Sinds ik op 18 november instortte, ben ik weer de volle 32 uur aan het werk. Maar ik ben nog niet gereïntegreerd naar mijn gevoel. Ik houd nog zoveel mogelijk taken en verantwoordelijkheden af. Ik ben nog steeds uitgeput na een dag werken. En ik ben ook nog voortdurend op mijn hoede. Niet alleen op het werk, maar ook privé.
Een aantal mensen in mijn directe omgeving hebben mij enorm teleurgesteld, en hoewel ik het met enkelen wel heb uitgepraat, merk ik dat ik heel weinig vertrouwen heb in deze mensen. Ik heb werkelijk geen idee hoe ik dat vertrouwen terug moet krijgen. Maar ook in het algemeen valt het me op dat ik terughoudender ben, mijzelf nog minder laat zien dan ik al deed en heel erg bang ben om nog verder teleurgesteld te worden. Mijn spontaniteit heeft daaronder te lijden, en daarmee alles waar spontaniteit bij nodig is.
Naast verbeeldingskracht is spontaniteit een enorme factor in het leven, in mijn leven. Verbeeldingskracht geeft je de ideeën om je eigen wereld te scheppen, maar spontaniteit geeft je de moed om die ideeën tot leven te wekken, ze neer te zetten in de wereld, de gok te wagen, zonder je teveel over de gevolgen te bekommeren. Spontaniteit is het kind in je, terwijl de volwassene voor de voorzichtigheid zorgt, het inschatten van risico’s. Het probleem is nu dat mijn volwassene de risico’s inschat, maar helaas met behulp van het kind. Het kind toont de angsten om de gok te wagen, en die angsten zijn irrationeel, maar ondertussen weer zo ingebed dat de volwassene zich er niet of nauwelijks van bewust is. Pffff. Zo kom ik natuurlijk nergens.
Dus de oplossing is om de gok te wagen, het diepe in te duiken en min of meer onbekommerd door het het leven te gaan. Weer een beetje blind vertrouwen te hebben in de wereld, in de mensen. En daar zit hem de moeilijkheid. Want hoe krijg je vertrouwen terug in mensen? Hoe krijg je vertrouwen terug in de mensen van wie je verwacht had dat ze je zouden steunen, aan je zouden denken, maar die ondertussen hun eigen angsten en hun eigen probleempjes voor lieten gaan, en mij en Judith lieten stikken. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard en ik ben ondertussen geneigd om te zeggen: laat maar, het is me het allemaal niet meer waard, stik er maar in en leef je eigen zielige leventje maar. Wat bij de één makkelijker te zeggen is dan bij de ander, helaas.
Ik twijfel over een bijpassende tarotkaart. Eerste associatie is de Dwaas:Op Catharina’s web staat de volgende omschrijving:
De Dwaas toont het kind in ons en staat voor ontvankelijkheid en een levenslustige zorgeloosheid. Wanneer De Dwaas zich voordoet betreden we vaak zonder kennis vooraf een nieuw levensterrein. Deze kaart wijst op verfrissende ervaringen die meestal chaotische trekjes hebben, maar die – zelfs als we onderuit gaan – geen wezenlijk gevaar inhouden. Ten aanzien van ons werk betreden we nieuwe terreinen met de bereidheid om ons zonder voorbehoud vertrouwd te maken met nieuwe opgaven. Met betrekking tot gebeurtenissen kan De Dwaas wijzen op idiote gebeurtenissen of onverantwoordelijk gedrag. Op het niveau van bewustzijn staat deze kaart voor het wonderlijke en het verbazingwekkende. Op het terrein van persoonlijke relaties zien we vooral zijn levenslustige, vrolijke kant. Ook hier kan hij op onverantwoordelijkheid wijzen, maar meestal is het toch een verwijzing naar een vreugdevol, ongecompliceerd samenzijn.
Gisteren had ik het met Judith erover dat ik meer bewust in het leven zou willen staan, dat ik wil kiezen in wat voor situatie ik terechtkom, in plaats van mij door het moment te laten leiden. De afgelopen drie jaar heb ik mij (noodgedwongen) volledig door de omstandigheden laten leiden, vandaar mijn verlangen. Aan de andere kant ben ik juist de verantwoordelijkheid zat, en wil ik dingen meer loslaten, meer genieten van het moment. Ik ben er dus dubbel in. Ik wil meer grip op de zaak, maar minder verantwoordelijkheid, en eigenlijk gaat dat niet samen.
Eigenlijk moet ik het dus doen zoals ik het op mijn werk doe: mijzelf misbaar maken. Berthold Brecht zei al: "Wie zijn werk goed organiseert, kan gemist worden." Ook privé moet ik de zaken dusdanig organiseren dat ik niet nodig ben, alleen gewenst, en mijzelf kan bezighouden met leukere zaken. En dat betekent: randvoorwaarden scheppen en vooral: vertrouwen hebben in anderen. Niet meer alle touwtjes in handen te willen houden, maar de touwtjes loslaten en het aan anderen overlaten om ze op te pakken. Zo niet, ach, niets is zo belangrijk dat het niet even mis kan gaan, en misschien gaat het júist goed door er niets aan te doen. ‘Don’t fix what isn’t broken’. En zo komt het toch weer uit op loslaten. Loslaten door vertrouwen te hebben. Hoe ik dat vertrouwen krijg, weet ik nog niet. Misschien door eerst maar eens aan te geven dat ik het nu niet heb. Eens kijken wat daarmee gebeurt.
Het heeft inderdaad een enorme impact gehad dat die mensen ons hebben laten stikken en zelfs dingen hebben gedaan die het voor ons nog veel moeilijker hebben gemaakt.
Ik wou dat ik je kon helpen met het vertrouwen terug te winnen, maar ik ben het zelf ook kwijtgeraakt… Ben zelfs nog niet helemaal van mijn woede af, en dat moet de eerste stap zijn, denk ik.
Maar we komen er wel uit. We hebben al zoveel overwonnen…
Wauw! Dat heb je heel mooi verwoord.
Het moeilijkste is inderdaad het loslaten en vertrouwen op mensen die ooit jouw vertrouwen schonden. Dat lukt niet van de één op de andere dag. Neem de tijd.
En die laatste zin is denk ik heel erg waar. Door eerlijk naar jezelf te zijn en aan te geven dat je het nu niet hebt. En maar te kijken wat er dan gebeurt.
Blijf ervoor vechten. Vertrouwen hebben in mensen is heel erg kwetsbaar. Maar ook zo’n groot, waardevol iets. Geef het gevecht nooit op, maar geef jezelf de tijd!
liefs,
Ester
De ervaring leert ook hier dat je vrienden en familie vaak leert kennen als de nood het hoogst is..en juist dan vallen er altijd mensen af van wie je dat niet verwacht..gelukkig staan er aan de andere kant ook altijd mensen op met wie die band juist sterker wordt.
herken het verlangen naar dat onbezorgde en naieve helemaal moet ik zeggen..ik worstel net zo hard als jij momenteel.het oncontroleerbare willen controleren..wetende dat dat niet kan en we simpel mee moeten zwemmen met de stroom.
Zware kost, deze blog… Tja, als je niet loopt, kun je ook niet struikelen – maar tegelijkertijd kom je dan ook nergens. ’t Is een kwestie van balans, en ik begrijp volkomen dat die bij jou en Judith de afgelopen jaren behoorlijk is verstoord. Geniet in de eerste plaats van elkaar, en geniet samen van de mooie dingen van het leven. Dan komt de rest vanzelf.
Misschien moet je niet krampachtig proberen het vertrouwen terug te krijgen in mensen die dat niet waard zijn. Voel je niet arm door de mensen die niet kunt vertrouwen, maar voel je rijk door de mensen op wie je wel kun rekenen. Neem het risico en kies de sunny side of the street. Vertrouw vooral op jezelf en zeg dat je de waardering van zoveel mogelijk mensen niet nodig hebt om vanaf vandaag gelukkig te worden. Je leeft vandaag en niet gisteren.
Prachtig stukje met zo ontzettend veel lijnen. Als mensen je laten stikken zijn het nooit vrienden geweest, ik ken ze, die mensen en ik haat ze. Zij mogen wel naar mijn dans kijken maar ze zullen nooit het ritme kunnen aanvoelen.
Liefs van Kim
Laatst las ik ergens, met betrekking tot vrienden die in moeilijke situaties zitten: ‘Een onhandig gebaar of een verkeerd woord is beter dan wegblijven en afstand houden.’
Ik denk dat daar vaak het probleem zit: mensen weten totaal niet hoe ze met je om moeten gaan en uit angst iets fout te doen sluiten ze zich ervoor af en gaan doodleuk verder alsof er niets aan de hand is. Wat dan natuurlijk nog veel meer kwetst dan wanneer ze toch een poging hadden gedaan. En zo raak je vertrouwen kwijt.
Maar weet je: daarmee straf je hen niet. Je hebt er vooral jezelf mee, want je legt jezelf grenzen op. Door mensen dingen te verwijten beperk je je eigen leven. In a way doe je dan hetzelfde als wat zij deden namelijk. En dan houd je het dus in stand. Probeer die bagage niet mee te nemen, maar gewoon onbevooroordeeld om je heen te kijken. Mochten dezelfde mensen nogmaals je vertrouwen schaden, dan verwijder je je van hen. Mochten ze dat niet doen, dan is er niets verloren. Durf te blijven leven, de anderen doen dat ook.
@Allemaal: bedankt voor jullie lieve en fijne reacties. Voor mij is dit log een manier om mijn gedachten op een rijtje te krijgen, en dat doe ik door gedachtenexperimenten te houden, zaken te verbinden, en te proberen er een lijn in te ontdekken. Ik ben er nog niet uit, maar waardeer het dat jullie meedenken en -kijken.
@Judith: samen vinden we weer een weg naar een onbevangen leven waar we beiden kunnen genieten!
@Ester: Tijd heb ik nodig, maar ook actie. Ik loop hier al veel te lang mee rond helaas…
@postkantoor: soms is het ook nodig om mee te zwemmen met de stroom, is er geen andere keus, maar soms wil je ook even een eilandje om te rusten, en eens goed om je heen te kijken. Waar gaat die stroom nou eigenlijk naartoe?
@Tjan: doen we! Zo veel als het kan.
@Tagrijn: tja, voor vertrouwen in mijzelf moet ik nog wel een eindje verder, maar ik ben onderweg. Ik voel me heel rijk om de mensen die ik wel kan vertrouwen, en veel van de onbetrouwbaren heb ik al afgeschreven, maar bij anderen is dat lastiger..
@Kimberley: Ik gun ze heel weinig van mij, maar haten lukt mij niet, wel een heel diepe teleurstelling. En ontlopen zal ik niet mijn hele leven kunnen doen.
@Wenz: hmm, erg mooie uitspraak, die had ik zo op een kaart kunnen zetten en naar mijn omgeving kunnen sturen, dat had een hoop ellende kunnen besparen, maar dat is wijsheid achteraf. Ik zou er zo graag onbevangen overheen willen stappen, als een stoicijn mijn schouders erover willen ophalen, maar ik ben lange tijd te afhankelijk geweest van anderen en zit nu nog in het proces om dat los te laten. Als het kon zou ik mij inderdaad niet meer door hen laten beperken. Maar nogmaals: ik ben onderweg!
Heej Jaco,
Ik ken je dan wel niet en kwam “toevallig”op je web-log terecht…
Maar ik wens je in ieder geval vrede en alle goeds!
Tijd is een goede heelmeester.
Ook al denk je dat je al lang onderweg bent…. toch is het relatief nog maar kort…
Want wat is tijd?
Je hebt zo te lezen een kanjer van een partner, dus dan komen jullie er wel!
groetjes;
Wilma.