistisch als het maar kan, en hoop, vrees, plezier en de enormiteit van een toekomst als ouders van een kind spelen omstebeurt een rol in ons leven sinds 11 september, de dag waarop de positieve zwangerschapstest werd geopenbaard.
In één woord: fantastisch!
En gelijk de verklaring voor mijn (en Judith’s) stilzwijgen de afgelopen tijd op onze weblogs: er was een hoop te vertellen, maar we wilden toch echt even de twaalfwekengrens over, voordat we het vertelden. In het verschiet liggen dus nog een aantal logjes die ik in de afgelopen tijd enigszins kladmatig heb geproduceerd, maar die ik het komende weekend dus met terugwerkende kracht zal plaatsen in bovenstaande categorie: Nummer Drie.