Maandelijks archief: juli 2009

Appelgroen

Leuke Dingen

Tot 14 juli, mijn laatste werkdag, liep mijn hoofd behoorlijk om. Een nieuwe baan in het verschiet, het (opeens) schrijven van een overdracht aan mijn opvolgers op de scholen, het afronden van al mijn werkzaamheden, het voorbereiden op een cursus coachingsvaardigheden die ik tussen neus en lippen ook had gepland, en tot overmaat van ramp zag ik door de bomen het bos niet meer wat betreft alle voorbereidingen voor de komst van Nummer Vier.

Dat zit zo: op 1 september begin ik met mijn nieuwe baan, en net als ik na een maand een beetje ben ingewerkt en ingelezen, begint de stressvolle tijd van het wachten op de verlossing van Judith en Nummer Vier. Het leek mij dus nogal wiedes dat alle voorbereidingen uiterlijk 31 augustus afgerond zouden zijn. Die voorbereidingen bestaan onder andere uit het babyfähig maken van onze studeerkamer, en dus het boekenfähig maken van onze woonkamer, het behangen en het verbouwen van allerhande muren en andere zaken, het kopen van kleedjes, commodes, rompertjes en spenen, en het in de tussentijd trachten te ontlasten van mijn zwangere echtgenote en het geven van de nodige ontwikkelingsruimte aan mijn 14 maanden oude dochter. En de aanschaf van een nieuwe auto, want ons Peugeot 206-je bleek op veel terreinen niet te voldoen aan de eisen van een modern gezin met twee kinderen onder de vier, waaronder het ontbreken van voldoende bergruimte, een vierde en vijfde deur en een airco.

En zoals mijn hoofd dan werkt, focuste ik mijn aandacht volledig op de aanschaf van die auto, en raakte ik behoorlijk geobsedeerd door die zoektocht. Iets waar mijn zwangere, en nagenoeg oververmoeide echtgenote niet echt op zat te wachten, wat ze me subtiel wist mee te delen. Met moeite lukte het mij dan uiteindelijk ook om mijn obsessie de kiem in te smoren, maar toen wij vorige week terug kwamen van ons weekje Veluwe, ging ik toch nog even kijken op de sites van de garages die ik in de gaten hield, en ik zag dat één van de auto’s waarop mijn oog was gevallen aantrekkelijk in prijs was gedaald. Maandag reden Judith, Ida en ik dan ook naar deze garage, alwaar we mede dankzij de proefrit en een aantrekkelijke inruilprijs voor onze gehavende 206 de trotse eigenaren werden van een negen jaar oude Renault Scénic met ietsjes meer dan 100.00 km op de teller.

Vandaag mochten wij hem ophalen, en onze Peugeot met toch wat melancholie achterlaten. Diezelfde Peugeot liet zijn uitlaat op straat vallen toen we hem net een week hadden, bracht een dik jaar geleden Judith naar het ziekenhuis en Ida terug naar huis, en reed in januari frontaal in op een SUV, dus ik moest toch wel een brokje wegslikken. Maar onze nieuwe bolide is een heerlijke, appelgroene aanwinst. Ida heeft een prachtig uitzicht op de weg en de lucht (dubbel zonnedak!) en kan zonder geklauter en hoofdgestoot in haar zitje worden gezet, de temperatuur in de auto is heerlijk koel te krijgen en we hebben duizenden vakjes en liters aan ruimte voor al onze (kinder)spulletjes op weg naar grootouders of vakantiebestemmingen. En wat nog meer is: ik heb een comfortabele auto om mijn nieuwe, mobiele beroep in uit te oefenen. Wij zijn helemaal in onze nopjes met onze eerste grote-mensen-auto!

Shiva

Ik

Shiva is de hindoe-god van de vernietiging of transmutatie. Alles in het leven is tijdelijk, en zal onder invloed van Shiva worden vernietigd, om in een andere vorm weer tot leven te komen.

Zo ook mijn baan. Sinds september 2005 was ik coördinator huiswerkbegeleiding voor een welzijnsorganisatie in Amsterdam Zuidoost, maar sinds afgelopen dinsdag is dat voorbij, en niet geheel naar eigen wens. Ik heb hard moeten werken in deze functie, de methodieken waarmee gewerkt werd, en de geringe bezetting, zorgden ervoor dat de studiezalen (zoals de drie huiswerkklassen heetten) niet draaiden zoals ze konden. Ik heb verschillende methodieken ingezet en ingevoerd, en in de afgelopen vier jaar 70 stagiairs en 20 vrijwilligers begeleid en aangestuurd om deze zalen tot bloei te brengen. En met succes, kwamen er in mijn eerste jaar zo’n 30 leerlingen per week, in latere jaren wist dat op te lopen tot 130 jongeren die dankzij de studiezalen hun cijfers zagen oplopen, en hun slagingskansen vergrootten.

Ik ben dus best trots op wat ik er heb bereikt, al vind ik het jammer dat de subsidiegever, het stadsdeel Amsterdam Zuidoost in januari aangaf dat de doelstellingen van de huiswerkbegeleiding beter onder het onderwijs dan onder welzijn vallen, en dat zij daardoor niet meer gingen betalen, met ingang van augustus. De scholen moesten het zelf maar gaan betalen voortaan. Nu is daar op zich niks mis mee, maar a) de scholen zaten er natuurlijk niet op te wachten om dit voortaan zelf te bekostigen en b) het stadsdeel had verzuimd om met de scholen te overleggen, laat staan het überhaupt aan ze mee te delen. En nu, zeven maanden later, heeft één school besloten om deze dienst voortaan zelf te organiseren, met behulp van de vrijwilligers die het al jaren met plezier doen, terwijl de leerlingen op de andere scholen naar alle waarschijnlijkheid het voortaan zonder begeleiding mogen doen. Niet het scenario waarmee ik de leerlingen wilde achterlaten, maar mijn invloed is helaas beperkt gebleken.

De ironie wil dat begin dit schooljaar voor mezelf al had besloten om te stoppen met deze baan. De sjeu was er voor mij uit, en ik begon sleets te raken in mijn werkpatronen. Het ideale scenario was dan ook dat ik in april, mei een nieuwe baan zou vinden, het schooljaar en de stages kon afronden, en in of na de zomer kon beginnen met een nieuwe baan, nadat ik rustig mijn toko had overgelaten in de vertrouwde handen van mijn opvolger. Zo ging het echter niet. Tot op het laatste moment was het niet duidelijk of er een opvolger zou zijn of niet, en of ik een overdracht moest schrijven of niet. Vlak voor het einde van mijn dienstverband werd duidelijk dat in ieder geval één school onze methodiek zou overnemen, en in de afgelopen weken ben ik dus druk geweest om mijn kennis en ervaring van de afgelopen vier jaar te condenseren in een overdrachtsportefeuille.

En 1 september mag ik dus beginnen met die nieuwe baan, want als iets je stimuleert om op banenjacht te gaan, dan is het een dreigend ontslag wel. Na veel vijven en zessen heb ik dus een baan gevonden bij een landelijke organisatie die cliëntenraden ondersteunt in de jeugdzorg. En vanaf september mag ik daar aan de slag als regioconsulent in de provincies Noord Holland, Flevoland en Utrecht. De baan houdt in dat ik thuis mag werken als ik bureauwerk te doen heb, en er verder met de auto of per OV op uit mag om al die raden bij te staan in hun werk, of organisaties ga helpen bij het opzetten van een cliëntenraad. Erg spannend allemaal, maar ik denk wel dat ik mij met veel plezier en enthousiasme op deze nieuwe kans ga storten.

Tot die tijd mag ik nog genieten van twee weken vakantie, en daarna een maandje WW, die ik uiteraard ga gebruiken om ons huis voor te bereiden op de komst van Nummer Vier. Morgen vertrekken we voor een weekje naar de Veluwe om daar even bij te tanken, en daarna is het tijd voor de wederopbouw. Uit de puinhopen van de coördinator huiswerkbegeleiding herrijst een nieuwe regioconsulent cliëntenraden!