Delicatessen is een film uit 1991 van Marc Caro en Jean-Pierre Jeunet. De hele film is een prachtige cinematografische symfonie waarin absurdisme, muziek, horror en spanning naadloos samengaan.

Via imdb.com werd ik geattendeerd op deze film. En na het zien van zowel Amélie en La Cité des Enfants Perdus, werd ik nieuwsgierig naar meer werk van Jeunet. Ik kwam erachter dat hij ook Alien IV had gemaakt (geen aanrader, behalve als je de Alien serie af zou willen zien), maar Delicatessen is echt een fantastisch prachtige film.

Het uitgangspunt van de film is vrij simpel. Een slager (Jean Claude Dreyfus) in een postapocalyptisch land kan geen vlees meer verkopen door het grote tekort aan voedsel, en verkoopt daarom mensenvlees. Hij ‘oogst’ dit door voor klusjesmannen te adverteren, deze vervolgens vet te mesten en als vlees te verkopen.

De film begint als Louison (prachtig gespeeld door Dominique Pinon), een aan lager wal geraakte circusartiest reageert op de advertentie. Hij wint al gauw de harten van de kijkers door zowel clownesk te zijn als vriendelijk, beleefd en zeer aimabel. Hij pakt alle klussen in het huis aan, en de bewoners worden al gauw rusteloos als het voedseltekort nijpend wordt. Maar de dochter van de slager, Julie (Marie-Laure Dougnac), raakt geïnteresseerd in hem en wordt al gauw verliefd. Zij besluit om de ondergrondse vegetarische beweging in te schakelen om Louison te bevrijden, hetgeen eindigt in een net zo apocalyptisch als bizar einde, waarin gelukkig alle boosdoeners om het leven zijn gekomen en Julie en Louison nog lang en gelukkig leven.

Maar het verhaal is maar een klein stukje van de pracht van deze film. Het camerawerk is schitterend, er is een enorme zorg en plezier gestoken in de decors, ieder randfiguur is zowel absurd als geloofwaardig (twee broers die koeschudders maken, kijk het fragment maar voor wat ik bedoel, een vrouw die voortdurend ingenieus mislukte pogingen tot zelfmoord doet een man die in de kelder woont tussen slakken en kikkers), en het spel van de hoofdfiguren is werkelijk een lust voor het oog. Dreyfus speelt de slager volledig over de top, Julie heeft de grootste droevige ogen die ik ooit in een film heb mogen aanschouwen, en Pinon had gewoon een Oscar moeten krijgen voor de onschuldige en lieve manier waarop hij Louison neerzet als een hommage aan circusartiesten en de sterren van de slapstickfilms.

Maar het mooiste is het ritme in de film. Ik weet dat een film gemaakt en gebroken kan worden door de montage, en dat goede regisseurs of filmmonteurs gebruik maken van ritmes om sferen neer te zetten. Het camerawerk is al de moeite waard (met een geelachtig filter dat een donkere jaren vijftigsfeer creëert), maar de montage maakt deze film tot een waar feest voor de ogen. Iedere scene heeft zijn eigen ritme en muziek en het beste kun je dat zien in het briljante filmpje aan het einde van deze blog. Mocht je de kans krijgen deze film te huren of te zien, grijp die dan! Veel kijkplezier!

Kijk hier naar het fragment: