Zoals ik twee weken geleden al schreef was het vandaag tijd voor de photoshoot van Patricia Steur in haar studio in Kockengen. Ieder jaar komt een Pink Ribbon uit: een glossy magazine met daarin aandacht voor alle aspecten van borstkanker. Vele medewerkers en professionals uit de bladenwereld doen hieraan belangeloos mee met als eindresultaat een blad dat gedurende de oktober-borstkankermaand wordt verkocht en waarvan de opbrengsten ten goede komen aan onderzoek aan en projecten over borstkanker. Ook gerenommeerde professionals als Patricia Steur verlenen hun medewerking aan Pink Ribbon, en zo kwam het dat ik deze ochtend om 11.00 uur met Judith in haar studio stond.
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik nog nooit van haar had gehoord, maar toen ik het Judith twee weken geleden vertelde vernam ik dus dat zij een zeer bekende fotografe is. Door wat gegoogle kwam ik er achter dat ze al 25 jaar in het vak zit en ook al heel wat beroemdheden heeft vastgelegd op de gevoelige plaat (zie ook hier bijvoorbeeld). Het was heel cool om door iemand gefotografeerd te worden die ook Andy Warhol, Anthony Kiedis, Keith Haring en Willy deVille de hand heeft geschud, maar wat vooral zo leuk was, was dat Patricia a) enorm aardig en sympathiek is en b) een grote tattoeagefan is. Gelijk toen ik mijn shirt uitdeed voor de make-up vroeg ze me wat mijn tattoo betekende, waar ik hem had laten zetten en hoe ik op het idee was gekomen. Het logo waarmee haar website opent is in feite hetzelfde symbool dat ik ook op mijn arm heb staan: een krachtige, mythologische vogel. Zij heeft haar vogel op haar onderrug laten tattoeren op traditioneel micronesische wijze: met een soort van houten vorkje in de huid gehamerde inkt (als ik het goed begreep). Toch weer een aanzienlijke graad stoerder.
Nu ben ik nog nooit professioneel gefotografeerd, dus ik had geen idee wat ik kon verwachten. Mijnuitgangspunt was dat zij wel zouden weten wat ze wilden doen, en alsiets mij écht niet zou aanstaan, dan zou ik het wel vertellen. Geen idee of alle fotografen en stilisten en make-up-artiesten zo aardig zijn als de dames die mij hier onder handen nemen: maar zij waren het in ieder geval wel. Ik werd eerst vakkundig opgemaakt; dusdanig dat eigenlijk niet te zien was dat ik make-up op heb. Dat lijkt zinloos, maar schijnt er op de foto stukken beter eruit te zien. Vervolgens kreeg ik de kleding aangereikt. Uiteindelijk toch geen pak, maar een erg mooie zwarte spijkerbroek, een bloes en een prachtige leren jas, die me erg goed stond en die ik nooit en te nimmer zelf zou kunnen betalen (zonder daarvoor een maand honger te moeten lijden).
Toen deze voorbereidingen waren getroffen werd ik op een krukje geplaatst en na wat proefopnames werden de foto’s gemaakt. Al met al een werkje van tien minuten, waarin ik vooral mijn hoofd en ogen diverse kanten op moest draaien en al of niet moest lachen. Daarna gingen met met z’n drieën (Patricia, Judith en ik) kijken welke foto’s het meeste geslaagd waren. Uiteindelijk zijn er zes foto’s geselecteerd die naar uitgeverij Sanoma gestuurd gaan worden om bij het interview geplaatst te worden. Eerst zal Patricia ze nog retoucheren en omzetten naar zwartwit, en dan in september zullen we zien of ik echt zo fotogeniek ben als mij verteld werd dat ik was.
Een leuk avontuur al met al, en eindelijk een kans om al die media-aandacht die Judith al heeft gekregen eens te evenaren :). Daarnaast is het gewoon een gaaf idee om deel te hebben uitgemaakt van zo’n grotegroep betrokkenen met een positief einddoel, namelijk om borstkanker blijvend onder de aandacht van het Nederlandse volk te brengen, en natuurlijk een uniekepersoonlijke ervaring om met mijn verhaal (en smoelwerk) dit doelte kunnen verwezenlijken.
Het was inderdaad heel leuk vandaag!
En de foto’s waren prachtig, ben benieuwd welke uiteindelijk geplaatst gaat worden.
x!
Hoi,
Wat leuk, zo’n uitgebreid verslag met foto’s. We zullen t.z.t. aan “iedereen” vertellen dat jij in Pink Ribbon komt. Natuurlijk in de eerste plaats omdat het een prachtblad is, dat iedereen zou moeten kopen, maar ook omdat wij er stiekem best wel trots op zijn dat jij er met jouw verhaal in staat.
Liefs.
Hee… nog een BN’er in ons midden! Goed van je dat je je verhaal ook in de Pink wilt vertellen!
Dat lijkt me een fantastische ervaring, al moet ik tot mijn schande bekennen dat ik haar ook niet kende. Maar als je Andy Warhol en Keith Haring (en Jaco) mag fotograferen moet je wel wat in je mars hebben. Ik heb even op haar site gekeken en dat is wel erg indrukwekkend. Binnenkort maar eens kijken in Las Palmas in Rotterdam, dat nieuwe ‘museum’ voor fotografie. Ook in Naarden is de biënnale weer gestart. Er is weer heel veel te doen!
Wat een leuk logje, fantastisch om op deze manier aan een goed doel te werken!!
En welkom in de club der gefotografeerden whahahaha.
liefs, Kimberley
Wouw..wat een leuke ervaring!
Patricia Steur is inderdaad heel bekend, echt hardstikke leuk dat je door haar op de gevoelige ‘plaat’ bent vastgelegd.
En respect hoor,dat je in de spotlights durft te staan hiermee!
En dat fotogenieke dat komt vast goed,als zij dat zegt..Ik ben benieuwd naar de Pink Ribbon,ga em zeker kopen!
Wat een geweldige belevenis!
Juj! Geen pak! 😛 😀
Ik ben benieuwd, in ieder geval heb je een heerlijke dag gehad. Toch ook bijzonder dat er iets positiefs uit alle ellende opborrelt, uiteindelijk. 🙂
Mijn nichtje heeft beide borsten al laten amputeren, borstkanker. Het leek goed, maar nu is ontdekt dat er uitzaaiingen zijn in de lymfeklieren. Ze heeft paniekaanvallen en hyperventilatie overgehouden aan de eerste fase, waarna ze dacht dat ze genezen was, maar toch die angst had overgehouden. Hoe het nu verder gaat is afwachten… Alles wat je kan bijdragen aan bestrijding van deze ziekte is meegenomen. Er zijn ook nieuwe medicijnen inmiddels heb ik begrepen. Ik hoop dat mijn nichtje het redt, ze is nog jong en heeft een heel jong zoontje… Ik zal nog lezen over Judith…
Dit wou ik vast even vertellen. Fantastisch dat jij je er op deze manier ook voor inzet!
Ben je er nog wel Jaco boy of ben jij inmiddels op tournee??
Knuffel van Kimberley
@allemaal: bedankt voor jullie lieve reacties. Vandaag heb ik ter inzage het uitgewerkte artikel van Marieke ’t Hart gelezen. Een mooi verhaal, waarvoor iedereen toch echt even tot september moet wachten 🙂
En ja, beroemdheid verplicht, dus we moeten maar eens zien of ik binnenkort foto’s met handtekening moet gaan verspreiden, whahaha.
@Judith: ik vond het ook leuk om het met jou te kunnen delen (en ook tegelijkertijd blij dat ik niet in mijn eentje hoefde 🙂 )
@Dekiel: natuurlijk allemaal voor het goede doel, maar ik ben ook wel een beetje trots hoor.
@Doinja: ik heb een hoop goede voorbeelden bij de Amazones
@Tagrijn: Ik neem me al jaren voor om wat meer fotografie te gaan bekijken. Misschien was dit een mooie aanleiding.
@Kimberley: ik bevind me in goed gezelschap, geloof ik ^_^ En op je tweede berichtje: onkruid vergaat niet hoor 😉
@Yellow: Ja, dat was wel een enorm compliment van iemand die er haar brood mee verdient. Blij dat je er ook weer één gaat kopen.
@Pasula: Zeker!
@Wenz: nee, geen pak, al was ik stiekem wel een beetje benieuwd hoor 🙂 En wat ik nu aan had zal ik nooit van mijn leven (kunnen) betalen, dus ja, wat is nou geloofwaardiger? Uiteindelijk kan uit alles wel iets positiefs komen, dunkt me.
@geertje: ook jij bedankt voor je reactie. Wat een verschrikkelijk verhaal van je nichtje. Ik hoop dat ze met de nieuwe medicijnen (Herceptin?) een betere kans maakt. Wens haar in ieder geval veel sterkte, en als ze behoefte heeft haar verhaal kwijt te zijn, dan kan ik de site van de Amazones aanraden. Als ze die al niet kent, natuurlijk.