Het is even wat stiller de laatste tijd in mijn weblog. Mijn gedachten gaan alle kanten op, en ik probeer een aantal ervaringen te verwerken tot voor mij zinnige betekenissen. Tot die tijd staat mijn belangstelling voor mooie en interessante dingen ook wat op een laag pitje, hetgeen tot gevolg heeft dat ook de wat lichtere logjes aan frequentie te lijden hebben. Ach, dat draait wel weer een keer bij.
Waar ben ik mee bezig? Lastig om te omschrijven, maar één van de dingen komt neer op de beelden die mensen hebben van anderen in hun hoofd. Hoe ‘waar’ zijn die beelden? En hoe bewust zijn mensen zich van die waarheid? Op een weblog schrijven over beelden van mensen is vreemd. Weblogs zijn bij uitstek plaatsen waar mensen een bepaalde kant van zich laten zien, bijna doelbewust een beeld neerzetten. En lezers zijn zich daar bij uitstek ook bewust van. Dat er sprake is van keuzes, en dus van een onvolledig beeld. Maar kennelijk een beeld dat voldoende boeit, verrast, vertedert, shockeert, verbaast, om vaker te kijken. Een aantal van de weblogs die ik bezoek horen bij mijn dagelijkse routine, en met de schrijvers voel ik een soort van band, noem het zielsverwantschap, herkenning, fascinatie, aantrekkingskracht, whatever. Ik zou ze missen als ze ophielden met schrijven. Ergens heb ik zelfs de behoefte om ze te ontmoeten.
Tegelijkertijd houd ik mezelf ook voor dat ik ze totaal niet ken, ikken alleen hun schriftelijke uitingen (en de keuze in beeldmateriaal).Verder niets. Ik kan geen lichaamstaal lezen, ik kan ze niet de handschudden, een knuffel geven, in de ogen kijken, een glimlach schenken,mijn wenkbrauw optrekken of een geërgerd gezicht trekken. Naast dat ikze niet ‘echt’ ken, kan ik ook maar tot op beperkte hoogte latenblijken wát ik ken, feedback geven, antwoorden of reacties en daarbijaangeven dat ik een log aan vind sluiten op wat eerder is geschreven,of juist niet, wat een reden zou zijn om mijn beeld bij te werken.
Naast dat het fascinerend is om na te denken over de aard van het contact met webloggers, en de verschillen met contact IRL met mensen, zet het me ook aan het denken over beelden in het algemeen. Hoe ‘echt’ is een beeld in het dagelijks leven? Ook in het dagelijks leven worden beelden beïnvloed door a) datgene wat de persoon laat zien, of wat zichtbaar is en b) de bias waarmee gekeken wordt.
Op meerdere fronten heb ik problemen gekregen op het gebied van deze beelden. Jarenlang heb ik een beeld gehad van mensen om mij heen dat zezonder fouten waren, ondanks de feiten uit de werkelijkheid, wantimmers iedereen maakt fouten. Ik ben bang geweest dat als ik zouerkennen dat zij fouten maakten, dat ik hen dan zou afvallen en zekwijt zou raken. Het is voor mij om deze reden altijd verschrikkelijkmoeilijk geweest om kritiek te geven op mensen. Ik besef me ten zeerstedat dit mij in een afhankelijke positie van hen plaatste, zeker omdatik op mijn beurt ook verschrikkelijk mijn best deed om kritiek van hente voorkomen. Ik was een pleaser. En ik hield me voor dat als anderen pleased waren, ik dat ook was.
En jarenlang heb ik uitgestraald dat ik goed om kon gaan met problemen en geen hulp nodig had. Een aantal (zeer gewaardeerde) mensen in mijn omgeving keken daar doorheen en stonden toch voor mij klaar, omdat ze mij kennnelijk geen bovenmenselijke krachten toeschreven. Een ander aantal heeft zich in zekere zin door mij laten bedriegen en konden niet omgaan met de Jaco die door Judith’s kanker op gegeven moment het hoofd liet hangen en hulp nodig had. Zij konden hun beeld van mij niet bijstellen en probeerden voort te leven met het oude beeld, dat helaas niet (meer) overeenkwam met de werkelijkheid. En wat nog erger is (in mijn ogen) is dat zij de oorzaak voor dit veranderde beeld niet bij mij legden, maar bij Judith. Dat zij het makkelijker vonden om haar te haten of te verwijten, dan te accepteren dat ik niet was wie zij dachten. En wat het nog erger maakte is dat zij vervolgens van mij verwachtten dat ik hierin zou bemiddelen. En het initiatief zou nemen.
En gelukkig is mij dit nu duidelijk geworden, want het maakt de zaken er een stuk helderder op. Zij wilden dat ik hun problemen met Judith ging oplossen, in een tijd waarin ik behoorlijk ruim in een stuk belangrijker problemen zat. En de reden dat ik hun problemen niet oplostte zoeken ze niet in het feit dat ik enorm veel aan mijn hoofd had in die tijd, of dat ik niet verantwoordelijk was voor hun problemen, maar in het feit dat ik in de war was, en zoekende en lijken ze mij te verwijten dat ik hen in de steek heb gelaten, al begrijpen ze "dat ik dat niet bewust deed". De verantwoordelijkheid om het weer goed te maken leggen ze bij mij. Daar pas ik voor.
Dus ja, nu zit er niet veel meer op om die mensen af te schrijven, hoe lastig dat ook is, want sommige mensen zijn een stuk lastiger af te schrijven dan anderen. Maar ik ga ze nu duidelijk maken dat ze mijn leven naast een stuk duidelijker, vooral een stuk moeilijker hebben gemaakt. In een tijd waarin ik daar absoluut geen behoefte aan had. En dat dat voor mij een reden is om ze af te schrijven. Mochten ze nog iets met mij willen, dan weten ze mijn nummer, en waar ik woon. Ik merk het wel. En zo niet, dan niet. Ik ga hier geen moeite meer in steken. Die koek is nu op.
Afbeeldingen (C) Dave McKean
Ik ben me er ook altijd heel bewust van dat ik een bepaalde kant van mezelf laat zien op mijn weblog. Ik probeer de laatste tijd wel steeds eerlijker te zijn en ik kijk ook hoe ver ik daar in wil gaan. Ik weet dat ik in ieder geval geen oppervlakkig blog wil hebben met ditjes en datjes…
Jij wilt dat denk ik ook niet, als ik je verhalen zo zie. Ik blijf je volgen…
Voor mij is het log een plek waar ik m’n masker afzet,het masker van we moeten door etc. dat je als partner van iemand met een ernstige ziekte altijd draagt.Voor de buitenwereld ben je sterk en steun en toeverlaat..en natuurlijk ben je dat laatste ook zoveel mogelijk,maar daarnaast heb je ook je eigen rouwproces.Is je partner verandert door wat er gebeurd met hem/haar maar verander je ook zelf wanneer je zorgvuldig opgebouwde leventje plots overhoop ligt door iets waar je geen enkele invloed op kan uitoefenen.De buitenwereld verslijt je al gauw voor depressief wanneer je door dit alles anders in het leven komt te staan,terwijl je zelf vaak juist het gevoel hebt nu pas voor echte diepte te kiezen.Sommige vriendschappen verdiepen zich in die tijd,met andere raak je definitief de aansluiting kwijt..het blijft een lastig proces,wat de extra ballast op je schouders legt die je er nu net niet bij kan/wil hebben.
Ik ben momenteel met een aantal medebloggers bezig een face too face meeting te organiseren..de tijd zal leren hoe open/eerlijk we waren..
Even een dikke knuffel voor jou!
In een zekere zin klinkt mij dit herkenbaar in de oren. Ik ben er (nog) niet toe gekomen om het hen duidelijk te maken. Ik ben er dan ook bang voor dat ik het ze nooit duidelijk zal kunnen maken. Ze zullen mij nooit begrijpen waarschijnlijk, waardoor het contact dan ook nog minder zal worden of zelfs verdwijnen. Voorlopig kan ik hier nog wel mee omgaan.
Maar af en toe borrelt het weer boven en kan ik me er weer onmogelijk kwaad over maken dat anderen mij niet kunnen begrijpen en respecteren. Waarom mag je niet zijn zoals je bent? Waarom denken mensen dat je bent zoals ze je kennen? Terwijl ik soms mijzelf niet eens door en door denk te kennen…
En… af en toe merk ik, tot mijn grote spijt en ergernis, dat ik mezelf ook wel eens schuldig maak aan zulke dingen….
Sterkte Jaco! Ik vind je dapper. (maar dat is dan weer mijn beeld van jou… Let wel: dapper, niet iemand met bovenmenselijke krachten, gelukkig!)
Liefs,
Ester
Jaco, jij bent een schat, echt een schat, maar jij hebt nu de kans op een nieuw leven, met Judith!!!!
Het cliché dat je in tijden van nood je echte vrienden leert kennen lijkt hier maar weer eens bevestigd te worden.
Ik vind het in ieder geval prijzenswaardig dat je hierover nadenkt, en probeert te achterhalen waar het precies spaak liep.
Het grootste probleem van de mensheid is dat ieder zijn eigen leven heeft, en deze levens onderling niet uitwisselbaar zijn. Zodoende kan een ander altijd alleen maar vanuit zichzelf reageren op een situatie, net zoals jij dat ook doet. Natuurlijk ligt de waarheid altijd in het midden, en ligt het aan onderlinge interactie hoe een situatie zich ontwikkelt. Misschien, wanneer jij iemand anders was geweest die anders had gereageerd, was er een heel andere eindconclusie uitgekomen. Ik probeer alleen maar te zeggen: de mensen om je heen die zelf nog nooit ernstig ziek zijn geweest of mantelzorger zijn geweest, kunnen zich simpelweg onmogelijk in jou of Judith verplaatsen. Ze proberen het wellicht, maar zijn gedoemd te falen omdat zij nu eenmaal niet jullie zijn. Dat gebeurt iedere dag, maar pas wanneer de situatie nijpend is, wordt dit echt pijnlijk duidelijk.
Het is goed mogelijk dat zij het eigenlijk niet eens zo slecht bedoelden in beginsel, maar door de hele samenloop verbitterd of ongeduldig werden, miscommunicatie optrad, misinterpretatie begon en er een onhoudbare situatie ontspon. En dan? Dikke pech. Meestal zal geen van beiden partijen het gevoel hebben schuld hieraan te hebben, waardoor er een vacuüm in de vriendschap ontstaat.
Hoe begrijpelijk jouw conclusies ook zijn, je kunt immers niet blijven pleasen, reken er maar op dat zij de situatie heel anders hebben beleefd en zodoende dus jou zullen verwijten dat het liep zoals het liep. Iedereen heeft zijn eigen waarheid en zo hebben we allemaal altijd gelijk.
Voel je niet in de steek gelaten wanneer die mensen niets van zich laten horen wanneer jij dat ook niet meer doet. Het ligt niet aan jou maar aan het feit dat wij mensen zijn. Al is dat een schrale troost.
Wanneer jij het echt heel moeilijk vindt een vriendschap te moeten afschrijven, ga dan praten. Ga rond de tafel zitten. Breek het open. Gooi allebei je eigen versie van de werkelijkheid eruit. Kijk waar jullie elkaar kunnen begrijpen. Zoek een middenweg. Verzoen. Ga door. De rest is hopeloos verloren.
Ik heb een enorme bewondering voor de mensen die zich durven uiten en zich volkomen blootgeven op hun weblog. Dat kan ik echt niet… Ben ik nu een lafaard?
Ik heb nu pas door dat je log nog doorliep. Sorry.
Het is een oud verhaal dat je je familie hebt, maar dat je je vrienden kunt uitzoeken. Z.g. vrienden die zo oordelen, en die jou op je tenen laten lopen om maar vrienden te blijven, kan je missen als kiespijn. Dat zijn je vrienden niet en kan je dus zo laten vallen.Een goede beslissing.
Eventjes een kusje. Voor jou.
Omdat je een bijzondere vent bent.
Liefs van Kim
@allemaal: bij het schrijven van mijn reacties, merk ik pas op hoe lastig het is om alles in woorden te moeten gieten. Wat zou ik nu graag een indringende glimlach met moeie ogen jullie kant op willen sturen.
@Geertje: Welkom op mijn log. Ik probeer een beetje een evenwicht te vinden in eerlijke of openhartige logs, en wat luchtiger logs, maar ze zijn wel allemaal van mij en een afspiegeling van mijn persoonlijkheid.
@postkantoor: heel herkenbaar wat je schrijft allemaal. Het is inderdaad een wrang proces dat je, met alle ballast die je als mantelzorger al op je schouders krijgt gestort, naast je eigen veranderingsproces ook nog eens om moet gaan met de problemen die ánderen met jouw veranderingen hebben. Niet alleen moet je zelf om leren gaan met alle ellende, maar je wordt ook nog eens in de rol geduwd van expert en leraar om anderen met jou te leren omgaan. Het is waarschijnlijk niet anders.
@Doinja: ^_^ Dank je.
@Ester: Tja, we zijn en blijven allemaal mensen, met onze fouten en onze goede of zelfs geweldige kanten. Ik wil mijzelf in de bovenstaande situatie ook niet geheel vrijpleiten, maar vind het jammer en vaak ook teleurstellend dat ik degene ben die hier de initiatieven moet nemen en het contact moet leggen. Of verbreken :). Gelukkig zit ik nu in een proces waarin ik ga leren te glimlachen om de domheid of de onhandigheid van mensen en het onvermogen om hierin de hand in eigen boezem te steken. We kunnen nu eenmaal niet allemaal zo geweldig zijn als ik 😛
@Kimberley: ik neig er steeds meer naar om inderdaad naar de toekomst te kijken, en weer hoopvol te zijn over de goedheid van mensen, en daar zelfs een rol in te spelen. Ik merk ook dat mijn boosheid niet bij mij past, dat ik iemand anders ben als ik verongelijkt ben of doe naar anderen. Ik moet dat weer loslaten, maar daar zal nog wat tijd overheen moeten gaan. Maar ik wil graag mijzelf weer zijn, en zal deze stap dus moeten nemen.
@Wenz: ik word met hoe langer hoe meer bewust van het feit dat mensen daadwerkelijk geen idee hebben over hoe het is als mantelzorger of kankerpatiënt. Dat is logisch, maar wat mij heeft teleurgesteld is dat veel mensen hierin zo afwachtend of angstig zijn om hierover vragen te stellen of dingen uit te proberen. Ik weet het: het menselijk tekort, en ik kan niet anders dan mij hierbij neer te leggen. Ik ben zelf een invoelend mens, maar mag helaas niet verwachten dat anderen dat ook zijn en ik moet deze assymetrie accepteren óf mijn leven lang bitter blijven.
@Tagrijn: Nee, natuurlijk ben je geen lafaard. In mijn ogen geef je je veel meer bloot dan je nu lijkt te denken. Maar het beeld dat ik krijg uit je logjes en uit je reacties is uitzonderlijk positief, en nergens in dat beeld komt de term ‘lafaard’ voor. Integendeel, je komt enorm betrokken en bevlogen over.
@Kimberley: *bloost*
Klopt, en verbitterd blijven heeft weinig zin. Succes. 🙂
het is natuurlijk heel cliche en altijd makkelijker gezegd dan gedaan, maar door vallen en opstaan leer je en dingen gebeuren voor een reden. jij gaat straks nog sterker zijn!!
Ik herken zoveel in wat je schrijft Jaco, mensen die je iets laten zijn wat je niet bent,je dingen laten voelen of denken te laten voelen die je niet voelt, en je overal verantwoordelijk voor willen maken.
Zonder dat dat terecht is en met het idee ‘als hij het doet hoef ik het niet te doen’.
En zonder dat er ergens een spoor is van het zoeken naar een deel van het probleem dat bij hen zelf ligt.En dat laatste lijkt vaak een gewoonte te zijn geworden.
Maar het is nu klaar.Ze zoeken het zelf maar uit, jij staat voor wie je bent en je laat je niet meer dingen in je schoenen en je leven schuiven.Ik vind het een heel goed plan.Ga ervoor!