En vanochtend, zes dagen na de aanrijding, heb ik de auto weer mogen ophalen. Hij ziet er weer uit als nieuw, alleen de bestaande deukjes en krassen zitten er nog op, maar ik had niet verwacht dat die ook
verwijderd zouden worden.
Maandelijks archief: januari 2009
Cadeau
Ik ben geen grote vierder van verjaardagen, al komt er natuurlijk wel het nodige bezoek langs in de dagen van mijn leeftijdswissel. Naast een fijn cadeau van Judith (binnenkort uit eten in een héél bijzonder restaurant), heb ik het mooiste cadeau al ruim acht maanden geleden gehad. Dus ga ik vandaag genieten van een heerlijke 34-ste verjaardag met mijn lieve en kersverse vrouw en mijn allerschattigste dochter. Hoera!
(Foto is copyright opa dekiel)
Touché
Met dank aan Max Dohle. Pechtold versus Verdonk. Geen woorden ter toevoeging nodig.
Touché
Met dank aan Max Dohle. Pechtold versus Verdonk. Geen woorden ter toevoeging nodig.
Impact
Soms word je weer herinnerd waarom je ook al weer verzekerd was. En dat SUV-achtige auto’s misschien hele fijne auto’s zijn voor de bezitters, maar niet voor de mensen die al of niet door hun eigen fout in een onaangename aanraking met deze auto’s terechtkomen. Zoals vandaag, toen ik nietsvermoedend op mijn vrije dag naar Amsterdam toog, om daar een praktijkbegeleidersdag en een stagemarkt mee te maken in de hoop volgend jaar weer nieuwe stagiairs te mogen ontvangen. Op de A4 bij Roelofarendsveen besloot een redelijke groep auto’s te stagneren, zodat ik een deel van deze weg al filerijdend mocht afleggen. En toen iets teveel op de voertuigen links en rechts van mij lette, en te weinig op de SUV-achtige auto die voor mij reed, afremde, en wiens reservewiel zich vervolgens ogenschijnlijk tergend langzaam, maar toch razendsnel door mijn motorkap liet omhelzen.
Helemaal mijn schuld, en gelukkig een relaxt echtpaar dat nogal laconiek deed over het geheel, en vrij ontspannen met mij de schadeformulieren ging invullen. Goed, een formulierenronde, een wegsleephalfuur en een uur wachten-op-de-taxi-en-naar-huis-gebracht-worden later was ik weer thuis en als het goed is krijgen we maandag te horen of onze auto total-loss is, of dat er nog wat gerepareerd kan worden en rijden we tot die tijd rond in een lenertje van het garagebedrijf. Ik heb de werving van mijn toekomstige stagiairs aan mijn huidige moeten overlaten, en heb verder maar proberen te genieten van een onverwachte vrije dag.
Who Killed Amanda Palmer
Amanda Palmer is de zangeres van de Dresden Dolls, die sinds het uitbrengen van hun vierde album tijdelijk samen geen muziek meer maken. De Dresden Dolls is een band uit Boston die aan de wieg staat van de muziekstroming Dark Cabaret, waarin geknipoogd wordt naar muziek uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Theatrale optredens die herinneren aan het werk van Brecht, en compromisloze, maar virtuoze muziek, met veel invloeden uit de klassieke muziek. Aanschurkend tegen de gothic, maar zonder het aangezette bombastische uit deze stroming.
Nu al weer enkele maanden uit, maar schandalig genegeerd door de pers: Who Killed Amanda Palmer, het eerste soloalbum van Amanda Palmer. Palmer is een invloedrijk en interessant figuur, die grote groepen tienermeisjes tot voorbeeld dient om zelfbewust en twijfel- en angstloos door het leven te gaan. Via de blog van Neil Gaiman vernam ik dat ze het album had uitgebracht en mijn interesse was gewekt.
"the ghetto boys are cat-calling me
as I pull my keys from my pocket
I wonder if this method of courtship has ever been effective
has any girl in history said “sure, you seem so nice, let’s get it on”" (ampersand)
De songs blinken uit in tekstuele juweeltjes waarin zware onderwerpen als depressies, abortus na verkrachting of drugsgebruik van vrienden ironisch belicht worden met een virtuositeit waar je blij van wordt. "and blake’s been having trouble with his head again/ he takes his pills but never takes his medicine" (blake says). De stem van Palmer is laag en doorleefd, het is duidelijk dat ze weet waar ze het over heeft, maar weet toch altijd een blijmoedige sfeer neer te zetten, waardoor niets onverdraaglijk zwaar wordt, al kan ze het zo nu en dan niet laten een speldenprik uit te delen. Eentje die mij sterk is bijgebleven is:
"and you’re learning that just ‘cause they call themselves friends /
doesn’t mean they’ll call…" (the point of it all).
Muzikaal ligt het album niet gek ver van de muziek van de Dresden Dolls, wat ook niet zo gek is, aangezien ook in dat duo Palmer de songs schrijft en verantwoordelijk is voor de meeste muziek. Piano overheerst op het album, maar wordt aangevuld met orkestraties, electronica en elk ander instrument dat je kan verzinnen. Van symfonisch en beheerst tot wild en ongetemd, Palmer beroert het klavier als geen ander en sleept je zowel tekstueel als muzikaal mee in haar wereld op een sterk album dat helaas door de platenmaatschappij nauwelijks ondersteund werd. Mocht je nog op zoek zijn naar een indrukwekkend en noodzakelijk album om te kopen, zoek dan niet verder en schaf die plaat aan!
"but who needs love when there’s law & order
and who needs love when there’s southern comfort" (leeds united)
Übergadget
Voordat hij in 2007 gepresenteerd werd had ik al een idee dat een iPhone iets zou zijn dat ik graag zou willen. Ik ben een fervent muziekluisteraar, en het is maar zeer zelden dat ik de deur uitga zonder mijn trouwe iPod op zak. In april 2007 kocht ik alweer mijn derde (al was het wel mijn eerste 1ehands) iPod, maar het werd wel een beetje te gortig om telkens met allerlei apparaten op zak de deur uit te gaan. Voor mijn werk heb ik sinds jaar en dag een aparte mobiel sinds ik in het weekend en ’s avonds gebeld werd door stagiairs die het niet zo nauw namen met mijn werktijden. En dat betekende dus dat ik op werkdagen in ieder geval met twee mobieltjes (waaronder een smartphone) en mijn iPod op zak over straat moest, nog afgezien van het feit dat ik sinds augustus 2007 ook nog regelmatig mijn fototoestel bij me stak. Jaco de Gadgetfreak voelde ik mij dan wel eens. Ik hou van efficiëntie en van het combineren van dingen, dus had ik al nagedacht over een iPod waarmee ik ook kon bellen, en tot mijn blijde verrassing kondigde Steve Jobs van Apple in januari 2007 de iPhone aan die precies dat bleek te zijn.
Helaas werd mijn geduld op meerdere fronten op de proef gesteld. Ten eerste zou het nog heel lang duren voordat hij in Nederland uit zou komen. Ten tweede zou hij behoorlijk prijzig zijn, aangezien hij door punt één waarschijnlijk niet met korting gecombineerd zou kunnen worden met een telefoonabonnement. En ten derde wilde ik de ontvangst nog even afwachten, want Apple heeft nogal eens de neiging om regelmatig met grandioze updates te komen op hun producten, zodat de hebberige early adaptors in de aap zijn gelogeerd en een tweede versie van hetzelfde product moeten kopen. Oh en de opslagcapaciteit van de eerste iPhones vond ik met 4 en 8 GB niet om over naar huis te schrijven. Vorig jaar in New York stond ik wel verlekkerd en enorm in de verleiding om een gesimlockte iPhone 1.0 te kopen met de lage dollarkoers, maar gelukkig heb ik dat niet gedaan, al maakten mijn hebberigheidssynapsen overuren in die prachtige Applestore.
In juli 2008 werd de nieuwste versie van de iPhone geintroduceerd in Nederland. Uitgebreid met UMTS, GPS en een uitgetest en redelijk stabiel besturingssysteem. Verkrijgbaar met nogal dure t-mobile contracten voor twee jaar met onbeperkt internet en een belachelijk hoog aantal SMS-jes (150 per maand – in goede maanden verstuur ik er 15). En aangezien mijn t-mobile contract af zou lopen in januari, moest ik nog enkele maanden geduld hebben. Tot vier weken geleden, toen ik op een mooie zaterdagmiddag de winkel verliet met mijn übergadget onderin de kinderwagen van Ida.
En wat een heerlijk apparaat is het toch! Ik kan er heerlijk mee naar muziek luisteren, in de sportschool of trein bekijk ik mijn favoriete series (op dit moment Dexter: briljante serie over een sympathieke (echt!) seriemoordenaar die bij de politie werkt) en ik bel ermee. Daarnaast surf ik ermee in de trein, maak er (nog behoorlijk goede, zie de laatste twee foto’s van dit blog) foto’s mee of google feitjes als ik in de kroeg ergens niet op kan komen, ik kan mobiele logjes schrijven, kortom, de extensie van mijn mannelijkheid wordt ten volle ingezet om mijn status in de maatschappij te bevestigen, want zo schijnt het te horen tegenwoordig.
De iPhone is namelijk medeverantwoordelijk voor een nieuwe trend: het is niet meer zo belangrijk welk mobieltje je hebt om je te onderscheiden, maar wat je ermee doet.
In dit artikel in de NY Times wordt beschreven dat mobiele individualiteit niet meer afkomstig is van het merk telefoon, maar van de applicaties die je hebt erop hebt gezet. Zo bestaan er programma’s voor de iPhone waarmee je kan fluitspelen, het scherm laten beslaan en er vervolgens op schrijven, je kan de treintijden ermee oproepen, spelletjes doen die werken doordat je de telefoon zelf door de ruimte beweegt, in plaats van knopjes indrukt. En ach, ik kan een hoop leuke dingen met mijn telefoon, maar ik voel me niet mannelijker of populairder ofzo. Ik heb doodgewoon heel veel plezier van mijn übergadget. En daar gaat het uiteindelijk om.
De Tijd van de…
… Winterlogjes! Soms zijn clichés onvermijdelijk, maar in deze dagen is het onmogelijk om niet af en toe stil te staan bij de ijzige winterpracht die de vriestemperaturen en de lage zonnestand teweeg brengen en de foto’s die dat oplevert het net op te werpen. Zelfs de Bijlmerflats krijgen iets sprookjesachtig bij dit weer.
(Overigens is dit mijn eerste mobiele logje, dus hopelijk gaat dit allemaal zoals gepland)
Vertigo Tarot
Al een paar weken ben ik in het bezit van het prachtige Vertigo Tarotdeck. Vertigo is een onderuitgever van DC Comics die zich specialiseren in stemmige, nagenoeg literaire strips die gemaakt zijn door bekende en zeer getalenteerde auteurs en tekenaars. Een van mijn favoriete auteurs Neil Gaiman heeft het initiatief genomen en in samenwerking met vooraanstaand tarotdeskundige Rachel Pollack de concepten voor de kaarten uitgedacht. De kaarten zijn vervolgens uitgevoerd door vriend en ontwerper van alle Sandman-voorkanten Dave McKean (echt kijken die link, zijn werk is prachtig!). McKean’s ontwerpen zijn duistere, eclectische en prachtige collages van foto’s, tekeningen en wat niet meer en werkelijk een lust voor het oog.
Om ze te illustreren voor mijn log heb ik een zelfbedachte trekking gedaan van zes kaarten, twee elk voor verleden, heden en toekomst, waarbij de linker kaart het gegeven toont, het talent of de zwakheid, of de situatie die er is en geaccepteerd moet worden, en de rechterkaart de kansen toont, het leerpad, de weg die ingeslagen kan, of kon, worden.
Zwaarden Acht geeft aan dat er teveel afleiding is, dat de kracht van de zwaarden (intellect en logisch denken), verzwakt kan worden door het veelvoud aan verbanden en gedachten die er kunnen zijn. Normaal waarschuwt deze kaart om te focussen op de kern en de bijzaken te laten voor wat ze zijn, maar deze kaart ligt in het verleden en geeft een onveranderlijkheid aan, en geeft dus de boodschap te accepteren dat afleiding bij het leven hoort, en juist kansen kan bieden tot een bredere kijk. Deze boodschap wordt versterkt door Zwaarden Ridder, een strijdbare kaart, die kansen biedt knopen door te hakken, keuzes te maken, maar ook wat te bruusk kan zijn en te hard van stapel kan lopen. Beide kaarten geven aan dat durf en focus belangrijke mogelijkheden hadden kunnen bieden in het verleden, maar ook dat het denken een belangrijke rol speelde, waarbij juist het gevoel misschien een uitweg had kunnen bieden.
De Gehangene uit de grote Arcana wijst op stilstand in de huidige situatie, er moet een pas op de plaats gemaakt worden, de boel op een rijtje, en een gedwongen en onafwendbare periode van rust biedt ruimte voor contemplatie, en de overwinning van de verlichting op de basale verlangens van het ego. De Gehangene geeft aan dat ik vastzit tussen twee situaties en dat de enige uitweg niet het maken van een keuze is, maar juist de keuze moet negeren en niet als een barrière maar als een kans te zien. Daarbij wordt ik geholpen door het inzicht van de Pentakels Vier. Deze kaart geeft aan dat er mogelijkheden zijn tot consolidatie, tot het inkaderen van de situatie tot een overzichtelijk geheel, wat door de kracht van de Pentakels (aarde) wordt gegrond met beide voeten op de vloer.
De toekomst biedt ook berusting, volgens Bekers Acht, het loslaten van oude waarden en gevoelens, het erkennen van fouten (mijnerzijds en anderzijds) die gemaakt zijn en het accepteren van het gebeurde en het feit dat niets veranderd kan worden in het verleden, alleen in het heden. Pentakels Vijf biedt daarin ook een uitweg, want deze kaart adviseert uitdrukkelijk een nieuwe weg in te slaan. Hou niet vast aan uitzichtloze situaties.
Al met al een mooie terugblik en vooruitblik voor 2008 en 2009. Laat het oude los, en kijk met een naieve en positieve kijk naar het nieuwe. Geef de gevoelens een kans, en zie eventuele stagnatie niet als een bedreiging, maar als een pas op de plaats om nieuwe mogelijkheden te fantaseren en van daaruit een stabiele situatie te creëren. Het gaat een mooi jaar worden!
Wensen!
Alle trouwe lezers, die wellicht langzamerhand teleurgesteld raken in de lage informatiedichtheid op dit weblog, wens ik een fantastisch en heerlijk 2009 toe. Dat al je wensen in vervulling mogen komen, behalve één, want er moet altijd wat te dromen overblijven, nietwaar?