Afgelopen donderdag is Ida voor het eerst op een ‘school’reis geweest: het kinderdagverblijf van Ida organiseerde een uitje naar boerderij ’t Geertje in/bij Zoetermeer. Als papa vind ik het belangrijk en vooral leuk om daarbij betrokken te zijn, dus ben ik meegereden als chauffeur, zodat ik twee andere kindjes in de auto had naar Zoetermeer toe. Bij de boerderij hebben Ida en haar vriendjes heerlijk genoten van de dieren, de ruimte, de speeltuin en de pannenkoeken, en na enkele uren daar te hebben doorgebracht reden we gevieren weer terug naar het kinderdagverblijf. Na vijf minuten waren al mijn passagiers diep in slaap gevallen, wat voor mij een teken was van een geslaagd dagje uit. Hieronder de foto’s als bewijs.
Maandelijks archief: augustus 2009
Volwassenheid
In mijn vorige baan liep ik veel aan tegen jongeren diezwolgen in het slachtofferdenken, en de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat inbepaalde gevallen zij daarin bevestigd werden door collega’s. Voor pubers ishet ook heerlijk en makkelijk om zich als een slachtoffer te gedragen. ‘Ik benniet verantwoordelijk voor wat mij overkomt, dat zijn de anderen.’ Huiswerkniet maken? Dan krijg je strafwerk of moet je nablijven en dat is de schuld vande leraar, die het dan ook verdient om hiervoor gehaat en zwartgemaakt teworden. Eén coördinator op een school waar ik werkte had dit goed door en hetwas dan ook een genot om met hem door de gangen van de school te lopen en hemleerlingen te zien aanspreken op hun gedrag. ‘Ik wil jou helemaal nietstraffen, maar door jouw gedrag vraag je mij nu dit om te doen. Kun je jevoorstellen dat ik dat jammer vind?’
Beroepshalve ging ik mij verdiepen in de werking van hetslachtofferdenken, en kwam in aanraking met de dramadriehoek, een interessantetheorie verwant aan de transactionele analyse, waarmee ik oplettende lezertjesniet ga vermoeien. Wel met het idee erachter. Slachtofferdenken is een typischvoorbeeld van de één boven de ander stellen, en dat kan zowel goed- als slecht-als onbedoeld zijn. Iemand ‘helpen’ is zo’n voorbeeld. Door jezelf als groteredder op te stellen, duw je de ander dus in de rol van ‘iemand die geholpenmoet worden’ en ‘help’ je zo iemand dus van de regen in de drup. Jezelfopstellen als slachtoffer van een situatie, het klassieke slachtofferdenken,stelt de ander op een hogere plaats dan jij, en daarmee duw je je eigen positiedus naar beneden. En iemand veroordelen is nog zo’n voorbeeld. Jij stelt jezelfdus in de hogere positie om de ander te veroordelen, en de ander heeft op diemanier geen andere uitweg dan zich te gaan verdedigen en dus een lagere rol aante nemen in de interactie. De gemene deler in deze voorbeelden is dat je voorde ander denkt, en zijn motieven en gedachten voor ze invult, zonder die techecken.
De uitweg uit zo’n patroon is te stoppen met voor de ander tedenken. En de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat ook voor mij nog bestmoeilijk is. Als ik al één van de dynamieken hierboven de mijne moet noemen,dan is het wel het helpen. Het is zo’n tweede natuur voor mij om de helpendehand uit te steken, dat ik mensen om mij heen soms tot wanhoop drijf of zelfsin een automatisme dat zij bepaalde dingen niet meer doen, omdat ik die taaktoch wel op mij neem. Het is voor mij makkelijker om voor anderen te denken,dan ze zelf die gedachten uit te laten spreken.
Twee Handen
Tien jaar geleden drong het tot me door dat degene die ik op dat moment voor me had die vrouw was met wie ik de rest van mijn leven wilde delen: Judith. Na bijna vijf jaar ons geluk samen te beleven, kwamen we in een periode waarin het heel reëel werd dat die periode ernstig verkort kon worden. Tot ons grote geluk ligt die periode nu ver achter ons en zijn we wijzer en rijker geworden en zo mogelijk nog doller op elkaar. 15 maanden geleden konden wij ons tweeschap tot een drietal vergroten en in oktober spelen we voortaan een kwartet.
Maar vandaag mogen we met z’n tweetjes het heuglijke feit vieren dat we een decennium van elkaar mogen genieten (en 9 maanden zijn getrouwd)! Ik hoop dat er nog meer zullen volgen.