Voordat hij in 2007 gepresenteerd werd had ik al een idee dat een iPhone iets zou zijn dat ik graag zou willen. Ik ben een fervent muziekluisteraar, en het is maar zeer zelden dat ik de deur uitga zonder mijn trouwe iPod op zak. In april 2007 kocht ik alweer mijn derde (al was het wel mijn eerste 1ehands) iPod, maar het werd wel een beetje te gortig om telkens met allerlei apparaten op zak de deur uit te gaan. Voor mijn werk heb ik sinds jaar en dag een aparte mobiel sinds ik in het weekend en ’s avonds gebeld werd door stagiairs die het niet zo nauw namen met mijn werktijden. En dat betekende dus dat ik op werkdagen in ieder geval met twee mobieltjes (waaronder een smartphone) en mijn iPod op zak over straat moest, nog afgezien van het feit dat ik sinds augustus 2007 ook nog regelmatig mijn fototoestel bij me stak. Jaco de Gadgetfreak voelde ik mij dan wel eens. Ik hou van efficiëntie en van het combineren van dingen, dus had ik al nagedacht over een iPod waarmee ik ook kon bellen, en tot mijn blijde verrassing kondigde Steve Jobs van Apple in januari 2007 de iPhone aan die precies dat bleek te zijn.

Helaas werd mijn geduld op meerdere fronten op de proef gesteld. Ten eerste zou het nog heel lang duren voordat hij in Nederland uit zou komen. Ten tweede zou hij behoorlijk prijzig zijn, aangezien hij door punt één waarschijnlijk niet met korting gecombineerd zou kunnen worden met een telefoonabonnement. En ten derde wilde ik de ontvangst nog even afwachten, want Apple heeft nogal eens de neiging om regelmatig met grandioze updates te komen op hun producten, zodat de hebberige early adaptors in de aap zijn gelogeerd en een tweede versie van hetzelfde product moeten kopen. Oh en de opslagcapaciteit van de eerste iPhones vond ik met 4 en 8 GB niet om over naar huis te schrijven. Vorig jaar in New York stond ik wel verlekkerd en enorm in de verleiding om een gesimlockte iPhone 1.0 te kopen met de lage dollarkoers, maar gelukkig heb ik dat niet gedaan, al maakten mijn hebberigheidssynapsen overuren in die prachtige Applestore.

In juli 2008 werd de nieuwste versie van de iPhone geintroduceerd in Nederland. Uitgebreid met UMTS, GPS en een uitgetest en redelijk stabiel besturingssysteem. Verkrijgbaar met nogal dure t-mobile contracten voor twee jaar met onbeperkt internet en een belachelijk hoog aantal SMS-jes (150 per maand – in goede maanden verstuur ik er 15). En aangezien mijn t-mobile contract af zou lopen in januari, moest ik nog enkele maanden geduld hebben. Tot vier weken geleden, toen ik op een mooie zaterdagmiddag de winkel verliet met mijn übergadget onderin de kinderwagen van Ida.

En wat een heerlijk apparaat is het toch! Ik kan er heerlijk mee naar muziek luisteren, in de sportschool of trein bekijk ik mijn favoriete series (op dit moment Dexter: briljante serie over een sympathieke (echt!) seriemoordenaar die bij de politie werkt) en ik bel ermee. Daarnaast surf ik ermee in de trein, maak er (nog behoorlijk goede, zie de laatste twee foto’s van dit blog) foto’s mee of google feitjes als ik in de kroeg ergens niet op kan komen, ik kan mobiele logjes schrijven, kortom, de extensie van mijn mannelijkheid wordt ten volle ingezet om mijn status in de maatschappij te bevestigen, want zo schijnt het te horen tegenwoordig.

De iPhone is namelijk medeverantwoordelijk voor een nieuwe trend: het is niet meer zo belangrijk welk mobieltje je hebt om je te onderscheiden, maar wat je ermee doet. In dit artikel in de NY Times wordt beschreven dat mobiele individualiteit niet meer afkomstig is van het merk telefoon, maar van de applicaties die je hebt erop hebt gezet. Zo bestaan er programma’s voor de iPhone waarmee je kan fluitspelen, het scherm laten beslaan en er vervolgens op schrijven, je kan de treintijden ermee oproepen, spelletjes doen die werken doordat je de telefoon zelf door de ruimte beweegt, in plaats van knopjes indrukt. En ach, ik kan een hoop leuke dingen met mijn telefoon, maar ik voel me niet mannelijker of populairder ofzo. Ik heb doodgewoon heel veel plezier van mijn übergadget. En daar gaat het uiteindelijk om.