Dit is een log dat ik begin december begon, en dat al die tijd in klad heeft bestaan. Toen ik er weer mee aan de gang ging, bleek dat er inzichten vermengd raakten van toen en nu. Ik zocht destijds naar een kaart die een thema zou kunnen zijn voor hoe ik me toen voelde, en de zaken die toen speelden. Uit de grote Arcana kwam de zesde kaart in mijn hoofd op: De Geliefden. Hier heb ik nu nieuwe inzichten aan toegevoegd.

De Geliefden is een wat ondoorzichtige kaart. Oppervlakkig kun je natuurlijk zeggen dat het gaat om de liefde, in de meeste gevallen tussen man en vrouw, maar verschillende interpretaties wijzen er ook op dat het ook kan gaan om liefde voor je werk, voor je hobbies, voor je passies. Maar er is veel meer aan de hand in deze kaart.
Het gaat niet alleen om liefde, maar ook om de onderliggende gedachte in elke liefde: de overgave en de dualiteit.
De overgave is evident in de liefde, als je je inhoudt, afwacht, voorzichtig opstelt, dan kun je niet de liefde ontvangen die je zou kunnen krijgen als je dat allemaal niet doen. In zekere zin moet je je overgeven aan de liefde, en daarmee wijst de kaart ook naar het maken van keuzes, en het vasthouden aan die keuzes, waarmee je snel kan denken aan een huwelijk of een vaste relatie. Ik moet hierin altijd denken aan de eerste maanden van mijn relatie met Judith. Bij vlagen voelde ik me enorm kwetsbaar. Ik had me zo vol overgave in deze relatie gestort, dat ik werkelijk een diepgewortelde angst voelde mocht er op wat voor manier een einde aan komen. Ik zou dan in de diepste afgrond vallen, er nooit meer bovenop komen. Echo’s van die angst klinken nog steeds door in mijn hoofd, zeker sinds de afgelopen tweeëneenhalf jaar het risico flink is verhoogd dat Judith daadwerkelijk uit mijn leven zou verdwijnen.
Het tweede aspect is net zo belangrijk: de dualiteit. In iedere relatie zitten verschillen. Op de kaart staan man en vrouw aan weerszijden afgebeeld, en hoewel ze beide naakt zijn (wat verwijst naar het paradijs, net als de slang in de boom), zijn ze dus daadwerkelijk verschillend. Verschillen maken de relatie. Verschillen zijn noodzakelijk voor een relatie. Relaties waarbinnen niet de verschillen maar de overeenkomsten de nadruk krijgen zijn om te beginnen eng voor anderen, maar ik denk ook gedoemd te mislukken. Natuurlijk zijn de overeenkomsten belangrijk, bijvoorbeeld dat je allebei van elkaar houdt, en om elkaar geeft, en voor elkaar door het vuur gaat en het zou behoorlijk vervelend zijn als je het bijvoorbeeld niet eens kan worden over wat er op tafel verschijnt ’s avonds, maar de verschillen maken de relatie groter en beter. Groei kan alleen maar uit streven voortkomen en streven komt voort uit ongelijkheid. Ongelijkheid voorkomt dus stagnatie.

Maar er moet ook weer een evenwicht zijn. Want constant in beweging zijn, in conflict, of in onbegrip, is ook weer niet goed. Idealiter meandert een relatie dus tussen stabiliteit en conflict, waarbij het laatste geen ruzie hoeft te zijn, en het eerste geen gezapigheid. Een conflict kan ook een manier zijn om tegen dingen aan te kijken. De gebeurtenissen van de afgelopen tweeëneenhalf jaar hebben veel conflicten veroorzaakt bij Judith en mij, simpelweg door het feit dat we anders tegen dingen aankijken, dingen anders verwerken, maar ook vooral doordat er zo ontzettend veel ‘dingen’ waren. De kanker, een nieuw huis, een nieuwe baan (die in eerste instantie maar uitbleef), het gedoe met mijn familie. Zo ontzettend veel, dat we nauwelijks tijd hadden om met het ene om te gaan, terwijl het andere alweer op de stoep stond.

Mijn natuur is de accepterende, accomoderende, ik draag wat mij overkomt-natuur. En Judith is de verzettende, confonterende, ik wil niet dat mij dit overkomt-natuur. Dat is natuurlijk pigeonholing, en geldt niet altijd en overal, maar geeft wel de natuur van onze conflicten aan. En gedurende onze relatie heeft dat ertoe geleid dat ik wat meer confronterend ben geworden, en Judith wat meer accepterend. Dat is goed: iedere relatie verandert de beide partijen, en verhoogt het respect voor de ander. Alleen in tijden van grote stress wil het tot problemen leiden, want in tijden van stress neig je naar je ‘oernatuur’. In termen van overleven in de natuur: fight or flight. En ik ben meer van de vlucht en Judith is meer van de aanval. En dan krijg je in een conflict dus de situatie dat de ene op de ander afrent, en de ander daarvandaag vlucht. Niet zo handig. Gelukkig hebben we de afgelopen maanden veel inzichten aangereikt gekregen, en zelf ontdekt. Hoewel we nu in een rustiger vaarwater zitten, moeten we nog steeds wennen aan die situatie, en we doen dat op verschillende manieren. Ik ben blij dat we respect hebben voor elkaars benaderingswijzen, maar niet zoveel respect dat we die klakkeloos aannemen, en er elkaar niet op aan durven te spreken. Dat doen we steeds ietsjes meer, we leren nog steeds van elkaar, want hoeveel dualiteit er ook in onze relatie zit, we barsten nog steeds van de overgave, en zijn nog steeds gelukkig en blij met en verliefd op elkaar.