Amanda Palmer is de zangeres van de Dresden Dolls, die sinds het uitbrengen van hun vierde album tijdelijk samen geen muziek meer maken. De Dresden Dolls is een band uit Boston die aan de wieg staat van de muziekstroming Dark Cabaret, waarin geknipoogd wordt naar muziek uit de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw. Theatrale optredens die herinneren aan het werk van Brecht, en compromisloze, maar virtuoze muziek, met veel invloeden uit de klassieke muziek. Aanschurkend tegen de gothic, maar zonder het aangezette bombastische uit deze stroming.

Nu al weer enkele maanden uit, maar schandalig genegeerd door de pers: Who Killed Amanda Palmer, het eerste soloalbum van Amanda Palmer. Palmer is een invloedrijk en interessant figuur, die grote groepen tienermeisjes tot voorbeeld dient om zelfbewust en twijfel- en angstloos door het leven te gaan. Via de blog van Neil Gaiman vernam ik dat ze het album had uitgebracht en mijn interesse was gewekt.

"the ghetto boys are cat-calling me
as I pull my keys from my pocket
I wonder if this method of courtship has ever been effective
has any girl in history said “sure, you seem so nice, let’s get it on”" (ampersand)

De songs blinken uit in tekstuele juweeltjes waarin zware onderwerpen als depressies, abortus na verkrachting of drugsgebruik van vrienden ironisch belicht worden met een virtuositeit waar je blij van wordt. "and blake’s been having trouble with his head again/ he takes his pills but never takes his medicine" (blake says). De stem van Palmer is laag en doorleefd, het is duidelijk dat ze weet waar ze het over heeft, maar weet toch altijd een blijmoedige sfeer neer te zetten, waardoor niets onverdraaglijk zwaar wordt, al kan ze het zo nu en dan niet laten een speldenprik uit te delen. Eentje die mij sterk is bijgebleven is:

"and you’re learning that just ‘cause they call themselves friends /
doesn’t mean they’ll call…" (the point of it all).

Muzikaal ligt het album niet gek ver van de muziek van de Dresden Dolls, wat ook niet zo gek is, aangezien ook in dat duo Palmer de songs schrijft en verantwoordelijk is voor de meeste muziek. Piano overheerst op het album, maar wordt aangevuld met orkestraties, electronica en elk ander instrument dat je kan verzinnen. Van symfonisch en beheerst tot wild en ongetemd, Palmer beroert het klavier als geen ander en sleept je zowel tekstueel als muzikaal mee in haar wereld op een sterk album dat helaas door de platenmaatschappij nauwelijks ondersteund werd. Mocht je nog op zoek zijn naar een indrukwekkend en noodzakelijk album om te kopen, zoek dan niet verder en schaf die plaat aan!

"but who needs love when there’s law & order
and who needs love when there’s southern comfort" (leeds united)