Van alle overgrootouders is alleen mijn oma aan vaderskant nog in leven. Vandaag zijn wij eventjes langsgewipt om Ida te laten zien. Hoewel oma van 94 jaar moeite heeft om vroeger en nu van elkaar gescheiden te houden, was haar verrukking over zo’n jong leventje van 12 weken prachtig om te zien. Het bracht een hoop herinneringen bij haar los, al verstonden we maar een klein deel van haar verhalen. Ook kostte het grote moeite om duidelijk te maken dat Ida een meisje was, maar dat het bezoek van haar achterkleindochter haar plezier deed was overduidelijk. (klik op de foto voor meer plaatjes)
Ik begrijp dat je oma straks waarschijnlijk vergeten is dat ze Ida heeft vastgehouden en wie dat ook alweer was. Maar voor Ida is het zeker leuk straks zo’n foto te zien met haar overgrootmoeder.
Mooie herinneringen voor Ida voor later…
mooi he om ze dat nog mee te zien maken voor zowel jong als oud..ook ik prijs me gelukkig met nog 1 ops van 95 lentes, die kleintjes van wie ie de namen steeds vergeet vind ie prachtig.
Wat ontroerend, Jaco! Hoe liefde voor kinderen altijd blijft… wat ze ook wel of niet meer weten: dat is zoiets ingebakken.
ohhhhhh Jaco.. heerlijk toch… dit zijn inderdaad foto’s om in te lijsten voor ‘later’ als je kleine meissie groot is…
We waren vanavond bij Oma en ik liet Ida’s foto zien: “Ach, zei ze, wat een lief dikkopje!”…☺
Geweldig toch en wees blij dat je haar nog hebt.