Dit is een hypothetisch log, en de helft van een tweeledig logje, voordat ik opmerkingen als misleiding en valsheid in geschrifte naar mijn hoofd geslingerd krijg. Maar het logje is voor 50% op de waarheid gestoeld, want woensdag zullen wij naar alle waarschijnlijk te horen of wij in mei een jongetje of een meisje tegemoet mogen zien als onze oogappel.

En wat betekent het voor een aanstaande vader als het oneindig lieve mormeltje dat nu parasiteert op Judith en haar zo vreselijk moe maakt een meisje blijkt te zijn? Ik voorzie een toekomst met veel roze. Een prinsessenperiode, veel K3-achtige meisjesbandjes, een Spicegirl-achtige periode, het willen van ballet, pony’s, veel schattige dingetjes, vlechtjes, haren in een staartje en komen kijken naar het schooltoneel waar ze een schattige rol in een schattig pakje heeft. Allemaal te verhapstukken, maar dan moet de puberteit nog beginnen.

Dan begint het pas echt. Want er bestaat altijd nog de kans dat meneer Freud gelijk had, wat betekent dat dit meisje onbewust verliefd zal worden op mij, Judith tegelijkertijd uit jaloezie zal haten en doodwensen, om die rollen tijdens de puberteit volslagen om te draaien en een vurige haat mijn kant op zal sturen, mij zal verachten, en pas op haar 25e een glimpje van een idee zal krijgen dat dat gevoel niet wederzijds was, maar dat het zeggen van ‘nee’ tegen iedere gril geen haat is, maar liefdevolle en aartsgeduldige bescherming tegen de boze buitenwereld.

En verder in de puberteit: een muzieksmaak waar ik naar alle waarschijnlijkheid alleen maar braakneigingen bij kan krijgen, allerlei ontluikende neigingen, waar het haten van haar vader nog de minste van is, uren in de badkamer, zeuren om meer zakgeld, kleedgeld, later naar huis komen dan ik ooit heb gemogen en dan wat ik haar heb verteld (dat wordt dus ergens in de middaguren), thuiskomen met de meest afgrijselijke puisterige wezens, met wie ze haar leven dreigt te delen en naar wie ik dagelijks geïnteresseerd moet informeren, aangezien bij het uitblijven van enige interesse nog grotere stukken in de relatie zich in het geheim zullen afspelen en hoe moet ik dat joch (of die meid) anders op andere ideeën krijgen in onderonsjes (‘zo, nu Nummer Drie even naar het toilet is zal ik je even wat babyfoto’s van haar laten zien’ ‘heb je wel condooms bij je? Anders laat ik je even zien waar wij ze bewaren.’). Experimenten met drugs, urenlange kwebbelpartijen aan de telefoon, dagenlang op de MSN als ik er geen stokje voor steek, slapeloze pyjamaparty’s en vooral: jarenlange zorgen over van alles en nog wat, om haar met een hart vol angst en beven uiteindelijk op haar 18e achter te laten op haar eerste kamer met niets dan een matras, een koffer met kleren en een vreselijke durf om de wereld aan te kunnen in haar eentje.

God, ik ben nu al trots.